18.00 uur

7

‘Het is Tjong’. Was ze met de deur in huis gevallen nog voordat Wolfs goed en wel beneden in de keuken stond. Ze had hem al horen aankomen, een paar uur later dan zij. ‘Die moorden in die pensions, het is zeker weten Tjong, Wolfs. Hij blijkt met hulp van binnen uit te zijn ontsnapt uit de  TBS-kliniek. En ik heb meerdere cijferreeksen gevonden die ik heb weten te ontcijferen. Ik heb daarmee aanwijzingen dat hij nog veel meer weet over Maurice. Ik weet ook wat de volgende locatie zal zijn, we moeten erheen’. Ratelt ze opgewonden in één stuk door. De hele keukentafel was bezaaid met aantekeningen, foto’s, politierapporten, verslagen en lege verpakkingen drop. ‘Eef?’ Had Wolfs haar geprobeerd te onderbreken. Niet zo zeer door zijn vragende stem, maar eerder door zijn bezorgde blik en houding was ze gestopt met praten. Zelden keek hij haar op die manier aan en ze schrok er van. ‘Wat is er?’ Had ze gevraagd met een naar voorgevoel in haar buik. ‘Je moet ermee ophouden’. Wolfs keek haar pijnlijk aan. ‘Je verliest jezelf hierin’. Demonstratief had ze haar armen over elkaar geslagen. ‘Begin je nou alweer? Ik heb alles onder controle’. Wolfs schudde zijn hoofd. ‘Nee Eva, HIJ heeft alles onder controle. En jij laat je hierin meesleuren. Je gelooft toch zelf niet dat hij na al die moorden bij die pensions, iedere keer een pension een stukje dichter bij de Ponti, jou opeens alles over Maurice zal vertellen?! Zo ben jij niet Eva!’

Ongeduldig wiebelde ze met haar benen. Diep van binnen wist ze dondersgoed dat Wolfs gelijk had. Maar ze kon het niet. Ze had Maurice zo enorm in de steek gelaten, ze wilde alles van hem weten over de afgelopen jaren. Ze wilde ieder puzzelstukje hebben. Ze moest dit doen, ze moest zeker weten of Tjong echt niet meer informatie had. Ze zou het zichzelf anders nooit vergeven. ‘Ik móet het weten Wolfs!’. Ze zag dat Wolfs geduld langzaam begon op te raken. ‘HIJ WIL JOU, EVA! SNAP DAT DAN!’ Ze had de onmacht in zijn stem gehoord toen hij het haar toe riep. Waarom wilde hij niet snappen dat dit belangrijk voor haar was, het enige aanknopingspunt om nog iets over haar broer te weten te komen. ‘Stop hiermee, alsjeblieft Eva. Doe het voor mij’. Even leek hij te twijfelen, maar ging toch verder. ‘Bij iedere moord bij ieder pension is een aanwijzing gevonden die naar jou leidde. Jij bent de rode draad. Van Tjong wil hij Tjonge maken. Kijk naar alle slachtoffers: Thalia, Jorien, Olivia, Nicolette, Geke en straks jij, Eva. We hebben ‘m geprobeerd te stoppen en te vinden. Maar hij is onvindbaar. Hij is gevaarlijk en hij wil JOU’. Even liet ze bezinken wat hij zei. Hij wist alles al, hij wist al hoe het zat. Woede borrelde op. ‘Waarom heb je niets gezegd?! Het gaat om informatie over mijn broer hé! MIJN BROER! Mijn enige eigen familie!’ Riep ze verontwaardigd. ‘Ik wilde je beschermen, Eef’ Probeerde Wolfs rustig te blijven. Ze was ondertussen aan het ijsberen geslagen om alles op een rijtje te zetten. Het lukte niet. ‘Mij beschermen?! Door tegen me te liegen over het belangrijkste in mijn leven?! Over mijn broer waarvan je weet dat ik alles wil weten! Je weet dat ik hem in de steek heb gelaten, ik wil alles over hem weten! HOE KON JE DIT DOEN, WOLFS?!’ Schreeuwde ze uit. Even leek Wolfs te twijfelen. ‘Omdat ik van je hou’. Na deze uitspraak was het stil gebleven. Zo stil dat je een speld kon horen vallen. ‘Maar dat weet je al, hé?’ Zei hij toen verloren. En dat wist ze inderdaad, ze wist het maar al te goed, maar ze wilde het niet. ‘Is dit serieus je excuus?! Terwijl je me net verteld wat je allemaal hebt achtergehouden al die maanden?!’ Woedend keek ze hem aan. ‘Luister Eef..’ Maar ze was hem direct in de reden gevallen, ze was zichzelf niet meer. ‘LUISTEREN NAAR JOU? HOE MOET IK NU OOK NOG MAAR IETS GELOVEN VAN WAT JE ZEGT?! JE HEBT ME MAANDEN VOORGELOGEN. JE WIST ALLES AL EN JE HEBT ME NIETS VERTELD’. Ze schreeuwde uit onmacht. De tranen stonden in haar ogen. ‘Hoe kun je dit nou zeggen, Eva?' Ze had de pijn in zijn stem gehoord, maar ze wilde het niet horen. Ze zag ook bij hem de tranen in zijn ogen, maar ze wilde het niet zien. Ze wilde helemaal niets meer horen, maar Wolfs was nog niet uitgepraat. ‘We hebben de afgelopen 16 jaar zó veel samen meegemaakt. Alles samen gedaan. Samen in één huis gewoond. Al die jaren heb ik gewacht tot jij je ogen open zou doen en zou beseffen dat ik er ben. Voor jou, altijd. Dat je zou zien dat ik meer ben dan je politiepartner, meer dan je huisgenoot, meer dan een goede vriend. Elke dag hoop ik je glimlach te zien. Want ik vind jou de meest bijzondere, buitengewone, aantrekkelijke, gekmakende en frustrerende persoon die ik ooit heb gekend. Maar ik hou van jou, Eef. En als dat ook maar iets voor je betekent, als je ook maar iets om mij geeft, dan moet je stoppen’. Na deze bekentenis had ze niet geweten wat ze moest. Haar gevoelens en emoties gingen alle kanten op. Stuurloos staarde ze hem aan. Wolfs daarentegen had zijn blik afgewend naar de grond. In haar hoofd kreeg ze het niet meer op een rijtje. Waarom moest hij juist nu dit onderwerp aanhalen. Ze kon dit nu niet aan, ze kon dit er nu niet ook nog bij hebben. ‘Het is mijn leven. MIJN LEVEN. Jij beslist niet wat ik moet doen!’ De woede was weer opgeborreld. En ze was compleet aan de hele bekentenis voorbij gegaan toen ze dit voor zijn voeten wierp. ‘HIJ BESLIST EVA! ALS JE ACHTER HEM AAN GAAT BESLIST HIJ EN EINDIG JE NET ALS DE REST’. Wolfs had zijn stem weer teruggevonden en schreeuwde het uit. Verslagen stond hij erbij. Ze was op. Ze moest het weten hoe het zat met Maurice. Hoe het zat met Tjong en wat hij wist. Het was het enige wat ze nog kon denken. Met een lege koele blik had ze Wolfs aangekeken. Haar tranen waren gedroogd. En Wolfs leek in te zien dat hij haar niet op andere gedachten kom brengen. 'Ik ga niet toekijken hoe jij jezelf de vernieling in helpt'. Klonk Wolfs zijn besluit compleet gebroken. 'Ga weg'. Ze voelde een steek in haar hart toen ze het zei, maar ze negeerde het. 'GA WEG!' Schreeuwde ze nu. En hij ging.