Mijn geheim en geluk ft // bankzitters

11. ons geheimpje 🤭

 Ik zak op de grond in elkaar en het enige wat ik kan doen is huilen, de tranen stromen onophoudelijk over mijn wangen. Ik hoor in de verte een paar mensen mijn naam roepen, maar ik reageer er niet op. Ik heb geen energie meer en ik voel me extreem licht in mijn hoofd.

Dan wordt het zwart. 

Matthy POV

'Jongens, waar is Lucy gebleven? Ze was hier net nog, echt 2 minuten geleden.' vraagt Koen. 'Geen idee, wil je d'r zoeken?' antwoordt Raoul daarop. 'Ze is 17, ze kan best voor zichzelf zorgen toch?' zegt Robbie vanaf de bar. 

We staan in een veel te drukke club met allemaal dansende en dronken mensen. Ik heb er echt een verschrikkelijke hekel aan, maar ik heb het idee dat Rob, Koen en Miel het altijd wel leuk vinden, dus gaan Raoul en ik gewoon mee voor de gezelligheid. De kans dat je iemand kwijt raakt in deze drukte is vrij groot, we hadden kunnen weten dat we tenminste één iemand zouden kwijt raken.

Ondanks dat Rob gelijk heeft; Lucy is zeventien en ze zou kan zichzelf moeten kunnen redden in deze drukte, maak ik me toch zorgen. Je weet maar nooit wat voor enge types hier rondlopen, zeker als je een meisje bent. Ik besluit mijn mond maar te houden, als ik zeg dat we haar moeten gaan zoeken is het gelijk weer; ''Aww, is Mattje een beetje verliefd.'' Nee, daar heb ik op het moment weinig zin in, in dat gedoe. Toch zie ik aan Raoul dat hij hetzelfde als mij denkt, hoe kan het ook anders, hij is de meest zorgzame persoon die ik ken. Ik tik hem voorzichtig aan en wenk hem naar een ander stukje van de club waar we elkaar tenminste een beetje kunnen verstaan. Koen blijft achter aan de bar bij Robbie en ik zie Milo in een hoekje te zoenen met een of ander meisje. 'Hé wat is er, maatje?' vraagt Raoul wanneer we bij het rustige plekje zijn aangekomen. 'Ik maak me toch zorgen over Lucy, hoor. Ze was hier alleen met ons en niet met andere vrienden, dus ze kan niet naar iemand anders toegegaan zijn. Waar zou ze heen moeten gaan dan, ze kent hier niemand want iedereen is hier ouder dan 18 toch?' zeg ik. Raoul lijkt mijn bezorgdheid op te pikken en zegt; 'Kom laten we haar zoeken, als er niks aan de hand is weten we dan tenminste zeker toch?' zegt hij. 

We lopen al een tijdje door de club maar we kunnen haar niet vinden. 'Toiletten?' oppert Raoul maar ik kan me niet voorstellen dat ze daar al 10 minuten is. Toch checken we ze voor de zekerheid maar nee, er is niemand te vinden, naast een paar overgevende mensen. Waar kan Lucy toch zijn? Dan worden we omvergelopen door een haastend en huilend meisje. Ik heb zin om naar haar te schreeuwen dat ze moet uitkijken, maar ik weet beter en hou m'n mond dicht. Dan zie ik Raoul een geschrokken geluidje maken. 'Dat was Lucy' hoor ik hem fluisteren, alsof het een geheim is. Even lijken we in een trance te zitten, maar dan sprinten we achter haar aan. Het zag eruit alsof het niet heel goed ging met haar. We rennen zo snel als we kunnen naar de uitgang, maar ze is weg, geen spoor te bekennen van een meisje. We zijn d'r kwijt. Fuck. 

Dan hoor ik een paar mensen links van mij lachen. Het is een groepje jongens. 'Jankerd. Zeker afgewezen, AHAHA' ' Vast voor de eerste keer dronken geworden ofzo' En zo gaan de opmerkingen door. Ik geef Raoul een blik en we weten gelijk dat de jongens het over Lucy hebben. 'Ey boys, over wie praten jullie?' vraagt Raoul, die zich van de domme houdt. 'Ooh, over een meisje dat verderop ligt te janken, midden op straat. Ik geloof dat ze aandacht nodig heeft.' zegt een van de jongens lachend en ze lopen weer verder. Ik weet genoeg en ik sprint de hoek om van de straat. En jawel hoor, daar zit ze, als een opgepropt stukje papier, midden op straat. 'Lucy, hé, wat is er aan de hand. Ben je oké?' vraagt Raoul terwijl we naar haar toelopen. Het blijft stil. Te stil. 

