Mijn geheim en geluk ft // bankzitters

8. Het grote voorhoofd van Milo

+31 64708279

Waar heb je die verdomme tas gelaten? Ik zei toch verkloot het niet. Hij ligt niet in de auto. Morgen 10.00 stipt, zelfde plaats als vandaag en heb de tas bij je. Je kent de gevolgen.

Lucy POV

Ik besluit maar niet op het appje te reageren. Dat zijn zorgen voor later. Nu heb ik maar een ding aan mijn hoofd, zo snel mogelijk naar huis en wegkruipen in een hoekje. Ik stap opnieuw op mijn fiets. Ik moet nu wat rustiger gaan rijden, ik wil niet nog een keer aangereden worden, en zeker niet als er een stel dronken jongens achter het stuur zit van de auto. Ik kijk nog een keer achterom, richting de steeg. Ik had gehoopt dat de tas er ineens op wonderbaarlijke wijze verschenen zou zijn, maar dat is natuurlijk niet het geval. Zuchtend draai ik me weer om, gefocust op weg. Ik hoor hier en daar wat geouwehoer,  maar het is nog steeds vrij rustig op straat. Het steegje waar ik vanochtend was, lag een beetje aan de buitenrand van de stad. Mijn huis ligt dan weer aan de totaal andere kant van de stad, dus als ik de snelste route wil nemen zal ik door de binnenstad moeten rijden, net zoals op de heenweg.

Er steekt een briesje op, en ik begin wat te huiveren. Ik krijg het koud, het was ook zo dom om geen jas mee te nemen. Ik voel daarna nog een trilling in mijn zak; mijn telefoon. Oh nee, híj zal toch niet nog een keer geappt. Ik weet dondersgoed dat je niet mag appen op de fiets, maar uiteindelijk wint mijn nieuwsgierigheid het van m'n geweten. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak. Ik zie een appje van Lianne, de vriendin waarover ik een smoesje had bedacht zodat ik uit het huis kon sneaken. 

'Heyy Luus, uhm, wat is er aan de hand? Je moeder heeft zojuist gebeld naar mijn moeder om te vragen of ze iets kan betekenen voor ons, omdat mijn oma in het ziekenhuis ligt??' zie ik op mijn scherm. Ah uh, foute boel, mijn moeder is erachter gekomen, Lianne's moeder heeft natuurlijk verteld dat er niks aan de hand is met de oma van Lianne. Dan zie ik nog een appje binnenkomen van het nummer van Lianne. 'Ik heb maar snel de telefoon van mijn moeder gepakt en tegen haar gezegd dat ze moest gaan slapen en dat ik het telefoongesprek wel zou overnemen. Godzijdank had ze gedronken en was mijn moeder een beetje van de wereld en ging ze snel naar boven. Wat is er gebeurt, meid?'  

Ik lach een beetje in mezelf, Lianne heeft me gesaved. Ze is echt veel te goed voor deze wereld. Snel stuur ik een spraakberichtje naar haar, waarin ik uitleg dat ik een afspraak had met een verboden vriendje,  en dat ik een smoesje moet bedenken voor mijn ouders om te ontsnappen. Wat voelt het slecht om tegen mijn beste vriendin te liegen, maar ik kan niet anders. 'Natuurlijk vertel ik je snel alle juice, kan niet wachten' voeg ik nog even toe en dan verstuur ik het spraakberichtje. Daaronder schrijf ik nog even; 'bedankt voor je hulp xx' maar voor ik het kan versturen hoor ik een keiharde boem en krijg ik een klap op mijn hoofd.

