W tej serii będę publikować krótkie, kilkuczęściowe opowiadania.
Głównymi bohaterami będą członkowie BTS, ale może i nie tylko...
Zapraszam do czytania!
1. My Sunny Hope ♡ ( 7 rozdziałów), JHope
2. Minnie ♡ (15 rozdziałów), Jimin
3. NamJin ♡ (), Na...
W następnych dniach chłopaki obmyślali plan jak wybadać wszystkie miejsca które zaznaczyłam na mapie...
Potem bezskutecznie sprawdzali z daleka te miejsca, ale w większość z nich nie mogli zajrzeć...
Trwało to kilka tygodni, zima otoczyła cały Black House, ale ja się nie nudziłam. Zrobiłam projekt, który mógłby pomóc w remoncie, tylko, że nie zaczną go dopóki nie będą całkowicie bezpieczni. Nawet podczas wymieniania najbardziej ostrzelanych okien, zostali zaatakowani. Na szczęście żaden z nich nie został ranny i nie musiałam oddawać znów swojej krwi.
- Już mam dość. Ciągle tylko błądzimy na ślepo po mieście. - westchnął zmęczony Taehyung
- Ja też mam dosyć. Może gdzieś stary Lee zdechł? - zaśmiał się Jin, a potem spojrzał na mnie - Wybacz Ptaszyno.
Podeszłam do stołu gdzie leżała mapa na której było już tak zakreślone, że nie było prawie nic widać. Chwilę analizowałam miejsca i z zagryzioną wargą wzięłam czerwony marker. Zaznaczyłam puste miejsce, las, niedaleko domu mojego ojca, tego w którym strzeliłam sobie w brzuch.
- Tutaj. - powiedziałam cicho i spojrzałam na chłopaków.
- Mała... przecież to las, tam nic nie ma. - zdziwił się Tae.
- Jest. Pod ziemią jest bunkier.
- Skąd wiesz? - zapytał Kook
- Przecież mówiłaś, że nie interesują Cie sprawy mafii... - dodał Min.
- Bo nie interesują, ale jestem pewna że tam Ojciec będzie.
- Skąd? - znów zapytał Jk.
- Bo...
- Nie ma co marnować czasu. - przerwał mi Hobi - Sprawdźmy to. - podniósł się z miejsca. Wciąż wyglądał słabo po tamtym postrzale.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Poczekaj. - zatrzymałam go - Nie wejdziecie tam, nie znajdziecie wejścia. - każdy z nich spojrzał na mnie
- Czemu? Skąd ta pewność?
- Mała, Ty coś wiesz? - podszedł do mnie Jimin i złapał mnie za dłoń. Między nami jest naprawdę dobrze przez cały czas. Czuję że mnie kocha...
- Mhm, to znaczy znam ten bunkier. - westchnęłam.
- Skąd? - znów któryś z nich rzucił to pytanie.
- Bo sama go zaprojektowałam. Wiecie przecież że studiuje architekturę... studiowałam... - poprawiłam się.
- I teraz nam mówisz, że on ciągle tam był?! - powiedział głośniej Jk. - Zwodzisz nas? Ciągasz za nosy... mało już dostałaś dowodów że on chce Cię zabić? - znów przybrał ten ton którego tak nie znosiłam, wręcz się bałam. - A może właśnie próbujesz wciągnąć nas w pułapkę!?
