18.00 uur

4

De rust lijkt weer wedergekeerd en Wolfs staat neuriënd in de pan te roeren. De verse zelfgemaakte pastasaus begint al lekker te pruttelen en ook de pasta, volkoren penne dit keer, is met een paar minuten klaar. Nico die net is thuis gekomen met de boodschappen voor het weekend is bezig met een opdracht voor de opleiding. Iets over een boek dat over kunst gaat. ‘Eef, wat lees jij dan graag?’ Nico zit met de knieën op de stoel en leunt met diens ellebogen op tafel. Terwijl ze naar haar laptopscherm staart verschijnt er een kleine glimlach op haar gezicht. Nico gebruikt sinds kort dezelfde koosnaam -Eef- voor haar als Wolfs. ‘Eef?’ herhaalt Nico vragend en buigt zich nog verder naar voren om mee te kunnen kijken op haar laptopscherm. Ze kijkt Nico streng, maar met een glimlach aan en klapt haar laptop een stukje dicht zodat Nico niets kan zien. ‘Eva leest niet’. Hoort ze dan vanuit de keuken achter haar en Nico zakt ondertussen terug op diens stoel. ‘Wel waar, ik lees politierapporten’. Zegt ze licht verontwaardigd als ze zich om draait naar Wolfs die met grof geweld aan de pepermolen aan het draaien is. ‘Pú-re psychologie’ probeert hij Eva na te doen terwijl hij haar veelbetekenend aankijkt. Het verontwaardigde gezicht van Eva maakt plaats voor een brede glimlach als ze zich zichtbaar realiseert wat hij bedoelt. ‘Zéker als jij het geschreven hebt’. Vult ze hem dan aan. De glimlach verandert naar een uitdagende blik waarbij een twinkeling in haar ogen verschijnt. Hij knipoogt even stiekem naar haar waarna Eva zich lachend terugdraait naar Nico en ze klapt haar half dichtgeslagen laptop weer open. ‘Wat is dit nu weer?’ Lacht Nico verbaast die vragend het zojuist afgespeelde tafereel heeft aanschouwt en kijkt van Wolfs naar Eva. Beiden halen lachend hun schouders op. ‘Ik zal jullie alleen laten. Kunnen jullie even onderonsjes hebben die alleen jullie snappen’. Nico staat hoofdschuddend op en maakt aanstalten om naar diens kamer te verdwijnen. ‘Ho, waar ga jij heen?’ Eva kijkt weer op van haar scherm. ‘Ja, het eten is klaar’. Hoort ze Wolfs achter haar, hem haar woorden aanvullen. Nico slaat zuchtend diens ogen op naar boven en gaat dan met lichte tegenzin weer zitten. ‘Jullie zijn echt net van die ouders’. Moppert Nico.

Eva kijkt ondertussen tevreden naar het tafereel waar Wolfs het bord van Nico vol schept. ‘Je woont in ons huis en Wolfs heeft ook speciaal voor jou gekookt. Dus eet je gewoon gezellig met ons aan tafel’. Nico slaakt een overdreven zucht. ‘Als je maar niet denkt dat ik je mama ga noemen’. Eva steekt direct verdedigend haar handen in de lucht. ‘Ik zou niet durven!’ Nico lacht tevreden en stort zich vol enthousiasme op het bord met eten dat zojuist is neergezet. Ze volgt Wolfs die nu ook aanschuift aan tafel. Terwijl ze haar bestek oppakt blijft ze Wolfs aankijken die met alle macht zijn gezicht in een plooi probeert te houden. Hoe hij kijkt. Ze voelt dat er een bijdehante opmerking zit aan te komen. ‘Dus…’ Begint Wolfs inderdaad zodra ze een blik werpt op haar eten en ze hoort hem wachten met verder praten tot ze hem aankijkt. ‘Óns huis?’ vraagt hij dan met een grote grijns op zijn gezicht met nadruk op -ons-. Veelbetekenend kijkt hij Eva aan. Waarschuwend houdt ze haar vork, waar net een stukje pasta aangeprikt zit, in de lucht wijzend richting Wolfs. ‘Als je het maar laat’. Met de grijns nog op zijn gezicht maakt hij een verontschuldigende beweging. Eva laat op haar beurt de vork zakken en uitdagend, terwijl ze Wolfs blijft aankijken stopt ze de pasta in haar mond.

Als Eva de tafel afruimt blijven Wolfs en Nico nog aan tafel zitten. Wolfs bladert het boek over kunst van Nico door en Nico zelf speelt ongeduldig met een pen. ‘Waarom vraagt Marion mij of ik iets leuks met jou ga doen, Eef?’ Verbreekt Nico dan de stilte. Zowel Eva als Wolfs schrikken zich zichtbaar kapot en Eva sprint spontaan naar de tafel en gaat met een rood hoofd tegenover Nico aan tafel zitten. ‘Wat bedoel je?’ Vragen Wolfs en Eva tegelijkertijd. ‘Ik kwam Marion en Romeo tegen’. Zegt Nico schouderophalend. ‘Oh God’. Verzucht Eva en ze laat zich verslagen achterover in de stoel vallen. ‘Zie je nou wat er van komt'. Verwijtend kijkt ze Wolfs vervolgens aan. Wolfs steekt verdedigend zijn handen in de lucht. ‘We gaan nu niet weer beginnen Eva’ kaatst hij haar terug doelend op eerder die dag. Geamuseerd bekijkt Nico het tafereel dat zich zojuist ontketend heeft. ‘Ik heb Marion gezegd dat het klopt, hoor. Geen zorgen’. Deelt Nico dan nonchalant mee aan de kibbelende Wolfs en Eva. Abrupt stopt het gekibbel en de dankbaarheid is in Wolfs gezicht af te lezen. ‘Dus, wat gaan jullie doen dit weekend?’ Vraagt Nico met een uitgestreken gezicht, wetende dat het waarschijnlijk niet de bedoeling was dat iemand hiervan afweet. Ongemakkelijk kijken Wolfs en Eva elkaar aan en het hoofd van Eva is al dan niet nog roder geworden dan eerst. 'Jullie hebben in elk geval geen trainingsweekend, of wel soms?' Nico gaat met de armen over elkaar zitten en kijkt Wolfs en Eva streng aan. Beiden kijken beschaamd naar de grond. 'Vertel me nou maar gewoon dat jullie samen een weekend weggaan en dat niemand het mag weten'. Nico kan na een tijdje een lach niet onderdrukken. 'Hoe weet jij dat?' Vraagt Eva dan achterdochtig. 'Ik woon bij jullie in huis zeg maar hè'. Lacht Nico. 'En als jullie dan opeens geheimzinnig doen, laptops angstvallig uit mijn buurt houden en er boekingsbevestigingen in de fruitschaal liggen..' Triomfantelijk kijkt Nico hen aan. Enigszins opgelucht kijken Wolfs en Eva elkaar vervolgens aan. 'Speurneus'. Mompelt Eva lachend.