Mijn geheim en geluk ft // bankzitters

17. vriendengroep

* Tijdskip 2 weken*

Lucy POV

Dear Journal,

Het is eindelijk zo ver, ik ga vanavond op date met Matthy, ieieieie. Misschien is het helemaal geen date, maar gewoon zoiets wat vrienden doen. Of toch wel een date? Ik heb geen idee, maar om het nou te vragen klinkt ook zo hongerig ofzo. Ik maak er maar het beste van.

Wonder boven wonder zijn mijn ouders niet achter mijn illegale uitstapje van 2 weken geleden gekomen. Ze geloven nog steeds dat ik terug kwam van Lianne, omdat haar oma in het ziekenhuis lag. Gelukkig maar, anders had ik voor de komende maand huisarrest gehad, en dan had ik natuurlijk niet op date gekund, of hoe je het ook wilt noemen.

De afgelopen 2 weken waren echt een rollercoaster, maar ik had niet beter kunnen wensen. Ik hang elke pauze rond met de jongens, en mensen herkennen me ineens op de gangen. Als iemand een stomme opmerking maakt, zorgt een van de jongens er wel voor dat die persoon de opmerking terugtrekt. En iedereen laat me voor in de rij als ik een broodje moet halen bij de kantine, zelfs de vijfde en zesde klassers.

Ik had ook een beetje het idee dat, beide Raoul en Matthy, wel érg aardig waren. Beide gaven me complimentjes, niet heel opvallend, maar toch. Dingen zoals, 'wat zit je haar leuk', of 'die nieuwe broek staat je goed.' Waarschijnlijk zeggen ze dat tegen elk meisje, gewoon omdat ze aardig zijn, maar het laat me toch wel speciaal voelen, dat ze daar opletten is al heel wat. 

Ik voel me echt gevleid dat ik ben opgenomen in hun vriendengroep, ik bedoel, het zijn toch wel echt de popular boys om het maar zo te zeggen. Iedereen kent ze, en vind ze te gek. Dat ik daar nu bij hoor geeft echt een kik, ik ben er zo in op genomen, alsof het nooit anders is geweest. En ondanks ik een meisje ben, behandelen de jongens me gewoon precies hetzelfde. We zijn nog een keer naar de bar gegaan waar Rob werkt, dit keer zonder dat ik ben flauwgevallen en aangerand, en we zijn s'middags een paar keer naar de stad geweest voor een paar ijsjes. Ik denk dat ik nog nooit echt zulke goede vrienden heb gehad, in zo'n korte tijd. Met Koen heb ik denk ik de beste band, er is nooit een awkward stilte en we kunnen om alles lachen.

Alleen mijn ouders lijken er moeite mee te hebben dat ik in een jongensvriendengroep zit, ze zijn bang dat me wat overkomt. Maar ik denk dat, zolang deze jongens om me heen zijn, er me juist niks overkomt, haha. 

(*de deurbel gaat en ik zie Matt voor de deur staan met een bos rozen, ik trek snel even mijn leukste jurkje aan*)

Iedereen vraagt de hele tijd hoe het gaat, haast om gek van te worden. Ze denken wel echt om me, ze willen niet nog een keer dat ik flauwval en naar het ziekenhuis moet. Ze vermoeden denk ik iets, maar zolang ik mijn mond stijf dicht hou kan er niks gebeuren, toch? Ik ben wel heel bang dat mijn ouders het gaan delen met mijn mentor, maar goed, ze weten het ergste nog niet. Dat weet niemand.

En dat wil ik graag zo houden.

(Dit was als het goed is eenmalig, maar het leek me wel leuk om voor een kort hoofdstukje in de journal van Lucy te kijken. Of willen jullie hier wel meer van(?), laat het alsjeblieft weten, anders kan ik er niks mee xx en bedankt voor het lezen <3)