18.00 uur

5

Met een ruime 3 uur rijden voor de boeg vertrekken ze de volgende ochtend in alle vroegte om half 5 vanaf de Ponti. Op hun geheime missie, zoals Nico hun geheime weekend-tripje ondertussen had genoemd. Na de ontdekking van Nico hadden ze de rest van de avond met z’n drieën nog aan tafel gepraat. Toegegeven, op aandringen van Nico vooral. Want als het aan Eva had gelegen was ze direct naar boven gevlucht. Gelukkig had Nico haar daar de kans niet voor gegeven en had hen het hemd van het lijf gevraagd. Een kleine zucht verlaat zijn mond. Na Fleur al een heel aantal jaren te hebben moeten missen, vond hij het stiekem best lastig toen Nico bij hen in de Ponti kwam wonen. Het leek eerst tijdelijk, maar al snel bleek niet alleen Eva, maar ook hijzelf helemaal niet meer zonder Nico te kunnen. Hij durfde het haast niet toe te geven, maar sinds Nico er is voelde hij steeds vaker weer bijna hetzelfde gelukkige gevoel dat hij voelde als Fleur de Ponti in kwam lopen. Alleen was het nu Fleur niet meer, maar Nico. En dat was goed. Fleur had Nico geweldig gevonden, dat wist hij zeker. Fleur had na zo’n ontdekking hen ook gegarandeerd het hemd van het lijf gevraagd en was zeker niet akkoord gegaan met wat vage antwoorden of halve bekentenissen. Misschien ook maar goed dat die twee elkaar niet kenden, ze hadden samen vast hem en Eva het leven zuur gemaakt. Zeker met zo’n ontdekking. Hij grinnikt als hij daar over nadenkt. Ja, hij kon wel stellen dat Nico een nieuw lichtpuntje is in zijn leven. En ook in het leven van Eva. Waar Eva de laatste jaren steeds wat meer geslotener werd, kwam ze sinds de komst van Nico eindelijk weer wat losser. Wat dat betreft had Nico wel een aandeel in het feit dat ze nu eindelijk samen zijn, hij en Eva. Of nou ja, wat het stadium waar ze momenteel in zitten nu precies inhoudt waren ze nog niet helemaal over eens. Dat bleek wel tijdens het kruisverhoor van Nico gisteravond. Op diens prangende vraag: ‘Maar zijn jullie dan nu eindelijk samen’? Gaven ze tegelijkertijd een verschillend antwoord. Maar eigenlijk hadden ze het daar ook niet echt over gehad, was de conclusie. En Nico vond dat ‘echt weer typisch iets voor jullie’ en daar hadden ze alle drie om gelachen omdat het misschien ook wel een beetje de waarheid is. Aan het einde van het kruisverhoor had Nico de boel nog even samengevat: ‘Dus jullie hebben na 16 jaar eindelijk eerlijk tegen elkaar gezegd dat jullie van elkaar houden, maar eigenlijk vinden jullie dat nog steeds ingewikkeld dus mag vooral niemand het weten. En omdat jullie na 16 jaar in één huis wonen en samen werken nog steeds niet zeker weten of jullie het met elkaar uithouden, gaan jullie voor het eerst in die 16 jaar met z’n tweeën een weekend weg naar de andere kant van Nederland om dat uit te zoeken?' Voor het gemak hadden hij en Eva maar buiten beschouwing gelaten dat ze in een ver verleden al eens het bed hadden gedeeld, en dat er aan die meest recente liefdesverklaring aan elkaar nogal een verhaal vooraf ging. Na de beknopte conclusie hadden ze geproost -met whisky en chocolade melk- op hun niet echt samen zijn en het weekend weg, ofwel geheime missie.

Hij glimlacht bij deze gedachten aan gisteravond en kijkt opzij waar Eva met haar ogen dicht tegen het raam leunt. De eerste voorzichtige zonnestralen van de dag tekenen de contouren van haar gezicht en ze lijkt haast nog mooier dan dat ze altijd al is. Hij kon het haast niet geloven. Zij samen in de auto richting Terschelling voor een weekendje weg. Of nee, voor hun geheime missie natuurlijk. Ze nemen de boot van 08.15 uur vanaf Harlingen, een snelboot die binnen een uurtje op Terschelling aankomt. Ze hadden wat hem betreft ook prima een latere optie kunnen nemen, maar dat was de zogenoemde langzame boot die er twee uur over doet. Het leek hem prima. Niet te vroeg op, een kopje koffie op de boot en genieten van het uitzicht. Maar ja, hij is met Eva dus dat feest ging niet door. De langzame boot vond ze zonde van haar tijd, te veel mensen en die koffie kon wat haar betreft ook prima op Terschelling zelf. Hij grinnikt bij zichzelf. ‘Waar denk je aan?’ Hoort hij Eva dan opeens naast zich. ‘Dat ik van jou geen koffie mag drinken op een boot’. Antwoord hij droog. Niet begrijpend kijkt ze hem aan. ‘Grapje’. Zegt hij dan. ‘Ik dacht aan gisteravond’. Hij kijkt even naar rechts en snel kijkt Eva weg. Hij ziet nog net een stiekeme glimlach verschijnen rond haar mond. Als hij weer zijn ogen op de weg gericht heeft en denkt dat Eva weer in slaap gedommeld is, voelt hij opeens voorzichtig haar hand op zijn been. Een stiekeme kriebel schiet door zijn lichaam. Waar ze normaal gesproken haar hand op zo’n moment hooguit enkele seconden laat liggen, knijpt ze nu zachtjes in zijn been. ‘Lief’. Zegt ze enkel en haar hand blijft liggen. Zijn veel te blije glimlach valt niet meer te onderdrukken en zonder wat te zeggen geniet hij van dit moment.