Mijn geheim en geluk ft // bankzitters

23. alarm

Ik stap de auto uit en met trillende handen maak ik de portier open. Ik pak mijn tasje en sla de deur dicht. De auto rijd met gierende banden weg. Ik blijf alleen achter op de stoep. Om 06.45 in de koude ochtend lucht. De woorden van het artikel staan nog steeds in mijn hoofd geprent. Vrouw (36) vermoord. Dader onbekend.

Ik schud de gedachte van me af, maar hij blijft maar weer terug komen. Het voelt gewoon niet goed. Dit is mijn schuld. Ik ben de tas verloren, en die heeft zij natuurlijk gevonden. Geen wonder, ik kwam haar tegen toen ik op ''de vlucht'' was gegaan. Ondanks ik nooit een sterke band met een enkele leraar heb gehad, voelde ik me toch wel het meeste verbonden met haar.

 En nu is ze dood. Gewoon weg. Niet meer op de wereld. Geen kloppend hart meer. Door mij.

Nee! Ik mag dit niet denken. Stoppen Luus. Het was niet jou keuze dat ze is vermoord. Dat heeft híj gedaan, niet jij. Maar het schuldgevoel blijft maar knagen.

Maak je leven niet erger dan het al is. Matthy ziet je als een maatje en je leven wordt bestuurd als een auto door iemand die je niet eens kent. En ik had gisteravond nog wel alle moed om het te gaan veranderen. Maar nu komt dit er ineens tussendoor. Ik schud mezelf wakker. Dit mag me niet gaan veranderen. Of misschien wel, maar dan alleen positief. 

Wat ben ik nou weer voor levensfilosofie aan het bedenken? Ik moet haast om mezelf lachen,  maar dit nou niet bepaald een grappige situatie. Ik geef een paar klappen op mijn bovenbenen om mezelf wakker te maken. Ik heb een klus om af te ronden, maar niet zomaar. Ik heb wel een plannetje. En geloof me, dat zal morgenochtend ook in de krant staan.

Ik pak mijn telefoon en zie dat ik een bericht heb gekregen van de opdrachtgever, zoals gewoonlijk als ik ben uitgestapt. 

+31 64708279

Gems Gllry. Boulevardweg 23. 

Dit is de exacte locatie waar het gaat gebeuren. Inmiddels ben ik niet eens meer bang voor wat er komen gaat. Ik kan mijn eerste keer voor een klus nog heel goed herinneren. Ik was samen met nog een meisje. Ik ril bij de gedachte dat ik toen 15 was. Maar aangifte doen ging natuurlijk niet...

 Ik stop de gedachte van mijn jonge ik weg en typ op google maps de locatie in. Het is 5 minuutjes lopen, prima te doen. Ik zoek voor een container of iets waar ik mijn persoonlijke spullen in kan leggen en waar ik makkelijk bij kan als ik terug kom. Zoiets meenemen gaat natuurlijk niet zo makkelijk. Het is bijna 07.00, er is niemand op straat, er wordt niks gestolen. 

Uiteindelijk valt mijn oog op een verlaten speeltuin. Ik leg mijn tas in een speelhuisje of iets dergelijks. Er gaat echt niemand spelen zo 's ochtends vroeg. Ik haal 'de werktas' uit mijn normale tas en hou hem dicht langs mijn lichaam. Ik doe de capuchon alvast op. Met mijn zwarte sneakers en zwarte broek moet ik er vast heel verdacht uitzien, maar niemand die op me let. Ik check nog een keer of de tas stevig ligt en dan vertrek ik en loop ik de route die Google Maps geeft.

Inmiddels sta ik voor de deur. Even goed denken hoe ik dit ga aanpakken. Ik kijk snel om me heen. Nog steeds niemand te zien. Uit mijn 'werktas' haal ik mijn handige gereedschap tevoorschijn. Met bedreven handelingen begin ik aan de deur te wrikken om hem open te maken, ik maak hier en daar wat kapot, maar dat geeft niet, niet mijn probleem toch? Ik sleutel nog even door, maar merk dat deze deur lastiger is dan een normale, hierdoor duurt het veel langer dan normaal en de minuten tikken weg. Ik kijk nog een keer snel om me heen, nog steeds niemand te zien. Dan geeft de deur langzaam toe aan mijn vaardigheden, en met een zachte klik opent hij geruisloos. 

Ik kijk om me heen en kan mijn ogen niet geloven. Overal om me heen fonkelen sieraden, juwelen en kleine diamantjes. Zoveel bij elkaar heb ik nog nooit gezien. Ik ren naar de kassa, waar alle sleutels voor de glazen liggen. Ik sla hem open met een hamer en kijk goed welke sleutels op welke glazen passen. Voordat ik het weet schuif ik honderden sieraden in mijn tas. Ik weet dat het niet kan, maar toch voelt het alsof mijn ogen dollar-tekens hebben gekregen. 

Ja, mijn opdrachten zijn stelen. Het is illegaal. Harstikke. Maar ik ben verplicht, anders gebeuren er nare dingen. Ik kan er niks tegen doen, ik ben machteloos. Ik heb al duizenden, als het inmiddels nog geen miljoenen, euro's gestolen en gegeven aan ''mijn baas.' Nooit mocht ik er zelf wat aan over houden. Maar dit keer ben ik wel degelijk van plan om wat te gaan houden, en door te verkopen.

Ik ga helemaal op in mijn gedachtes van wat ik allemaal met het geld zou kunnen doen, maar dan wordt ik verstoord door rode lichten en een veel te hard geluid. Ik schiet in paniek en ben verlamd. Shit, helemaal vergeten het alarm uit te zetten. Hoe had ik zo dom kunnen zijn, dat is letterlijk nog nooit gebeurd, waarom ben ik ineens zo verstrooid?

Godverdomme, dit moet mij dan weer overkomen.

Kut, kut, kut. Ik ben er sowieso bij.