VANGUARD

V72 (Narrated)

Now it's your turn, protector.
 
My hands started to shake. I don't know how many times I read the content of the letter repeatedly. The words blurred before my eyes, and I had to take a deep breath to steady myself.
 
Protector. The word echoed in my mind, sending a chill down my spine.
 
Ibig sabihin ba nito ay si Elara ang nagpapadala ng mensahe sa akin? But she's dead, right? Kung ganoon... May ibang tagapagprotekta pa maliban kay Elara?
 
My heart raced, and I could feel every beat echoing in my chest as I thought of any possibilities.
 
How could this be? How could I, an ordinary woman in our village, be destined for something so big? I read the words again, hoping to find some mistake or some hint that could tell me that this isn't real. But no matter how many times I check it, it's still the same. The message was clear, and the truth settled heavily on my shoulders.
 
Napaupo ako sa panghihina, mabibigat ang mga hiningang binibitawan, at sapo ang noo. Hindi ko na namalayan ang pag higpit ng hawak ko sa papel kung saan nakasulat ang mensahe na ngayon ay kunot na.
 
The realization is overwhelming. I felt a connection to the past, to Elara, and to the guardian spirit that watched over our village. Hindi ba talaga 'to isang mahabang managinip lang?
 
The guardian's there, and I know that one day, the rightful protector will rise.
 
Napamulat ako mula sa pagkapikit nang magbalik sa isipan ko ang nabasa mula sa diary ni Elara. Her thoughts during her tough times.
 
If Elara believed in me, then I had to find the strength to believe in myself. The weight of being chosen was almost too much to bear. But beneath the fear, there was a flicker of something else—determination. Determination to succeed. Determination to stop the disaster.
 
It's my turn now, Elara.

Tumayo ako. Nasa labas ako ng bahay ngayon. Dapat ay aalis ako kanina nang makita ko ang papel sa labas ng bahay.

I let out a sigh. Tumingala ako sa madilim na kalangitan. Malalim na ang gabi. Am I really the new chosen protector? Kaya ba ako ang pinili ng nagpapadala ng mensahe na malaman ang nakaraan? Ang lahat ng katotohanan?

Dahil sa nalaman ko, para akong nawalan ng lakas para ihakbang ang mga paa ko. Hindi... Dapat kang kumilos, Asya. Isa ito sa mga rason para kumilos ka. I need to find the artifacts. I will be able to find it because I am the protector of it.

I closed my eyes, feeling the cold air embracing my skin before I whispered to the air. “I can do this. I will find the artifacts, and I will protect our village.”

Tumango tango ako, pursigido na ngayon. I took a deep breath. I can still feel the weight of the word “protector” settling into my bones. So this is my purpose, huh? My calling.

“Asya.” I heard a familiar voice behind me. Nang lumingon ako at makita kung sino ito, napaatras ako. My defense mode got activated.

“Why are you here?” Buo ang boses kong tanong. Hindi hinahayaan na bumaba ang depensa sa sarili.

Teresa chuckled and raised her brow. “Wow, you're threatened by my presence.”

“Tes, stop that.” Nagpakita ang bulto ni Hulyo. Naglalakad ito papalapit sa amin at tumabi kay Teresa. Doon ko lang siya nagawang titigan ng lubos. May pasa siya sa mukha. May bumugbog sa kaniya, sigurado ako!

“Hulyo, ano 'to?” Nagugulahan tanong ko, may pagdududa na namumuo sa puso.

“Huwag tayo rito.” Umiling siya. “Sumunod kayo sa‘kin.”

Saglit pa akong tiningnan ni Teresa bago siya sumunod kay Hulyo. Tinitigan ko silang papalayo sa akin. Hindi ko alam kung dapat ba akong magtiwala sa kanila. They might deceive and betray me too...

Napapikit ako bago hinakbang ang mga paa para sumunod sa kanila. Rinig na rinig ang kuliglig habang tahimik lamang kaming tatlo na naglalakad sa gitna ng dilim ng gabi. Hindi ko alam kung saan kami pupunta, malayo na kami.