18.00 uur

11

‘Neem jij maar op!’ Roept Wolfs nadat Eva hem geroepen heeft dat hij door Nico wordt gebeld. De telefoon blijft nog even over gaan en ze ziet dat Nico via WhatsApp videobelt. Ze grinnikt. Nico is de enige die hen altijd via WhatsApp videobelt. Want dan ‘kan je tenminste zien hoe iemand echt reageert’, aldus Nico. Ze moesten er allebei aan wennen, zij en Wolfs, aan dat videobellen. Snel schuift ze het groene hoorntje omhoog en houdt de telefoon omhoog voor haar gezicht. ‘Hé Nico! Hoe is het daar?’ Roept ze enthousiast en voor een seconde ziet ze de donkere krullen van Nico in beeld verschijnen en dan gaat de telefoon weer uit. Verbaasd staart naar haar evenbeeld in het zwarte scherm. ‘Nico hangt zomaar op!’ Roept ze naar Wolfs die buiten op het terras van hun huisje zit met foldertjes van de lokale VVV en een kopje koffie. Ze zouden eigenlijk dadelijk gaan lunchen en Wolfs bestudeerde de opties. ‘Dan bel je toch terug?!’ Roept hij terug zonder op te kijken. De stoere cowboylaarzen staan naast zijn stoel en op zijn sokken zit hij nu buiten aandachtig een VVV folder door te lezen. Met zijn leesbril op zijn neus, z’n nette jasje naast zich op de stoel en de mouwen van zijn overhemd opgestroopt vanwege de warme zonnestralen, zo begin van de middag maakte dat er bij haar wat extra kriebels kwamen opzetten. Irritant vond ze. Irritant dat die kriebels opeens zo aanwezig zijn de hele tijd. ‘Je kan toch terug bellen?!’ Roept Wolfs dan nog een keer en het maakt dat ze opschrikt uit haar gedachten. Dit keer kijkt hij wel op en zijn glimlach doet haar spontaan verlegen weg kijken. Snel klikt ze op de telefoon opnieuw Nico aan. Binnen enkele seconden verschijnt opnieuw diens gezicht inbeeld en nog voordat ze wat kan zeggen begint Nico te praten. ‘Hé Eef, sorry dat ik jou belde, maar ik heb Wolfs even nodig’. Eva moet lachen, Nico ziet er gehaast en ook haast een beetje oververhit uit. 'Oh, geen probleem, ik loop..’  En terwijl ze praat wil ze richting Wolfs lopen, maar Nico laat haar geen ruimte om haar zin af te maken en valt haar in de reden. ‘Romeo en Marion zijn hier en die willen weten waar de staafmixer is’. Verstijfd blijft Eva staan bij het horen van de namen van haar collega’s. Waarom zijn zij in vredesnaam in de Ponti? Paniek slaat toe. Wat weten Marion en Romeo over hen? Het is totaal niet de bedoeling dat er ook maar iemand iets weet van dit weekendje weg. ‘Dus ik hang weer op goed? Dan bel ik Wolfs even’. Haalt Nico haar weer uit haar gedachten en nog voor ze kan antwoorden heeft Nico wederom het gesprek beëindigd. Ze staart naar de telefoon in haar hand. Wolfs telefoon. Opeens valt het kwartje en snel loopt ze naar buiten.

