Babydoll || Charles Leclerc

I Can't Fix This(Maybe I Can)

20 Ağustos 2022

"Sezon ortası sürücü değişikliği haberleri artıyor. Alpha Tauri takımı birkaç yarış deneme ve performans karşılaştırmak açısından Bronie yerine Buemi'nin piste çıkacağını duyurdu. Ayrıca medya toplantısına Bronie katılmadı, bunun sebebi geçtiğimiz yarışta kamera karşısına el ele çıkan çift olabilir mi? Sen ne düşünüyorsun Will?" dedi spiker günün spor haberlerini sunarken. Çıkan görüntüler çok ses getirmişti. Tanınmamak mümkün değildi. Şapkamı iyice yüzümü kapatması için çekip yürümeye devam ettim. Annabelle Monaco'ya geri dönmüştü, takım onu uzaklaştırmaya karar vermişti. Bütün gününü evde geçiriyor, markete gidilmesi gerektiğinde bile abisini gönderiyordu. Üzgündü ama üzgün olduğunu kabul etmiyordu ve çok sinirliydi. Gerçekten sinirliydi, bu spordan nefret etmesine ramak kalmıştı. Garaj kapısının üstündeki ismi kaldırılmıştı, onun yerine Buemi'nin ismi yazıyordu. Sanki garajdaki hiçbir şey ona ait değilmiş, o hiç Alpha Tauri'de yarışmamış gibiydi. Yarış biter bitmez otele gittim, partiye kalmak istemiyordum. Neredeyse beş gündür buradaydım ve her gün telefonda konuşmamıza rağmen Annabelle'i çok özlemiştim. Bavulumu toplayıp uçağa yetiştim, Monaco'ya vardığımda Annabelle'e vardığıma dair bir mesaj attım ve eve gidip önce bavulumun içindeki kıyafetleri yıkamaya attım daha sonrasında da kısa bir duş alıp dışarıdan yemek söyledim. Yemeğimin bitmesine yakın kapı çaldı, kalkıp açtığım an Annabelle hemen sarıldı.
"Güzelim." dedim başının üstüne öpücük kondururken. "Hoş geldin." Yanakları havanın sıcaklığından dolayı kızarmıştı, üstündeki lila tişörtü ve kahverengi şortuyla aynı Kaşif Dora'ya benziyordu. Tabii ona bunu söylesem yüksek ihtimalle karnıma yumruk atacaktı.
"Seni çok özledim." dedi boynuma daha sıkı sarılırken, kollarımı beline sarıp kıkırdadım. "Yarış nasıldı? Uyuyakalmışım... O yüzden izleyemedim." dedi başını boynuma gömerken.
"İdare ederdi, yedinci oldum." dedim, en azından puan alabilmiştim. Bir şey söylemek istiyor ama söyleyemiyor gibiydi. "Buemi de iyiydi, onun daha kaç yarışa katılacağını söylediler?" diye sordum. Yüzünü ekşitip Buemi'nin adını duyduktan sonra gözlerini devirdi. İçeri geçip oturduğunda ve kalan patateslerden yemeye başladığında bir süre onu izledim.
"İki yarış daha var. Sonra ne olacak bilmiyorum... Muhtemelen Buemi iyi performans sergilerse beni kapıya koyacaklar." dedikten sonra bir süre sessiz kaldı. Bu fikre alışmaya çalışıyor gibiydi. "Ve kapıya koyulursam ne yaparım hiçbir fikrim yok. En başta heyecanlıydım, F1'e geçeceğim için... Şimdi ise o kadar da heyecanlı hissetmiyorum. Kariyerim bitmek üzere ve benim bir B planım bile yok." Onu yavaşça kucağıma oturtup beline sarıldım.
