Campfire | taekook

Dondurucu Soğuk

İyi okumalar.

.
.
.
.

Kurtların yanına geldiğimizde arabadan inip koşarak Hoseok'un evinin önünde durdum ve kapıyı hızlıca çalmaya başladım.

"Hoseok benim. Aç kapıyı lütfen."

Kapı açıldığında Hoseok bana meraklı gözlerle bakıyordu. Yoongi'yi gördüğünde gülümseyip ona doğru giderek sarıldı.

"Hey nasılsın Yoongi? Uzun zaman oldu."

Elimi Hoseok'un omzuna koyup onu kendime çevirdim.

"Hoseok acil bir durum var. Yardımın gerekiyor.

.
.
.
.

Jungkook

Gözlerimi aralayıp etrafa baktığımda karanlık bir odada olduğumu fark ettim. Ellerim ve ayaklarım bağlıydı.

"Sikeyim."

İpi ısırarak çözmeye çalışırken içeri bir adamın girmesiyle durdum ve ona baktım.

"Günaydın Jeon."

Bu adamı hayatımda ilk defa görüyordum.

"Kimsin sen?"

Yanıma eğilip elini çeneme koydu.

"Bilmiyorum, kimim ben?"

Bu herif benimle dalga mı geçiyordu? Ellerimi bir çözebilsem boğazını sıkacaktım onun. Gerçi vampir olduğu belliydi, o benim boğazımı sıkardı büyük ihtimalle.

"Taehyung'un seni kurtarmaya gelmedi maalesef. Öldün ve cehenneme düştün."

Taehyung beni kurtarmaya gelmemiş miydi? Yoksa bu şerefsiz bana oyun mu oynuyordu? Yalan söylüyordu. Onun bu oyunlarına kanmayacaktım.

"Sessizsin? Çok mu üzüldün yoksa Taehyung gelmediği için?"

Ona cevap verip istediğini elde etmesine izin vermeyecektim. Zaten cevap vermezsem bir süre sonra benimle uğraşmayı bırakırdı herhalde?

Dediğim gibi de oldu. Sinirlenip bana bir tokat attıktan sonra gitti. Acıtmıştı ama en azından başımı ağrıtmayacaktı artık.

Taehyung neredesin? Geleceğine inanıyorum, umudumu kaybetmeyeceğim. Beni kurtaracak biliyorum.

Taehyung

Kurtlar Jungkook'u aramaya başladığında Yoongi ile birlikte Hoseok'u takip ediyorduk.

"Hoseok bir sorun mu var?"

"Kokusunu alamıyoruz. Sanki yer yarılmış da içine girmiş."

Bu kişi her kimse iyi tedbirler almıştı ama ne olursa olsun Jungkook'u bulacaktım. Kim bilir şu an neredeydi?

"Biz aramaya devam edelim. Hoseok bize ihtiyacı var."

Hoseok gülümseyip elini omzuma koydu.

"Onu bulacağız Taehyung."

Başımı sallayıp hafifçe gülümsedim.

Onu çok özlemiştim. Keşke yanımda olsaydı da sıkıca sarılabilseydim ona. Benim yüzümden şu anda kim bilir neler çekiyordu. Onu yalnız bırakmamalıydım, hepsi benim hatamdı. O tuzağa düşmemem gerekirdi. Nasıl bu kadar aptal olabildim ki?

Onu mutlaka bulmalıydım daha sonra da hissettiklerimi ona söyleyecektim. Çok geç olmadan söylemeliydim. Belki bunları söyledikten sonra onu kaybedebilirdim ama yine de uzaktan da olsa onu sevebilirdim. Bilmemesi daha kötüydü.