Savaşçı&Cevher

7.Bölüm: Kavuşma

Bölüm şarkısı;Kırlangıç-Emre Aydın
🌿Kavuşmalarımız ağır aksak, ayrılıklarımız koşar adım.

Cüneyd'den

Babamdan gelen mesajda adres yazılıydı. Okur okumaz fırladım evden.Arabaya binip hızlıca yola koyuldum. "Ne olur dayan Zeynep ne olur.. Allah'ın sen esirge onu görmeden alma canımı "

Yol gittikçe uzuyordu sanki.. Zaman durdu Zeynep'i düşündükçe yola bakmaya bile zorlanıyordum. Kısık sesle radyoda çalan şarkıyı duydum. Hafif ses versem iyi olacaktı. Bu sessizlik beni daha kötü yapıyordu.

"Her şeye katlanırım ta ki
Yokluğuna dayanamam ki
Bir yolu olmalı bulun onu bana
Ben onsuz yaşayamam ki.."

Bu nasıl şarkıydı böyle içimi mi görmüştü. Gönlümden geçenleri mi yazmışlardı? Aynaya baktığımda nasıl da farketmeden akmış gözyaşlarım.

Hiç mi kurumayacaktı bu yaşlarım benim.. Hep mi sevdiklerimle sınanacaktım? Gözyaşlarım artık hıçkırıklarıma karıştıkça daha çok yüklendim gaza.

Verilen adrese geldiğimde etrafta hiç bir şey görülmüyordu. Karanlık ıssız bi yerdi burası. Burda mıydı Zeynep sahi burada mı kalmıştı ?Rüzgarda kokusu var mıydı ?

Arabadan inerken kalbimin hızlandığını nefesimin kesildiğimi hissettim. Gözlerimi kapatıp havayı içime çektiğimde aklıma salıncağa bindiği an geldi. Rüzgarın okşadığı saçları huzurlu yüzü...

Adımları hızlandırıp evin arkasından dolaşıyordum ta ki o silüeti görene kadar.. Mıhlanmış gibi kalmıştım olduğum yerde. Zeynep.. Zeynep.. nasıl da hasret kalmışım gölgesine bile.. Günlerdir yaşadığım hayat neydi sahi hepsi silindi gitmişti. Bir tek o vardı.

Bi an olduğu yere dikkatlı baktığımda pencereye doğru çıktığını gördüm. Ne işi vardı pencerede? Aklıma düşen ihtimalle içimi ürperdi. Zeynep canına mı kıyıyordu ?

Annem gibi o da mı canına kıyacaktı bırakacaktı beni ? Sesim soluğun çıkmaz oldu bi an ama Zeynep'e bir şekilde ulaşmalıydım. Sakin bi sesle çıkmıştı ağzımdan o lahza "Zeynep.."

*************************

Zeynep'ten

Son dualarımı edip gözlerimi kapatmıştım ki o sesi duyana dek. Aklımın bağı çözülmüştü sanki. Gerçek miydi yoksa aklımın bi oyunu mu ?

Gözlerimi açmaya korkar halde durdum öylece. Yavaşça açıp aşağıya doğru baktığımda gördüğüm yüz beni düşmekten beter etmişti.

Karanlıklar ardından doğan bir güneş gibiydi. Bakıyordu öylece donmuş kalmış gibiydi o da ben de. Kısık sesle "Cüneyd " deyivermiştim.

O an ne yaptığımı unutmuştum sanki. Sebebim çıkıp gelmişti işte. Vesileydi belki de Allah'tan. O an yalvarır bi sesle konuştu Cüneyd:

-Zeynep ne yapıyorsun orada Zeynep ne olur dur ne olur bekle.

+Cüneyd nasıl buldun beni Cüneyd sen sen.... iyi misin?

-"Çok şey oldu Zeynep neler oldu ama böyle yapma ne olur. Bırakma ne olur kendini. Özür dilerim yaşattığım her şey için çok özür dilerim. Ben sebebi oldum bunca yaşadığın acıya. Ne olur sen nefes al yaşa senden fersah fersah uzakta olmaya da razıyım" diyip ağlamıştı Cüneyd.

O an ben de boynumu büküp ağlayan gözlerle bakmıştım ona. Her şeyin sebebini yine kendinde görüyordu işte yine kendisi olmazsa mutlu olurum sanıyordu.