18.00 uur

2

Aarzelend blijft Wolfs staan terwijl hij de verwijtende ogen van Eva in zijn rug voelt branden en er nog twee paar ogen hem vragend aankijken. Hij schraapt ongemakkelijk zijn keel. ‘Ja, ik ga met de motorclub op pad dit weekend’. Zegt hij dan zo nonchalant mogelijk. Marion haalt luchtig haar schouders op. ‘Oh, oké. Ik dacht dat je vandaag al zou gaan’. Heel even lijkt hij er toch makkelijk vanaf te komen en zodra Marion haar zin heeft afgemaakt zet Wolfs opnieuw een stap richting de uitgang. Romeo daarentegen lijkt nog niet tevreden te zijn met het antwoord. ‘Maar wat doe je hier dan als je vrij bent?’ Wolfs staakt zijn poging zich een weg te banen naar de uitgang en kijkt kort achterom naar Eva die hem met een -ik zei het je toch- blik aankijkt. 'Nou, dat vroeg ik hem dus ook net’. Geeft ze hem wat meer bedenktijd om een smoes te verzinnen. Normaal gesproken lijkt het niemand te interesseren wie er wanneer in en uit het bureau loopt, en ineens wordt er nu een punt van gemaakt. Naarstig probeert hij tot een geloofwaardig antwoord te komen. ‘Ik moest nog even wat afgeven bij Zitman’. Is dan het eerste en beste wat er in hem opkomt. ‘Ohja, die urenbegroting natuurlijk’. Doet Eva net alsof ze ineens weet wat hij ook alweer op het bureau kwam doen. Lichtelijk argwanend kijken zowel Marion als Romeo nu naar Eva die naast Wolfs is komen staan. Ze lijken even te twijfelen, maar accepteren het antwoord. ‘Was jij ook niet vrij dit weekend, Eva?’ Vraagt Marion dan terwijl ze langs hen heen loopt en plaats neemt aan haar bureau. Romeo volgt haar voorbeeld. ‘Ik ben namelijk ook vrij morgen. Zullen we weer eens wat leuks gaan doen samen? Het is alweer een tijdje geleden’. Gaat Marion enthousiast verder. Wolfs ziet de paniek in de ogen van Eva als ze hem kort aankijkt. ‘Nou nee, dat gaat eigenlijk niet’. Zegt Eva dan aarzelend. Beschaamd kijkt ze naar de grond. ‘Oh’. Is enkel het antwoord van Marion. Ze laat even een stilte vallen. ‘Zondag kan eventueel ook hoor’. Zegt ze dan weer even opgewekt als daarvoor. Eva speelt met de autosleutel in haar handen om zich enigszins een houding te geven. ‘Nou..’ Begint ze en Marion kijkt haar vragend aan. Romeo lijkt niets mee te krijgen van het gesprek tussen Eva en Marion en staat een collega aan de telefoon te woord. ‘Ik ga iets doen met Nico’. Zegt ze dan als verklaring voor de afwijzing. Bij Marion is ondertussen de teleurstelling op haar gezicht af te lezen. ‘Marion, we moeten gaan’. Het is Romeo die het ongemakkelijke gesprek verbreekt en een zucht van opluchting verlaat bij zowel Eva als Wolfs de mond. ‘Sorry Marion! Andere keer!’ Roept Eva toch met een schuldgevoel na als ze de rode krullen van Marion de hoek om ziet verdwijnen. ‘Nou, zullen we dan maar?’ Vraagt Wolfs na een tijdje als Eva niet direct aanstalten maakt en reikt haar leren jasje aan. Eva werpt hem een vernietigende blik toe. ‘Je wordt bedankt’. Snauwt ze hem toe. Ze grist haar jasje uit zijn handen en beent het bureau uit.

Na een diepe zucht zet Wolfs zijn achtervolging in. Dit was inderdaad niet de meest tactische zet. ‘Eef!’ Roept hij terwijl hij een klein sprintje in zet. ‘Eef, luister nou’. Ondertussen heeft hij haar ingehaald en stopt ter hoogte van zijn eigen auto. Maar Eva lijkt niet van plan te luisteren. ‘Eva, toe nou. Dit kon ik toch ook niet weten van te voren’. Roept hij haar na als ze wederom boos bij hem vandaan beent richting haar eigen auto. ‘Nee, het is natuurlijk ook VOLKOMEN logisch dat jij ÓPEENS op je vrije dag op het bureau staat terwijl je blíjkbaar hebt gezegd dat je een weekend weg zou gaan. Nee, dat kon je inderdaad níet weten van te voren’. Roept ze cynisch naar hem toe terwijl ze kwaad meerdere keren op het openen-knopje van de autosleutel drukt. ‘Ga. Open.’ Snauwt ze tegen haar auto en ze trekt een paar keer ongeduldig aan de deurklink waar geen enkele beweging in zit. Opnieuw drukt ze meerdere keren achter elkaar het openen-knopje in. Zonder resultaat. Grinnikend bekijkt Wolfs het tafereel van een afstandje. ‘Eef!’ roept hij dan, na een tijdje het tafereel te hebben aanschouwd. ‘Ga toch weg’. Bitst Eva hem toe. Maar Wolfs leunt nonchalant tegen zijn eigen auto en houdt een autosleutel in de lucht die verdacht veel op die van haar lijkt. Ze werpt een blik op de sleutel in haar hand om tot de conclusie te komen dat ze blijkbaar zojuist de verkeerde autosleutel van het bureau heeft gepakt. Ze slaakt een diepe zucht en loopt met grote passen op Wolfs af. Grist de juiste autosleutel uit zijn hand en loopt weer terug naar haar eigen auto die nu zonder enig twijfelen direct open springt. ‘Eef, mag ik dan mijn aut..’ Nog voor hij zijn zin kan afmaken werpt ze zijn autosleutel met een sierlijk boogje naar hem toe. Haar boze gezichtsuitdrukking heeft weer plaatsgemaakt voor een wat vriendelijkere variant en een kort knikje naar Wolfs laat hem weten dat ze elkaar dadelijk in de Ponti zien. Lachend en hoofdschuddend tegelijk kijkt hij haar na voordat hij ook zelf eindelijk in zijn auto stapt.