kleine tornado - bankzitters

hoofdstuk 16

"Matthy?" 

De man kijkt op van zijn arm en kijkt recht in de zee blauwe ogen van het meisje onder hem. "Zeg het eens Lotje?" Het meisje nestelt zich nog wat dieper in de man zijn lichaam en gaapt een beetje. Ze was vermoeid maar had dadelijk een operatie aan haar arm. 

"Mag je zo mee? Ben bang." Ze snikt een beetje en de man plaatst een kusje op haar voorhoofd. "Tuurlijk wil ik zo mee lieverd," zucht de man, "heb je al bedacht wat voor gips je wilde?" 

Ze knikt zacht en wijst het gips aan op de foto die ze binnen hadden gekregen van Rutger. De man was overgehaald en nog geen twee dagen na het incident stond hij alweer in het ziekenhuis te werken. Omdat de man binnen een half jaar terug was, hoefde hij niks bijgeleerd te worden en kon hij diezelfde dag nog aan de slag. Ze waren maar wat blij met de man die na een half jaar afwezigheid weer teug op de spoedeisende hulp en pediatrische afdeling. Vandaag was zijn eerste werkdag. 

"Ik zal Rutger appen meisje," lacht de man, "je wilde de roze toch?" Lachend schudt het meisje haar hoofd, "nee de groene slimmerd." Mat lacht ook en maakt een klein oh geluidje en wrijft door haar haren. 

"Tot hoever komt het gips Matthy?" De man gaat staan en kijkt naar het gips dat nu nog om de arm van het meisje zat. "Ik denk dat je hetzelfde gips krijgt als nu, dus tot je bovenarmpje. Je kan het zo altijd nog vragen aan Rutger en misschien wil hij jouw gips wel bij houden." 

Het meisje krijgt een glimlach en knikt meteen. Ze wilde maar wat graag het gips houden, dan kon ze het in haar kamertje zetten. Haar gedachten dwalen af richting haar kamer en Mat merkt dat het meisje ergens anders is beland met haar hoofd. 

"Lot? He kleintje wat is er?" 

Lot slikt en kijkt Matthyas aan met tranen in haar ogen. Zuchtend gaat de man weer op het bed zitten en neemt dezelfde plaats in als een paar minuten geleden. "Nooit meer naar papa?" 

Mat slikt en komt tot het besef dat Lot nog geen idee had dat haar vader ondertussen was vastgezet door de politie en dat het meisje dus effectief bij de jongens zou wonen. 

"Lot luister lieverd," zucht de man, "wat papa heeft gedaan kan en mag niet. Papa zit nu bij de politie en moet daar nog heel lang blijven. Als papa dan weer vrij komt, hoef je ook nooit meer naar papa toe. Jij en je zusjes blijven bij ons wonen en we daarom moest je vorige keer met Koen behang zoeken, weet je nog?" 

Het meisje knikt als ze naar Mat kijkt. "Jij dan mijn nieuwe papa?" De man lacht zacht en haalt zijn schouders op. "Als jij dat wil, dan wil ik best jouw nieuwe papa zijn, maar ook de andere zullen jouw papa zijn schatje. We zullen er altijd voor je zijn. Altijd." 

Lot lacht zacht als haar buik een geluidje maakt. Op dat moment komt Rutger de kamer binnen en lacht naar de twee op het bed. "Zo mevrouwtje," lacht hij als hij tegen het bed leunt, "ik denk dat we die hongerige buik van jou maar eens gaan stillen. Ga je mee een wedstrijdje doen door het ziekenhuis?"

Lot knikt enthousiast en Rutger haalt het bed van de rem af als hij ook alles over heeft gezet naar een draagbare monitor voor het meisje. "Mag papa Mat mee?" 

Rutger kijkt naar zijn beste maat, wiens mond openvalt van verbazing. Noemde ze hem nu echt papa Mat? Rutger lacht en knikt. Ja hij hoorde het ook, het meisje noemde hem echt zo. 

"Ow ik denk wel dat hij mee mag," lacht hij, "als hij niet tegen de muren aanbotst in ieder geval, want anders kan hij het gewoon zelf gaan doen." Lot beloofd de man dat haar gloednieuwe vader niet tegen de muren zal botsen en dat ze hem heel graag mee wilde hebben. Ze was bang had ze de man verteld, die met een brede glimlach had verteld dat hij haar hoogstpersoonlijk zou terugbrengen naar de man.