★⁸

194 40 67
                                    

"Aileni."

Kafamı kaldırmadan gözlerimle ona baktım sadece. Bana baktığını fark edince tekrar gözlerimi çevirdim.

"Hayır."

"Hadi Felix, biz çok yakınız."

"Beni bu yanımdan vurmayacağın ne malum?"

"Ben öyle biri miyim?"

Omuz silktim.

"Seni tam olarak tanımıyorum bile."

"İyi o zaman kendimi tanıtayım. Adım Hyunjin dedim, zengin bir aileden geliyorum lakin 10 yaşımda trafik kazası sonucu ailemi kaybettim. Sonrasında hep bana akrabalarım bakmaya başladı. 18 yaşımda onlardan ayrı eve çıktım ve bu yarışlara katıldım. Oradan kazandığım arabaları satıp parası bile geçim sağlıyorum. Onun dışında ailemden kalan şirketi uzaktan yönetiyorum bu kadar."

Gülmüştüm.

"Benzer hikayeler lakin farklı duygularla."

Demiştim. İse bacağımı boydan boya okşamıştı.

"Merak ediyorum, aileni eminim tanıyorsun ama yetimhanedensin. Bunun sebebini anlamıyorum işte."

Derin bir iç çektim. Sarhoş aklım yıllardır içimde tuttuğum bu şeyi ortaya sermek istiyordu ama arkalarda bir yerlerde kaybetmeye yüz tuttuğum mantığım anlatmamam gerektiğini söylüyordu.

"Felix?"

"Hm?"

"Seni dinliyorum, anlat hadi."

"Ailem..."

Diyebildim titreyen sesimle. Resmen boğazıma bir yumru oturmuştu.

"Ailemin suçuydu."

Derin bir iç çektim o ise yavaşça bacağımı patpatlamıştı.

"Neden?"

"Zamanında... Küçüktüm, onları çok iyi tanıyamamışım."

"Küçükken her şey toz pembe gözükür."

Demişti.

"Bir gün şehir dışına çıkmak için çıktığımız yolda araba dağın eteklerinden yuvarlanmıştı. Öyle çok yüksek bir yerden düşmemiştik. Bu yüzden ailem yaşadı. Lakin benim durumum iyi değildi."

Bacağımda olan eli belime sarıldı ve beni kendisine çevirdi. Kafam hâlâ omuzundaydı. Bir elim ile üzerindeki tişörtünü sıkı sıkı tutuyordu.

"Aylarca hastanede yoğun bakımda yattım. Doktorlar şansım olmadığını olsa bile engelli olabileceğimi söylemişler. Ailem ise engelli bir çocuk bakmak istemedikleri için hastane masraflarım da dahil her şeyimi kestiler. Kısaca beni terk ettiler."

Gözümden düşen bir yaş kendince ıslak bir yol çizip aramıza düşmüştü. Sarhoşluğun ve geçmişin verdiği boşluk ile ona daha fazla sığındım. O ise beni anlamış gibi daha sarmıştı.

"Bir kaç hayır sever dernek sayesinde tedavim tamamlandı ve ben uyandım. Hiçbir şeyim yoktu. Doktorları yalancı çıkartmıştım. Lakin ailemi kaybetmiştim ben. Devlet ise kimsesiz çocukların kaldığı yere yani yetimhaneye yerleştirdi beni. Oradaki çocuklar ailelerini dahi bilmiyordu. Ama ben onları biliyordum lakin tanımıyordum."

Demiştim. O ise sırtımı sıvazlamıştı.

"O fotoğraf neden çekildi?"

"Yetimhanede her yıl fotoğraflar yenilenirdi. Her 1 Ocakta."

"Nasıl kurtuldun oradan?"

"Reşit olduğum zaman oradan ayrıldım. Ailemde benim yaşadığımı ve sağlığımın iyi olduğunu duyunca gelip benimle görüştüler lakin ben istemedim. Hayatımın baharında olmayıp şimdi gelmelerine lüzum yoktu."

Car Race ^HyunLix^Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin