10 PM and I'm still awake. Hindi yata talaga ako matatahimik kung hindi ko mapapalabas lahat ng naiisip ko.
I was walking around the village earlier, since it was my free time. Habang nanonood sa mga batang nadadaanan kong naglalaro, habang pinapanood ang bawat pag galaw ng mga tao sa village, hindi ko napigilan makaramdam ng saya. Paulit-ulit na saya, at hindi ako magsasawang ulit uliting isulat ito rito. Kontento na ako. kontento na ako sa kung anong meron ako. I am fine living here in this quaint village.
Alam mo ba? Napag-alaman ko kay Hulyo na sa malayong bayan, mayroon silang panibagong ginagamit para makipag usap sa taong nasa malayo! They called it a keypad, a cellphone. Nagbabago na nga talaga nang nagbabago ang mundo. Kami nalang yata ang nananatili sa kung anong meron kami mula noon. Pero ayos lang sa akin! Even though the only thing that keeps us from having a long-distance communication is writing letters being delivered. Kahit noon nga raw ay purong tagalog ang salitang ginagamit! Pero dahil napapalitan nang napapalitan ang village head, hindi naman ipinagbawal ang pagtuto.
Pero nalulungkot ako. Pinagalitan si Hulyo kanina dahil lumabas siya ng village. It's part of our forbidden rule! Nag aalala ako sa kaniya. Sana ay okay siya.
Umaasang 'di ka pa nagsasawa sa mga salita ko,
Asya
BINABASA MO ANG
VANGUARD
Fantasyan epistolary novel. - In a serene village with a close-knit community, a woman who loves writing a diary, discovers a series of mysterious handwritten letters. As midnight strikes, these letters begin to appear, each containing messages that hint a...
