kleine tornado - bankzitters

hoofdstuk 18

Lot glimlacht terwijl ze Puck dicht tegen zich aan drukt. "Ja, kleintje, jij bent nu vijf. En vandaag vieren we dat, samen," zegt ze met een warmte die Puck nog niet vaak heeft gevoeld.

Koen kijkt naar de meiden en voelt zijn hart zich vullen met trots en blijdschap. Dit moment, deze kleine overwinning, is een beloning voor alles wat ze samen hebben doorgemaakt. Hij knikt naar Raoul, die bij de deur staat met een brede glimlach. "Zullen we naar binnen gaan, meiden? Er wacht een hele boel leuks op jullie."

Lot en Puck kijken elkaar even aan en dan naar de jongens, alsof ze zich afvragen of dit allemaal echt is. Maar de vrolijke blikken van de jongens en de kleurrijke slingers die door het huis hangen, maken duidelijk dat dit hun nieuwe werkelijkheid is.

Terwijl ze de woonkamer binnenlopen, worden ze begroet door de heerlijke geur van vers gebakken pannenkoeken. Lotje's ogen lichten op als ze de tafel vol cadeautjes ziet. Ze kijkt naar Puck, die nog steeds haar hand vasthoudt, en fluistert: "Zijn die echt allemaal voor ons?"

Raoul knikt terwijl hij naar de meiden toeloopt. "Ja, die zijn allemaal voor jullie. Het is vandaag jouw feest, Puck, maar Lot heeft ook iets verdiend, na alles wat jullie hebben meegemaakt." Hij pakt een groot, glimmend cadeau van de tafel en geeft het aan Lot. "Deze is voor jou, als welkom in jullie nieuwe thuis."

Lotje kijkt hem met grote ogen aan, en voorzichtig begint ze het cadeau uit te pakken. Het glimmende papier valt langzaam weg, en daar verschijnt een prachtige poppenwagen met een bijpassende pop. Lotje's mond valt open van verbazing. "Voor mij?" fluistert ze ongelovig.

Koen knikt terwijl hij naast haar gaat zitten. "Ja, voor jou. We willen dat je hier gelukkig bent, Lotje. Dit is een nieuw begin, voor jullie allebei."

Lotje knikt terwijl ze de poppenwagen voorzichtig aanraakt. Ze kijkt naar Puck, die nog steeds wat verlegen naast haar staat, en glimlacht. "We gaan samen spelen, Puck. Jij met je Playmobil, en ik met mijn pop. Deal?"

Puck knikt enthousiast en begint voorzichtig haar cadeautjes uit te pakken. Elke keer als ze een stuk papier lostrekt, glimmen haar ogen meer. De jongens kijken tevreden toe, blij dat ze de meisjes zo gelukkig zien.

Na een tijdje komt Matthyas binnen, met een prachtige verjaardagstaart in zijn handen. De taart is bedekt met kaarsjes, en hij plaatst hem voorzichtig op de tafel. "Klaar om je kaarsjes uit te blazen, Puck?"

Puck kijkt naar de taart en dan naar alle mensen om haar heen. Voor het eerst voelt ze zich echt veilig en geliefd. Ze sluit haar ogen en doet een wens, iets wat ze nog nooit eerder had gedaan. Dan blaast ze met al haar kracht de kaarsjes uit, terwijl iedereen om haar heen klapt en juicht.

"Wat heb je gewenst?" vraagt Lot nieuwsgierig, terwijl ze Puck aankijkt.

Puck opent haar ogen en glimlacht. "Dat we altijd samen blijven," zegt ze zachtjes. En in dat moment weten ze allebei dat, hoe moeilijk het ook mag zijn, ze altijd elkaar zullen hebben. Ook Cato komt er ondertussen bij, die door de jongens was gewekt uit haar middag slaapje.

Het feest gaat verder, met lachen, spelen, en veel te veel taart. Maar voor Puck en Lot is dit meer dan alleen een verjaardag. Het is een nieuw begin, een nieuw hoofdstuk in hun leven, waarin ze niet langer bang hoeven te zijn voor wat er komen gaat. Want ze zijn nu thuis, samen, en dat is alles wat ze ooit hebben gewild.

//

De volgende ochtend breekt aan met het zachte licht van de opkomende zon dat door de gordijnen van de meisjes' kamer filtert. Puck, Cato en Lot liggen dicht tegen elkaar aan in hun nieuwe bedden, nog na-dromend van de bijzondere dag die ze gisteren hebben beleefd. Maar de rust wordt al snel verbroken door het geluid van de wekker die zachtjes afgaat op het nachtkastje.

Hoewel de opwinding van de vorige dag nog voelbaar is, hangt er nu ook een lichte spanning in de lucht. Lot zit in de keuken, haar been in gips rustend op een stoel. Het groen van het gips steekt scherp af tegen haar kleurrijke pyjama, en ze speelt nerveus met de zoom van haar shirt terwijl ze wacht op het ontbijt. Puck zit naast haar en kijkt af en toe bezorgd naar haar zus, terwijl ze in haar kom cornflakes roert.

Koen zet een bord met pannenkoeken voor Lot neer en glimlacht bemoedigend. "Hoe gaat het, meisje? Klaar voor vandaag?"

