KOMTANIM [bxb]

21

y/n: okuduğum askeri kurgular kadar askerliğe hakimim o yüzden MUTLAKA saçmaladığım, götten salladığım ve hata yaptığım yerler vardır. bilen söyleyip taşşak geçebilir hiç sorun yok dediğim gibi götten sallıyorum ful. Bölümü beğenip yorum atarsanız sevinirim öpüyenzi vpnli yanaklarınızdan

Miraç elinde sıkı sıkıya tuttuğu tüfek ile bulundukları mağara ağzında bir o yana gidiyordu bir bu yana. Üstündeki ağır kamuflaj belki deniz seviyesine biraz daha yakın olsalardı onu cayır cayır yakardı ancak şu an rakım oldukça yüksek, bulundukları alan oldukça soğuktu. Muhtemelen gece üşüyecekti bile. Kendisini oldukça pis, üzgün ve tehlikede hissediyordu. Boncuk gibi parlayan mavi gözleri şu an dikkatle dışarıyı izlemesi gerekirken burnunun ucunu bile göremeyecek bir dalgınlık vardı bünyesinde ve sürekli gözlerini kapayıp kafasını iki yana sallayarak toparlanmaya çalışmaktan çok yorulmuştu.

Balamir ve diğer askerler ona görev hakkında pek bilgi vermemişlerdi. Şahsen buna başta çok takılıp gücense de hepsinin ona karşı bir sorumluluk beslediğini görünce yumuşadı. Muhtemelen korkmaması için kimse bir şey demiyordu. Bölgedeki halkın birkaç gün önce yaptıkları terörist ihbarı üzerine araştırmalar yapılmıştı ve şu an garanti olsun diye buradaydılar. Aralarındaki en tecrübesiz ve ufak kişi şüphesiz ki oydu. Kim ne derse ağızlarının içine bakıyordu ve sessizce, ondan beklenilmeyecek bir ciddilikle görevini yerine getirmeye çalışıyordu. Kışlayı özlemişti, arkadaşlarını özlemişti, koğuştaki örümceği Ceyhun'u özlemişti, ailesini özlemişti. En çok da eski Balamir'i özlemişti. Bu yeni Balamir onun kalbini olumsuz şekilde sızlatmaktan başka bir işe yaramıyordu.

Olaydan sonra 10 gün falan geçmişti heralde ve komutanı ona gayet normal davransa da bu Balamir'in normali değildi biliyordu. Olayla ilişkin tek kelime söylememişti çocuğa. Sitem bile etmemişti ki belki etseydi Miraç'ın vicdanı daha rahat olurdu şu an. Miraç Balamir'in hislerine karşı zaten güvensizdi, hak verilecek bir durumdu bu ancak belki bu kadar da güvensiz olması biraz nankörlüktü. Üstelik adam yavaş yavaş ona açılmış, artık sarışının attığı adımlara üçer beşer karşılık da vermeye başlamışken. Yapacak bir şey yoktu, bir şekilde kendisini tüm bu yalan dolana inanırken ve adama gerçekten de ağır laflar sarf ederken bulmuştu. Artık konuşmuyorlardı. Komutanı ona kırgındı ve kırgın bir Balamir'in gönlü nasıl alınırdı bilinmeyen bir husustu.

Şu an ondan yaklaşık 20-30 metre uzakta tüfeğinin parçalarını özenle temizleyen adama kalpsiz demişti. Ölürsem mezarıma bile istemem, kötüsünüz demişti. Bunları hatırlamak zaten sıkışık kalbinin üstüne tonlarca ağırlık daha ekliyor, dudaklarının titreyip gözlerinin dolmasına sebep oluyordu. İçi cızlarken sanki daha da üzülsün diye beyni ona bir oyun oynadı ve geçen günkü alnına kazandığı öpücüğü sanki sürekli oynatmıyormuşçasına yeniden oynattı. O kadar spontane ve içten gelen sevgi dolu bir öpücüktü ki o an Uğur'u elindeki tüfekle gözünü kırpmadan öldürmek istedi.

O sırada tüfeğiyle meşgul komutanın düşünceleri de tabii ki ondaydı. Çocuğun Uğur'a kanmasına kızmamıştı, Miraç'a gram kızgınlık beslemiyordu. Sadece edilen sözlere gerçekten kırılmıştı ve artık onlar için doğru olanın gerçek bir asker komutan ilişkisi olduğunu düşünüyordu. Yeterince kapılmamış gibi daha fazla Miraç'a kapılmaması daha uygun olurdu yoksa hem başları belaya girecek, hem de ayrılık zamanı ikisinin de canından can gidecekti.

Şu an gitmiyor muydu? Gidiyordu. Çocuğun dediği laflar aklına geliyor gerçekten kendisini oldukça ağır bir biçimde sorguluyordu.

Balamir bir askerinin arkasından orospu diyecek birisi miydi?

Balamir Miraç'ın arkasından orospu diyecek birisi miydi?

Kalbi sıkışıp tüm tadı tuzu kaçınca kafasını uzun dakikaların ardından nihayet yukarı kaldırdı ve dalgın dalgın yürüyüp sözde nöbet tutan Miraç'a baktı. Biçimli kaşları çatılmıştı. Kenarda hazırlanan Ramazan'a seslendiğinde mağaradaki tüm gözler onun üstüne düştü.