18.00 uur

3

In stilte rijdt de politieauto door de straten van Maastricht, op weg naar een melding over geluidoverlast. Romeo zoals gewoonlijk achter het stuur. Marion er als vaste en onvervangbare mede passagier ernaast. ‘Vind jij niet dat Wolfs raar deed zojuist?’ Verbreekt Romeo de stilte. Marion schiet even in de lach. ‘Ach, het is Wolfs. Je kent hem toch?’ Ze schud kort met haar hoofd waardoor de rode krullen heen en weer dansen en weer valt er een korte stilte omdat Romeo niet reageert. Romeo mompelt wat in zichzelf en Marion kijkt hem vragend aan. ‘Ik vond het gewoon een vreemd verhaal’. Zegt Romeo dan. ‘Hij leek zoveel haast te hebben en het verhaal klopte gewoon niet. Ik kon er niet echt hoogte van krijgen’. Deelt hij terwijl hij behendig de auto een smallere straat in stuurt. ‘Einde van de straat naar rechts’ Beantwoord ze de niet gestelde vraag. Ze denkt even na. ‘Heb jij de afgelopen 16 jaar wel echt hoogte van hem kunnen krijgen dan?’ Romeo haalt zijn schouders op. Daar had Marion wel een punt. Wat dat betreft was Wolfs in de afgelopen 16 jaar een ondoorgrondelijke man geweest. ‘HO! Hier is het!’ Roept Marion dan ineens en Romeo die even in zijn gedachten was verdwaald trapt geschrokken bot op de rem waardoor de auto in één klap tot stilstand komt. ‘Nou Romeo, dat is ook wel weer heel overdreven’. Moppert Marion. Romeo mompelt een excuus en beiden stappen de auto uit.

Na een goed gesprek met beide partijen en het geven van een waarschuwing lijken Marion en Romeo er makkelijk vanaf te komen deze avond. Marion kijkt op haar horloge. De avond dienst zit er voorlopig nog niet op en vooralsnog lijken er verder ook geen spannende dingen te gebeuren. ‘Nog even een rondje door de stad dan maar?’ Vragend kijkt ze Romeo aan en die knikt instemmend. Samen lopen ze terug naar de politieauto als een fietser hen tegemoet komt. Met capuchon op en kijkend op de telefoon fietst de fietser rakelings langs de politieauto. ‘De jeugd lijkt het ook nooit te leren hé, dat fietsen met telefoon levensgevaarlijk is’. Moppert Romeo en nog voor Marion kan reageren ziet ze Romeo de fietser staande houden. ‘Jongeman, fietsen met je telefoon in de hand is verboden en bovendien, hartstikke gevaarlijk’. De fietser stopt en doet zijn capuchon af. ‘Oh, sorry Nico’. Reageert Marion als eerste doelend op dat Romeo hun -jongeman- noemde. Ook Romeo mompelt iets van een excuus. ‘Waar ga je naar toe?’ Marion knikt daarbij naar de volle tas die onder de snelbinders is gepropt. Nico kijkt om naar de tas en lacht kort naar Marion. ‘Naar huis’. Antwoord Nico, doelend op de Ponti. ‘Zijn boodschappen voor het weekend’. Marion knikt begrijpelijk. ‘Je ging wat leuks met Eva doen begreep ik’. Even kijkt Nico haar niet begrijpend aan. ‘Uh, ja’. Komt er dan wat twijfelend uit. ‘Ik moet gaan’. Marion die de twijfeling niet gehoord lijkt te hebben knikt vriendelijk. Als er even een stilte valt ziet Romeo zijn kans schoon. ‘Je mag dus niet fietsen met je telefoon in de hand. Ik houd het voor deze keer bij een waarschuwing. Telefoon in je jaszak. De volgende keer zal ik wel een boete moeten geven’. Klinkt Romeo streng. Op het gezicht van Nico ontstaat een brede glimlach. ‘Is goed, agent. Tot de volgende keer!’.

‘Gaat goed hé, met Nico’. Constateert Marion tevreden als ze Nico nakijken die, met de telefoon in de jaszak dit keer, richting de Ponti fietst. Romeo daarentegen snuift ontevreden. ‘Het zou nog beter zijn als Nico zich aan de regels zou houden op de fiets’. Marion schenkt geen aandacht aan zijn opmerking. ‘Nou, ik vind het goed dat Nico nu bij Eva en Wolfs woont. Voor die twee ook goed. Iemand om voor te zorgen. Dat hadden ze ook wel nodig denk ik’. Negeert ze Romeo zijn opmerking. Ondertussen heeft ze weer plaats genomen naar Romeo in de politieauto. Het gesprek van eerder die avond waarbij Eva het aanbod om samen wat leuks te doen afsloeg, spookt weer door haar hoofd. Ze krijgt er een bepaald gevoel bij dat ze niet kan plaatsen. 'Zeg, jij had het zo straks over Wolfs, maar ik vond eigenlijk dat Eva zich vreemder gedroeg'. Er verschijnt een speelse lach op het gezicht van Romeo 'Ach, het is Eva. Je kent haar toch?’ Doet hij Marion na en lachend geeft hij haar een por tegen haar schouder. 'Ah joh, ik meen het. Eva heeft gewoon even een Eva momentje en gaat al wat leuks doen met Nico. Dat ligt echt niet aan jou'. Zegt hij dan geruststellend.