Lot knikt, maar haar blik blijft op het gips gericht. "Ik denk het wel," antwoordt ze zacht. "Maar ik weet niet hoe de andere kinderen gaan reageren... en ik moet misschien steeds geholpen worden."

Matthyas, die net de keuken binnenkomt met Cato op zijn arm, hoort haar zorgen en komt naast haar zitten. "Daarom ga ik vandaag met je mee naar school, Lotje. Ik wil met je leerkracht praten over wat er is gebeurd en hoe we ervoor kunnen zorgen dat je je op je gemak voelt. Het belangrijkste is dat je je veilig voelt en dat je weet dat je niet alleen bent."

Cato, het jongste zusje, legt haar hoofdje op Matthyas' schouder en kijkt met grote ogen naar Lot. Hoewel Cato nog te jong is om naar school te gaan, voelt ze de spanning in huis en probeert ze dichtbij Matthyas te blijven.

Lot kijkt op naar haar oudere broer en knikt langzaam. Ze weet dat het nodig is om terug naar school te gaan, maar de gedachte aan de blikken van haar klasgenootjes en de vragen die ze mogelijk zullen stellen, maakt haar zenuwachtig. "Denk je dat ze me raar vinden met dit gips?" vraagt ze onzeker.

Matthyas schudt zijn hoofd en legt een hand op haar arm. "Nee, Lotje. Ze zullen misschien nieuwsgierig zijn, maar jouw klasgenoten zijn ook kinderen, net als jij. Ze zullen je willen helpen, en jouw juf zal ervoor zorgen dat alles goed verloopt. En ik zal met haar bespreken hoe we dit allemaal kunnen aanpakken, zodat jij je daar geen zorgen over hoeft te maken."

Lot glimlacht een beetje, hoewel haar ogen nog steeds een vleugje angst verraden. Ze neemt een hap van haar pannenkoek, terwijl Matthyas zich omdraait naar Cato, die onrustig op zijn schoot begint te wiebelen. "En wat doen we vandaag met jou, kleine meid?" vraagt hij met een zachte stem, terwijl hij een plukje haar uit haar gezicht strijkt.

Cato kijkt hem aan met een serieuze blik, alsof ze iets wil zeggen maar de woorden niet kan vinden. Matthyas knuffelt haar even en zegt: "Jij blijft lekker bij mij, Cato. We gaan samen Lot naar school brengen en daarna kunnen we iets leuks doen, goed?"

Cato knikt, en een klein glimlachje breekt door op haar gezicht. Ze vindt het fijn om bij Matthyas te zijn, vooral nu alles zo nieuw en soms een beetje eng voelt.

Een uur later staan ze bij de schoolpoort. Matthyas draagt Cato in zijn armen terwijl hij Lot voorzichtig helpt uitstappen. Puck loopt naast haar zusje en houdt de deur voor haar open. De meisjes lopen het schoolplein op, en al snel merken ze dat sommige kinderen naar Lot staren. Lot voelt zich ongemakkelijk, maar Puck pakt haar hand en knijpt er bemoedigend in.

Lot rent meteen naar haar juf en gooit zichzelf snikkend tegen de vrouw aan. Mat lacht zacht als hij ook, met Puck aan zijn hand, richting de vrouw loopt.

Matthyas glimlacht naar de leerkracht en steekt zijn hand uit. "Goedemorgen, mijn naam is Matthyas, de nieuwe voogd van Lot en Puck en Cato natuurlijk. Ik wilde even met u praten over wat er is gebeurd en hoe we ervoor kunnen zorgen dat Lot zich hier veilig voelt, ondanks alles."

De vrouw, die Lot nog altijd in haar armen had, knikt begripvol en gebaart hen om mee naar binnen te komen. Ze gaan naar een rustig hoekje van het lokaal, waar Matthyas kort uitlegt wat er met Lot is gebeurd. Hij vertelt over het incident met hun vader en hoe Lot in het ziekenhuis terecht is gekomen.

"Het is allemaal nog erg vers," zegt Matthyas terwijl hij naar Lot kijkt, die inmiddels een beetje in zichzelf gekeerd op haar stoel zit. "Ze heeft veel meegemaakt en we willen niet dat ze zich ongemakkelijk of anders voelt dan de andere kinderen. Maar we weten dat ze zich hier veilig voelt."

Juf Annemieke luistert aandachtig en knikt. "Natuurlijk, Mat. We zullen ervoor zorgen dat Lot zich veilig en gesteund voelt. Ik zal haar klasgenoten ook uitleggen dat ze voorzichtig met haar moeten zijn en dat ze haar kunnen helpen als dat nodig is. En als ze een pauze nodig heeft, kan ze altijd naar mij toekomen."

"Dat komt het zeker, lieve Lot," antwoordt juf Annemieke. "We gaan er samen voor zorgen dat je je hier weer helemaal thuis voelt."

Matthyas geeft Lot een laatste bemoedigende knik voordat hij afscheid neemt. "Je doet het geweldig, Lotje. Ik ben zo trots op je. En vergeet niet, als er iets is, je kunt altijd naar mij of de juf toe komen."