kleine tornado - bankzitters

hoofdstuk 11

De tl lichten beschijnen haar lichaam als er met spoed richting de lift van het helikopterdek wordt gerend. Het leven van de zevenjarige hing aan een zijden draadje en de arts was daarvan op de hoogte. 

Ondertussen had hij al een andere arts gevonden die het meisje zou behandelden. Hij was niet voor de pediatrie afdeling maar dokter Vink had daar wel de professie voor. De arts vertrouwde de zevenjarige om die reden toe aan de vrouw. 

In de lift wrijft hij even over de arm van het meisje. "Het komt goed meid," fluistert hij zacht, "je kan nog niet gaan lieverd. Je hebt nog veel te leuke broers die om je geven."

De arts was van mening dat hij de broers van Lot tegen was gekomen en had geen idee dat hij oog in oog stond met de toekomstige vaders als het aan de jongens lag. Rob was thuis al druk bezig met alles te regelen voor de meisjes want nooit van hun leven zouden ze de meiden nog laten gaan. 

Als de lift tot stilstand komt, trapt dokter Ter Grieben de rem eraf en rent hij richting de traumakamer die in is gericht voor kinderen. Ze hebben daar de werkruimte en hebben alles in hun handbereik. Hij ziet dokter Vink staan en nog wat andere artsen. God wat was dit meisje ziek, afgaand op alles wat er om haar heen staat.

"Dokter ter Grieben," lacht de vrouw zacht als ze over Lot haar blonde haartjes wrijft, "zegt u het maar."

 "Lot Liefens, zeven jaar. Door de buren onderaan de trap gevonden. Diepe laceraties aan beide polsen, vermoedelijke arteriële schade. Een steekwond in de buik met mogelijke leverbeschadiging. Ze is hypotensief, tachycardisch en in shock. Ademhaling onregelmatig, ongeveer 30 keer per minuut. Pols zwak en snel, rond de 140 slagen per minuut. Huid koud en klam. Stabilisatie en wondzorg zijn prioriteit. Sprake van huiselijk geweld dus politie komt nog voor ondervraging. Er zijn drie jongens voor haar onderweg naar hier maar eerst stabiel krijgen."

De vrouw knikt en kijkt zuchtend naar het oh zo kleine meisje op de brancard. "Ik wil graag een verharde plank onder het bed, mocht het uitdraaien op een reanimatie dan hoef ik dat daarna niet meer te doen. Op mijn teken overtillen?"

Iedereen pakt een stuk beet terwijl een stagiair de verharde plank op de brancard legt. "1...2...3" Ze tillen Lot over naar het grote bed en twee verpleegkundige oefenen meteen druk uit op de polsen van Lot zodat ze niet doodbloed.

Een oudere verpleegkundige plaatst snel een intraveneuze lijn in beide armen van Lot, terwijl een andere verpleegkundige, de vitale monitoren aansluit. De monitor piept en toont verontrustende waarden. Dokter Vink kijkt moedeloos naar het meisje en de monitor. "Kom Lot," zucht ze zacht, "nog heel even doorbijten kleintje."

"We hebben onmiddellijk bloed nodig voor haar. Type en kruis voor vier eenheden O-negatief."

De oudere verpleegkundige knikt en haast zich naar de bloedbank, terwijl dokter Vink de diepe laceraties aan Lot's polsen onderzoekt. "Ze verliest veel bloed," merkt ze op, "we moeten echt nu hechten voordat ze doodbloed."

"Dr. Janssen, kom de arteriële bloedingen in de polsen hechten," begint een co assistend, terwijl de vasculaire chirurg net binnen komt gelopen "We moeten deze bloedingen eerst onder controle krijgen voordat we de laparotomie kunnen uitvoeren."

"Slagader?" 

Dokter Vink knikt en instrueert haar studenten om de polsen nog goed dicht te drukken tot ze van dokter Janssen wat anders te horen krijgen. "Bloed is besteld voor haar."

Dokter Janssen knikt en wast snel zijn handen voordat hij de steriele handschoenen aantrekt. "Zou ik 7-0 nylon hechtdraad mogen en een tourniquet," vraagt hij, "hoe heet ze?" 

"Lot," begint dokter Vink als ze haar handje pakt, "ze heet Lot. Huiselijk geweld, verschrikkelijk als het gebeurd." 

De man knikt en rolt richting de brancard waar het meisje nog op ligt. "Hey Lot," begint hij zacht, "ik weet niet of je mij hoort maar ik ga je eerst een spuitje geven lieverd. Dan voel je niks en dan hecht ik je polsjes. We zijn er allemaal bij dus er kan je niks gebeuren."