'Hé, hallo, ben je oké? Heb je ergens pijn?' vraagt een bezorgde stem. Ik doe mijn ogen voorzichtig open. Ik zie het gezicht van een jongen, die me bekend voor komt, maar ik kan er geen naam bij bedenken. De jongen schijnt mijn verwarring te zien, dus stelt hij zich voor. 'Raoul' zegt hij en hij trekt mij omhoog van de grond. 'Lucy' zeg ik vriendelijk. Ik klop het zand van mijn kleding af. 'Wat is er gebeurt?' vraag ik hem. 'Je bent tegen een van mijn vrienden aangereden, en door die klap kwam je met je hoofd vrij hard tegen de lantaarnpaal aan.' 'Oh, nou ja bedankt voor je hulp' zeg ik dan maar. Snel stap ik op de fiets en rij weg, maar ik voel dat er aan mijn fiets wordt getrokken. Ik stap af en draai me om. Ik kijk recht in de ogen van mijn klasgenoot, waarmee ik de afgelopen week in het nablijfhok zat. 'Een sorry zou wel op zijn plaats zijn, vind je niet? Je hebt me zowat omver gereden.' zegt hij. 'Ja, sorry, het spijt me. Was niet de bedoeling.' mompel ik. 'Oh huh? Lucy? Ik had je niet herkent.' zegt Koen. 'Oh uhm, maakt niet uit hoor.' zeg ik en ik draai mijn hoofd van hem weg. 'Verlegen?' hoor ik iemand roepen. Ik kijk weer op en zie dat ook deze persoon een vrij bekend hoofd heeft, maar ik kan er alweer geen naam bij plaatsen. Ik kijk Koen vragend aan.

'Dit is Milo, de dronkenlap. Raoul hielp je net opstaan en Robbie staat ergens achter een bar drankjes te schenken. En dat is Matthy.' zegt Koen en hij wijst ze netjes een voor een aan. Ik schud snel eventjes bij iedereen de hand, maar ik skip Milo, hij ziet er niet al te fris uit op dit moment. 'Jullie zitten allemaal bij mij in de klas of niet?' vraag ik en ik zie de jongens knikken. Dan bedenk ik me dat ik Matthy z'n hand nog helemaal niet had geschud. Snel loop ik naar hem toe. Ik kijk hem aan, en ik verdrink zo wat in zijn ogen, ze zijn prachtig zee-blauw. 'Ga je m'n hand nog schudden, of blijf je daar de rest van de avond staan.' zegt Matthy en ik zie dat hij een beetje moet lachen. Zijn stem breekt de trance waarin ik zit en ik voel dat ik bloos. 'Uhm, ja tuurlijk.' zeg ik en ik schud snel zijn uitgestoken hand. 

'Dus, je was een avondje stappen?' vraagt Koen. 'Nee, ik was eventjes een pakketje ophalen bij een vriendin.' zeg ik. Dat zijn dus 4 leugens, in alleen dit uur al. Tegen mijn ouders, mijn broer, Lianne en nu dus ook tegen Koen. 'Waar is je pakketje dan, je fietsmand is leeg.' vraagt Raoul. Ah uh, wat moet ik hierop nou weer antwoorden. 'Ik heb hem alweer afgeven bij een ander adres' zeg ik dan maar. 'Oeh, een drugsverkoper hiero. Heb je nog wat bij je?' vraagt Milo. 'Wat denk je wel niet van me' zeg ik tegen hem. 'Nou gewoon, je ziet er zo uit en je verhaal past er wel bij.' zegt hij. 'Is jouw voorhoofd altijd zo groot of komt dat gewoon door het licht?' kaatst ik terug en ik hoor Koen zeggen: 'Oeeh, geroast door een meisje Miel'. 'Ach, hou toch je bek man' zegt Milo, maar ik kan op zijn grote voorhoofd zien dat hij rood wordt.

'Was je onderweg naar huis of moest je nog ergens anders heen.' vraagt Raoul. 'Ik was eigenlijk richting huis aan het fietsen.' zeg ik. 'Je kan nog eventjes een drankje met ons doen, we gaan nog even naar Rob. Het wordt geen latertje.' stelt Koen voor. Ik twijfel, maar als ik mijn ouders app dat ik wat langer bij Lianne blijf, zullen daar vast geen probleem van maken. 'Heel eventjes dan, maar niet te lang, oké?' zeg ik glimlachend. En ik stuur mijn ouders even snel een appje dat ze me voorlopig nog niet thuis hoeven te verwachten. 'Done. Nou, laat mij maar de bar zien waar Robbie werkt. Ik heb zin om te zuipen.' zeg ik en ik hoor Milo zeggen; 'Ik mag deze meid wel, zolang ze d'r mond houd over mijn voorhoofd.' De andere lachen en ik denk bij mezelf; misschien wordt deze avond toch niet zo'n ramp. 

Laat hieronder even weten wat je er tot nu toe van vindt, ik ben benieuwd. De support die ik tot nu toe krijg betekent echt heel veel dus bedankt voor alle reads <3 En suggesties zijn natuurlijk ook welkom en vergeet niet even te stemmen als je het niet erg vind 

xx van mij