18.00 uur

1

Op het politiebureau heerst een serene rust. Het is een rustige vrijdagmiddag met weinig alarmerende situaties. Hier en daar is getik te horen op toetsenborden en de geur van matige filterkoffie vult de ruimte. Daarentegen kijkt Eva gespannen naar de tijd rechts onderin haar computerscherm. Precies 17.57 uur wijst de digitale klok aan. Het laatste uur lijken de minuten tergend traag voorbij te kruipen. De telefoon is niet meer gegaan het laatste uur en er lijken dan ook geen meldingen meer binnen te komen. Nog twee minuten en 45 seconden. De spanning in haar lijf loopt op. Als die telefoon maar niet alsnog overgaat voor het 18.00 uur is. Om exact 18.00 uur kan ze weg. Nog twee minuten en 25 seconden. Ongeduldig trommelt ze met haar vingers op het bureau en door de telefoon doordringend aan te kijken probeert ze af te dwingen dat er in deze laatste minuten niet alsnog een nieuwe melding binnen komt.

'Nog twee minuten'. Hoort ze dan iemand achter haar constateren. Een stem die ze uit duizenden herkend. Toch schrikt ze er van. Met een ruk draait ze zich om naar Wolfs die blijkbaar geheel geruisloos aan het bureau achter haar is komen zitten. Hij rolt met zijn bureaustoel naar haar toe tot hij naast haar zit. 'Wat doe jij hier?' Sist ze zachtjes en schichtig kijkt ze om zich heen om te controleren of niemand naar hen kijk. 'Jij zou in de Ponti wachten'. Fluistert ze er dan achteraan als Wolfs niet reageert. En kleine twinkeling verschijnt in zijn ogen als hij haar aankijkt. 'Ik wilde er zeker van zijn dat je om 18.00 uur klaar bent'. Fluistert ook hij nu zachtjes. Heel even breekt er een klein glimlachje bij Eva door, maar snel trekt ze haar gezicht weer in een serieuze plooi. 'Straks ziet iemand je'. Wolfs kijkt ook even kort om zich heen, maar alle collega's die aanwezig zijn lijken zich vooral te concentreren op datgene waar ze mee bezig zijn. 'Ik werk hier toch ook? Geloof me, niemand heeft dit door'. Zegt hij dan. Ze knijpt haar ogen samen en kijkt hem waarschuwend aan. 'Ja, maar jij bent vrij vandaag en we zitten hier op een bureau vol met rechercheurs en politie mensen.' Sist ze terwijl ze probeert niet verontwaardigt haar stem te verheffen, maar Wolfs valt haar in de reden 'Het is 18.00 uur'. Constateert hij droog. 'Ga je mee?' Eva draait met haar ogen maar kan een glimlach niet onderdrukken. 'Ga nou maar voordat iemand je ziet, ik ben met mijn eigen auto, ik kom eraan.' Gehoorzamend staat Wolfs op terwijl Eva haar spullen bij elkaar zoekt. 'Ik zei het toch, niemand heeft dit door. Ik zie je bij de Ponti'. Kan Wolfs het niet laten om nog even te zeggen en draait zich met een grijns om waar hij vrijwel direct Romeo tegen het lijf loopt. Op de voet gevolgd door Marion. 'Wolfs, was jij niet vrij vandaag?' Eva draait zich geschrokken om bij het horen van de stem van Romeo. 'Ja, jij ging toch een weekend weg, Wolfs?' Hoort ze nu ook Marion wat zeggen. Zowel Marion als Romeo kijken vragend van Wolfs naar Eva en weer terug. Een ongemakkelijke stilte valt.