kleine tornado - bankzitters

hoofdstuk 13

Raoul geeft zijn telefoon door aan Matthyas die ook zijn ogen scant over de tekst. Rutger was naar voren gelopen om na te vragen hoe het ging met Lot, omdat ze nog bar weinig hadden vernomen over het kleinere meisje. Het meisje dat ze diep in hun hart hadden gesloten. 

"Zal ik terug mailen? Ander beland hij weer op de stapel die we nog moeten beantwoorden en hoe sneller we het afhandelen, hoe eerder we die voogdij hebben."

Mat knikt wat afwezig terwijl hij weer met zijn draadje speelt van zijn shirt. Raoul pakt snel zijn handen vast en schudt afkeurend zijn hoofd. "Kom maatje," zucht hij als hij zijn telefoon wegstopt, "we moeten er nu echt even bij blijven voor Lot. Als Rut zo terug is, dan kan jij even bij hem blijven, dan mail ik jeugdzorg terug."

Matthyas knikt bij het voorstel. Hij wilde eigenlijk helemaal niet dat Raoul wegging of dat hij ineens met Rutger achterbleef. Hij wilde gewoon naar Lot. Het meisje dat heel veel betekende voor de man. Alles wat hij trouw had gezworen, waren beloftes aan Lot. Dat hij haar zou helpen, zou redden bijna. Maar wat had de man gefaald. Hij kon haar helemaal niet behoeden voor alles. 

Zuchtend kijkt Raoul naar de mail. Hij moest de vrouw echt terug mailen in de hoop dat de vrouw nog wat verdere antwoorden had op zijn vragen. Er kwam zoveel kijken bij het worden van een pleeggezin. Daarnaast zou Raoul aansprakelijk zijn voor alles, maar hij wist wel dat het rond was. Het was rond dat de meiden mochten blijven. Het was rond dat Puck eindelijk de juiste begleiding kreeg. Het was rond dat de meiden nooit meer bij hun vader hoeven te komen. Alles, maar dan ook alles, was nu rond. Raoul betreurt alleen het feit dat Lot daarvoor in deze situatie terecht moest komen. 

De man stopt zijn telefoon weg en kijkt naar Rutger die ondertussen alweer hun kant op komt gelopen. Achter hem loopt ook een arts. De man had gelijk, hij kon zichzelf inderdaad overal in lullen. 

"Roel. Mat. Er is nieuws over Lot, gaan jullie mee?" 

Mat staat op terwijl Raoul zijn hoofd zacht schudt, "ik moet echt jeugdzorg terug mailen voor Lot en haar zusjes. Jullie kunnen dit echt samen, laat maar weten wat eruit komt. Ik blijf hier wachten op jullie." 

Rutger pakt Matthyas beet en trekt hem wat dichter naar hem toe. Hij wilde ook Mat het gevoel geven dat het oké was en dat het niet zijn schuld was. 

"Mijn naam is dokter Janssen," de arts steekt zijn hand uit en stelt zich aan beide heren voor, "jullie zijn hier voor Lot Liefens neem ik aan? Als jullie mij willen volgen naar het kantoortje, dan leg ik zo alles even uit." 

Rutger en Matthyas volgen de man richting een klein kantoortje. Rut heeft er vaker gezeten, want ook hij heeft veel van deze gesprekken bijgewoond maar nooit aan deze kant van de tafel. 

Raoul zit ondertussen nog altijd op het stoeltje. Hij kreeg er een houten reet van, maar het deed hem vrij weinig. Zij hadden zichzelf in deze situatie gewerkt. Zij hadden trouw gezworen  aan de meiden, en hebben daarin vreselijk gefaald. 

Wellicht dat de mail binnen vijf minuten in zijn volledigheid op papier stond en Raoul al op de verzendknop duwde voordat hij de kans had gekregen om al zijn geschreven woorden tot zich te nemen.

Geachte mevrouw Huis,

Onwijs veel dank voor uw snelle en gedetailleerde reactie. Wij, de jongens en ik, stellen het zeer op prijs dat er een vaste contactpersoon is aangesteld om ons te begeleiden en ondersteunen gedurende dit proces.

Contactpersoon en Dankbaarheid: Wij waarderen de betrokkenheid en ondersteuning van Jeugdzorg enorm en kijken ernaar uit om samen te werken met de toegewezen contactpersoon. Dit zal zeker bijdragen aan een soepele en efficiënte overgang voor de meisjes.