‘Jij moet opnemen’. Commandeert Eva terwijl ze hem de telefoon aanreikt. Wolfs kijkt vragend van de telefoon in de hand van Eva die angstvallig stil blijft, naar Eva. De korte extra pak-dan-aan-beweging en haar licht dwingende blik maakt dat Wolfs zonder te protesteren de telefoon aanpakt. ‘Jij kan toch ook terugbellen?’ Vraagt hij zich van geen kwaad bewust, niet wetende wat er zich zojuist even kort afspeelde. Demonstratief gaat Eva met haar armen over elkaar staan en kijkt hem veelbetekenend aan. ‘Romeo en Marion zijn bij Nico en belden jou, maar ik nam dus op’. Ze kijkt hem aan alsof ze hem dit nu al voor de vierde keer vertelt. Terwijl Wolfs zich zichtbaar realiseert wat het probleem is, gaat de telefoon voor de derde keer over. Hij veegt het groene hoorntje omhoog en houdt de telefoon aan zijn oor, met een forse klap tegen zijn bovenarm van Eva tot gevolg. ‘Wolfs’. Bromt hij in de telefoon en kijkt ondertussen Eva gepijnigd aan. Eva draait op haar beurt zuchtend met haar ogen en probeert te gebaren dat hij de telefoon niet aan zijn oor moet houden. Zinloos. Met zijn vrije hand houdt hij zijn arm angstvallig vast voor het geval Eva hem nog een mep verkoopt. ‘Wolfs?’ Klinkt dan de vragende stem van Nico meer dan luid door de telefoon, maar Wolfs houdt stoïcijns de telefoon aan zijn oor. ‘Ik videobel je, dus ik hoef je oor niet te zien’. Galmt de stem van Nico wederom uit de telefoon en voor Wolfs kan reageren volgt er weer een tik van Eva. Dit keer tegen de hand die hij aan z’n oor houdt. Boos kijkt hij Eva aan en met één hand probeert hij haar bij zich vandaan te duwen. ‘Dus of je even de telefoon voor je wilt houden’. Galmt Nico ondertussen droog door de telefoon. Wolfs, die zich eindelijk lijkt te realiseren dat het een videogesprek is, verplaatst de telefoon en kijkt via het scherm in de pretogen van Nico. ‘Ha Nico, sorry hoor. Ik moet nog steeds wennen aan dat videobellen en ik word hier..’ Hij stopt abrupt zijn zin als Nico de camera draait en hij zijn twee collega’s via de videoverbinding aankijkt. ‘af en toe helemaal gek van die andere mannen’. Maakt hij dan zijn zin improviserend af. Zich beseffend dat Marion en Romeo denken dat hij met de motorclub op pad is. ‘Is het leuk daar?’ Vraagt Marion. Nog voor Wolfs kan antwoorden verschijnen de bruine krullen van Nico weer in beeld. ‘Waar is de staafmixer?’ Vraagt die dan, Marion haar vraag negerend. En Wolfs kijkt Nico dankbaar aan.

Eva heeft ondertussen buiten op het terras van het huisje tegenover Wolfs plaats genomen aan tafel. Met haar hoofd steunend op haar handen en met haar ellebogen op tafel staart ze naar Wolfs. Na de uitleg waar een staafmixer te vinden is, krijgt Marion nu een betoog over welke kruiden ze het beste kan gebruiken in haar paprika-tomatensoep. Een subtiele golf van kriebels vloeit door haar lijf als ze hem zo gepassioneerd ziet vertellen. Ze zucht. Ze voelt zich af en toe net zo’n verliefde puber die haar gevoelens niet onder controle heeft. Sinds die ene dag leek het opeens alsof vlinders die jarenlang opgesloten hadden gezeten, in één keer waren ontsnapt en ook vervolgens onbedwingbaar door haar lijf heen fladderden. Ze vindt het maar lastig hoe ze ermee om moet gaan. Aan de ene kant wil ze zich graag volledig overgeven, maar tegelijkertijd is ze bang om zichzelf erin te verliezen. En stiekem is ze misschien ook wel bang dat ze het helemaal niet meer kan, een echte relatie. Diep in gedachten verzonken heeft ze niet door dat Wolfs ondertussen het gesprek met afdeling Maastricht heeft beëindigd. Ze schrikt even als hij haar hand vast waarmee ze nog steeds haar hoofd ondersteunt en hij liefkozend met zijn duim over haar hand wrijft. Er verschijnt een kleine glimlach door deze aanraking en een zucht verlaat haar mond. ‘Dit heeft me weer een paar jaar van mijn leven gekost’. Verzucht ze. Wolfs schiet in de lach en buigt zich over de tafel naar haar toe. ‘Misschien valt het mee en hebben ze niets door’. Probeert hij het goed te praten terwijl zijn neus ondertussen bijna die van haar raakt. Het voelen van zijn warme adem maakt dat er een rode blos op haar wangen verschijnt en wederom kijkt ze verlegen weg. Wolfs merkt het. ‘Schattig’. Stelt hij tevreden vast en zachtjes drukt hij zijn lippen op die van haar.

Het intieme moment wordt ruw verstoort wanneer hun beiden telefoons tegelijkertijd trillen. Eva maakt zich los van Wolfs en pakt haar telefoon. Een appje van Nico in hun gezamenlijke groepsapp is de boosdoener. ‘Geheime missie kan worden voortgezet. Aasgieren zijn gevlogen. Kust is veilig. Geen reden tot paniek’. Beiden schieten in de lach als ze het lezen. Eva springt daarna direct op, het intieme gedeelte voor het gemak even compleet negerend ‘Kom partner. We gaan op missie naar wat te eten’. En voor de derde keer ontvangt Wolfs een klap wanner ze langs hem heen loopt. Hoofdschuddend kijkt Wolfs haar na.