"Mclaren'den ayrılacağım zaman bende böyle hissetmiştim, başka bir takım bulamayacakmışım gibi geliyordu ama sonunda buldum. Er geç biri seninle görüşüyor, başka bir takıma gidiyorsun. Yani demem o ki, karşına hep fırsatlar çıkacak, bu takım ile yaşadığın kötü olabilir. Ama takımdan ayrılır ayrılmaz insanlar sana tekliflerle gelecek çünkü yeteneklisin Bella... Emin ol bütün takımlar senin yeteneğini görüyorlar. Senin için yarışa girmeyecek takımlar salaktır." Gerçekten böyle düşünüyordum, gerçekten böyle hissediyordum. Konuşurken onu bunu hissettirmeye çalışıyordum. Gülümsedi ve daha sıkı sarıldı.
"Teşekkür ederim." Çenesinden tutup onu yavaşça öptüm. Çok özlemiştim...
"Sen neler yaptın bakalım? Eminim ki beni özlemişsindir." dedim sırıtarak.
"Tabii ki özledim. Bizimkilerle takıldım, annem evde tek başıma kalmama izin vermedi, ona göre mentalim evde tek kalmaya uygun değilmiş. Bu yüzden onlarda kaldım, bütün gün uyuyup film izledim. Boş boş takıldım yani." Kıkırdayıp bu sefer saçlarıyla oynamaya başladım.
"Aç mısın? Sana da yemek söyleyebilirim." dedim telefonuma uzanırken. Başını hayır anlamında sallayıp bileğimi kavradı.
"Daha yeni geldin, yorgun olmalısın. Hem bende gelmeden önce yemek yedim zaten." dedi parmaklarını parmaklarım arasından geçirirken.
"Evet, uyusak iyi olur." dedim ayağa kalkıp onu da kucağıma alırken. Odaya giderken kıkırtıları koridoru doldurdu. Dürüst olmam gerekirse, bu hallerimizi özlemiştim. Annabelle'i sır olarak saklamak istemiyordum. O sır olarak kalmamalıydı. Ama gizli saklıyken daha mutluydu. O zaman dünyanın gözü üstümüzde değildi, istediğimiz gibi davranabiliyorduk. Kılık değiştirerek randevulara çıkıyorduk, gizlice onun takım garajına giriyordum... Şimdi ise başımız daha büyük bir beladaydı. Bütün herkes öğrenmişti, onu sır olarak saklamak istemediğimi hep söylemiştim, bana ait olduğunu bütün dünyaya duyurmak istiyordum. Çarşafları üstümüze örterken bana iyice sokuldu, ellerimi beline koyup daha sıkı sarıldım. "Seni çok seviyorum." dedim başımı saçlarına gömüp kokusunu içime çekerken. Bir süre gözlerime baktı, gülümseyip yanağımı öptü. Tanrım çok güzeldi.
"Bende seni seviyorum. Hem de çok seviyorum." Çenesinden tutup yüzlerimizi yaklaştırdım.
"Ne kadar çok?" diye sordum sırıtarak.
"Çok, çok fazla." dedi boynuma ısırıklar bırakırken.
"Annabelle." dedim iniltilerin arasında. "Saat çok geç oldu." Fakat o bunu umursamadı, onun yerine üstündeki tişörtü çıkarıp yere fırlattı ve beni öpmeye devam etti. Her hareketine eriyordum...
Bir süre sonra onu altıma alıp bileklerini başının üstünde sabitledim. "Dur." dedim nefes nefese. Durmak istemiyordum, beynim 'durma' sinyalleri veriyordu.
"Beni özlemedin mi?" dedi dudaklarını bükerek. Yüzüne düşen bir tutam saçı kenara ittim.
"Tabii ki özledim... Ama başlarsam durmayacağımı ikimiz de biliyoruz. En son ne olduğunu hatırlamıyor musun?" Uyanamadığı için medya toplantısına bir saat geç kalmıştı, bütün gün yürümekte ve oturmakta sıkıntı çekmişti.
"Ama çok ıslağım." dedi inleyerek. Sertçe yutkunup titreyen ellerimle bacaklarını araladım. Şortunu çıkarırken elleri pantolonumdaki şişliğe gitti.
"Her şey sırayla." dedim nefes nefese, üstüne eğilirken...