Seeking the Wellspring of Heart

42

Chapter 42
One Step Closer

Tahimik lang akong nakatingin sa labas ng bintana habang nasa biyahe kami ni ZL. Halos isang linggo na ang lumipas simula lagnatin ako, mabuti at gumaling ako agad kinabukasan non.

One week has gone by, and I still haven't figured everything out. I'm just waiting for Akon to finally tell the truth, but I haven't heard anything yet. During this week, I've kept my distance from them unless necessary. Like now-it's Akon's 20th birthday, and we're heading to their house.

Ilang beses ko nang nahuli si ZL na pasimpleng sumusulyap sa'kin. I can't help but feel sad knowing that he knows the truth. But I can't resist going with him because of my feelings, mahal ko 'tong lalaking 'to. It's tearing me apart inside, because I've been distancing myself from him as well.

Nauna na sila Brix at Micay kanina kasi late akong nagising, nasanay na rin sila na si ZL ang madalas sumusundo sa'kin. Sa likod passenger seat ay nandoon si Zamie, tahimik na nagce-cellphone.

Nabanggit ni ZL na kapag nag-12 years old si Zamie, sa Canada na siya niyan kasama Papa nila. I wonder kung anong mararamdaman ni Zoren oras na dumating ang panahon na 'yon lalo na magkasundo ang mga ito.

Pagdating namin, naunang bumaba si Zamie dahil nakita niya agad si Zoren. Hindi ko alam pero walang sumunod sa'min ni ZL, at nanatili kami sa sasakyan.

"Nocia, may problema ba tayo?" he said softly. Kinuha niya ang isang kamay ko at pinisil 'yon.

Pinilit kong ngumiti sa kanya at umiling. "Wala naman, Zhio."

"Are you sure everything is alright? I've noticed you've been a bit distant lately, and I'm starting to worry there might be something bothering you."

Umiwas ako ng tingin dahil kahinaan ko siya. Ayaw kong makita niyang meron akong tampo sa kanya.

"Sasabihin ko naman agad kapag meron. There's nothing to worry about, Zhio. Let's head inside, shall we?"

Ramdam ko ang titig niya bago huminga ng malalim. He gently reached my face at maingat na ibinaling ito sa kanya. He planted a soft kiss on my forehead.

"I love you,"

Kumabog ang puso ko. Pangalawang beses niya na sinasabi sa'kin 'yon pero hindi ko pa sinasabi pabalik. Matamis na ngiti ang binigay ko sa kanya bago buksan ang pinto para bumaba.

Hawak niya ako sa bewang habang naglalakad papasok. I see different faces, some of them familiar. There aren't too many visitors, but it's still enough to make me feel a bit overwhelmed.

Sa lahat ng nalaman ko, deep inside, sure akong hindi ako Poroco. Hindi ako anak ni Tito Vond, dahil marami akong nakuhang features ni Dada, at parehas kami ng blood type.

"Nocia, anak!"

Tita Hara greeted me a warm hug. Hindi ko maiwasang mailang, siya kaya... siya ba ang tunay kong ina? Pilit kong inalis ito sa isipan dahil wala pa akong kasiguraduhan kung paano kami naging magkapatid ni Akon. Possible na anak siya ni Dada...

"Hinihintay kayo nila Akon sa taas, andoon na rin ang mga kaibigan niyo." Masayang sabi niya nang makakalas sa yakap.

Bumeso siya kay ZL na magalak naman na tinanggap nitong isa. "You look so pretty, Tita." Compliment niya kay Tita Hara.