Always Been You Professor - (G×G)

Chapter 17

Pagkadating namin sa aming paroroonan ay kaagad na bumaba si Prof at pinagbuksan ako ng pintuan.

Nginitian ko naman ito at ganun din sya sakin.

Pagkababa ko ay umaaliwalas ang mukha ko sa aking nakita dahil sa night view na meron ang lugar na pinuntahan namin.

"Dun tayo" she suddenly spoke behind me as I followed her tracks on the way sa malaking puno at kaagad na umupo habang nakaharap sa napakalinaw na dagat na tanging ilaw lamang na nagmumula sa napakagandang tulay ang nagbibigay liwanag dito.

"Talagang napaka interested nyo po sa kwento ah to the point na dinala nyo pa talaga ako dito" sabi ko kanya at bahagyang natawa.

"I'm just curious kaya naisipan kong habaan pa ang pag-uusap natin..." umupo muna ito sa damuhan tsaka sumandal sa puno "wala ka naman sigurong homeworks diba?" she added as I sat beside her and nods.

"Good, now will you please continue?" I let out a small smile at huminga muna ng malalim bago mag kwento uli.

"Tama naman po kayo ma'am eh na if a peroxide really want to strengthen the relationship with his/her partner then there's no reason for them to stop what they've started pero in my case...I was so dumb to dump her like that. Iniwan ko sya without a proper reason and that makes me a very stupid person"

Kwento ko pa sa kanya habang ang mga mata koy nanatiling nakatitig sa malinaw na dagat.

"Now now why are you blaming yourself, I'm sure maiintindihan ka naman nya if magpapaliwanag ka diba?" Turan nito sakin dahilan para mapalingon ako sa kanya.

Di ko mabasa ang expression na nakasulat ngayon sa magandang mukha ni ma'am.

Ang mata nito'y taimtim na nakatitig sakin at dun ko lang napansin na nakapatong pala ang palad nito sa balikat ko.

"U-uhmm I-I'm sorry" kaagad nitong binawi ang kamay nya at napatikhim tsaka binaling ang tingin sa mga taong naglalakad lakad sa harapan namin.

"You don't have to" sabi ko dito at tumawa ng bahagya.

"Nga pala may I know the reason kung ba't mo hininto kung anong meron sainyo...if it's okay" tanong nya uli pero ang mga mata nito'y nanatiling nakatingin lamang sa malayo.

"It was a very lame reason..." I laugh a bit bago magsalita uli.

"And that is...I have to focus on studying muna plus may di rin magandang nangyari sa family namin. I lost my grandfather, muntik na nga akong di maka proceed sa second year dahilan sa kakulangan ng pera. Due to frustration and depression yun kaagad ang naisip ko without even thinking twice kung ano ang magiging circumstances nito" dagdag ko pa as I felt like my chest suddenly tightened.

Haerin Vania:

My eyes lit up as I slowly turned my head towards her after hearing all the reasons behind it.

No wonder I can't find myself to hate her that much it's because all I need is to listen to her reasons at malaman ang totoo.

I slightly clenched my fist at bahagyang napakagat sa ibabang labi ko.

How come she managed to keep it all by herself ba't di nya naisipang sabihin sakin ang lahat ng yun?

"I'm sorry to hear about your grandfather pero ba't di ka nag rants sa kanya para man lang gumaan gaan ang pakiramdam mo at mabigyan ka nya ng advices" turan ko sa kanya pero bago pa mn ito makasagot at napansin kong patago nyang pinupunasan ang luha nya.

Damn it why does it hurts so much ngayong harap-harapan ko syang nakitang nasasaktan.

She used to rants her problems to me pero di ko akalain na behind all of that problems ay meron pa palang mas malala.

Umusog ako sa kanya ng kunti at di nagdadalawang isip na yakapin ito as I pulled her with me.

Naramdaman kong mas lalo itong umiyak kaya I slightly rub her back para kahit papano ay gumaan ang pakiramdam nito.

So this is what she looks like lalo na kapag di na nya kaya ang dinadala nyang problema

"There, there iiyak mo lang.... I can be your crying shoulder even if you didn't asked me to" marahan kong sabi sa kanya as I feel her hands gripping on my coat.

She opened the door for me at inalalayan akong bumaba ng sasakyan habang nakapulupot sakin ang black coat nya.

"Thank you po Prof" pagpapasalamat ko dito tsaka ngumiti.

"Just call me by my name from now on" bahagya kong naitaas ang aking kilay dahil di ako makapaniwala sa sinabi nito.

"P-po? pero—"

"You can address me as Prof. Rivera kapag nasa school tayo pero pag nasa labas just call me by name"

She cut me off short at napatango nalang ako sa sinabi nya, napakunot noo naman ako at the same time dahil di ko naman alam ang totoong pangalan nya.

Yes, she's been our teacher for almost a month already pero di ko talaga alam ang real name ni ma'am kasi nung pumasok sya all she said was...

Just call me Prof. Rivera...

Ganun at tsaka nagsimula na syang mag discuss.

"What's your name po pala" tanong ko dito at naglakad ito papalapit sakin tsaka inilapit ng bahagya ang mukha nito.

"My name's Haerin Vania Rivera just call me whatever you want basta pangalan ko" she said as she smiles widely at me.

Jusqqq ma'am yang ngiti mong yan matutunaw ako—hala si ateeehhhh!!!

"Uhmm okay pero di ko alam if comfortable ka ba sa itatawag ko sayo" saad ko sa kanya.

"I'm always comfortable when it comes to you so feel free to call me whatever you want" sagot nito.

Ano ba ma'am di ako kinikilig ng basta basta ah pero when it comes to you why naurt!

"Then can I call you—"

"Wait lemme change that" she cut me off short at lumapit ito sakin pero this time sobrang lapit na nito and our lips is almost touching.

Nagkaka Deja Vu tuloy ako.

"Just call me...Van, Miss Calista Laurel" she said at parang may biglang bumagting sa tenga ko kasi the way she talk it's really familiarnna parang bang kakilala ko.

I don't know why but nakikita ko si Van Riv sa kanya.