'Lucy?' vraag ik. Ze reageert niet en het huilen is gestopt. 'Dit kan niet goed zijn' zeg ik tegen Raoul en hij knikt. We gaan voorzichtig dichter naar haar toe en Raoul hurkt voor haar neer en ik blijf op een halve meter afstand. Hij draait haar om. Haar ogen zijn weg gedraaid waardoor je alleen nog maar het witte ziet en ze heeft een nog al onregelmatige ademhaling. 'Ze is flauwgevallen.' fluister ik, bang om iets te zeggen. 'Wat moeten we doen?' vraag ik aan Raoul die nog steeds gehurkt naast haar zit. Hij kijkt op naar mij als ik die vraag stel. 'Ja hallo, ik ben hier niet de expert. Zoek iets op Google ofzo Matt' antwoord hij terug. Wauw, zo heb ik hem nog nooit gezien, hij lijkt extreem gestrest, wat logisch is, misschien gaat ze wel dood, misschien ook niet. Ik weet het allemaal niet zo goed meer en mijn hoofd tolt, toch te veel gedronken dan?  Snel pak ik mijn telefoon uit mijn zak, totdat ik me realiseer dat ik die op de bar heb achtergelaten. Shit. 'Raoul, heb jij je telefoon bij je?' vraag ik voorzichtig, bang voor het antwoord. Raoul rommelt wat in zijn zak maar ook hij schudt zijn hoofd. Tegelijkertijd probeert hij Lucy weer bij bewustzijn te brengen, zonder een gelukte poging. Zo gaat het nog wel eventjes door. Er gaat van alles door mijn hoofd, wat kunnen we doen? Reanimeren lijkt geen optie, dat is voor mensen met een hartaanval. Mond op mond beademing ook. Of is dat wel voor flauwvallen, of niet? Moeten we water over haar hoofd heen plenzen? Ik weet het niet meer. De minuten die voelen als uren strijken voorbij en Lucy blijft maar roerloos op de grond liggen terwijl Raoul verwoede pogingen doet om haar wakker te maken.

Dan komt Lucy uit het niks weer bij, ik en Raoul schrikken ons dood. Ze neemt grote ademteugen en gaat in een keer rechtop zitten. 'Wow, wow, rustig meisje. Er is niks aan de hand. Hier ben je veilig.' zegt Raoul en hij neemt haar in zijn armen. Lucy en Raoul zitten zo een tijdje op de straat, half knuffelend, half liggend terwijl ze langzaam weer rustig word. Lucy lijkt zich comfortabel te voelen in zijn armen, ook al kennen ze elkaar pas net. Voel ik me nou jaloers? bedenk ik me dan. Nee, dat kan niet. Ik ken Lucy nauwelijks en ik druk de gedachte dan ook weg dat ze in mijn armen zou liggen. 'Sorry, het was niet de bedoeling om jullie te laten schrikken' zegt Lucy terwijl ze weer uit de armen van Raoul wurmt en opstaat om het zand van haar kleren af te kloppen. 'Nee joh, maakt niks uit. Wat was er gebeurt?' vraag ik bezorgd. Lucy kijkt me verrast aan; dit is pas de tweede keer dat ik tegen haar praat deze avond. 

'Ik, uhm, kreeg het nog al benauwd binnen, er waren ook zoveel mensen.' zegt ze luchtig. Lucy is zo overduidelijk aan het liegen maar Raoul en ik houden het hier maar bij, ze zal ons de echte reden vast nog een andere keer vertellen. 'Ben je nu weer oké dan?' vraagt Raoul. 'Ja hoor, het is niet zo erg hoor. Bedankt voor het opvangen.' zegt ze en ze maakt weer aanstalten om te vertrekken. Dit bevalt haar volgens mij echt totaal niet, maar Raoul en ik zijn nog niet klaar.

Lucy POV

'Gebeurt dit vaker?' vraagt Matthy. Zijn bezorgdheid geeft me echt een special gevoel, alsof ik er toe doe bij hem. 'Nee' zeg ik eerlijk. Ik ben nog nooit eerder flauw gevallen, het zal wel te veel prikkels geweest zijn ofzo, ik weet het niet precies. Waarschijnlijk de combinatie van de benauwdheid van binnen in de club, het gedoe met Niels en alleen al het idee dat ik aangifte zou moeten doen bij de politie geeft me de kriebels. Ik kies er bewust voor om dat gedeelte met Niels niet te vertellen, ik wil ze niet onnodig ongerust maken. 'Kom, wil je naar huis gaan? We kunnen je wel even brengen, het is niet niks om ineens flauw te vallen. Of wil je eerst nog even wat drinken binnen?' vraagt Raoul. Deze jongens maken zich oprecht zorgen over mij, ik ben dat niet waard. Toch besluit ik te zeggen dat ik het fijn zou vinden als ze me naar huis brengen, voor hetzelfde geldt val ik nog een keer flauw en lig ik daar de hele nacht op straat. 

'Tuurlijk, geen probleem. We fietsen met je mee.' zegt Matthy. We lopen het straatje uit en gaan terug naar de club. Raoul gaat eventjes naar binnen om de telefoons van de jongens op te halen en om te zeggen tegen de andere boys dat ze alvast naar huis gaan met mij. Ik heb aan ze gevraagd of ze niet tegen niemand willen zeggen dat ik ben flauw gevallen, dus ze zullen dat ook niet doen. Ik ben bang dat de andere jongens mij raar gaan vinden, ofzoiets. Dit blijft gewoon ons ''geheimpje''. Ik blijf achter met Matthy. 'Hey, uhm, bedankt dat je mij kwam zoeken, dat was echt aardig van je' zeg ik glimlachend tegen hem. Ik zie dat Matthy er een beetje verlegen van wordt, hij is zeker geen complimentjes gewend. Hij haalt een hand door zijn haar en knikt uit dankbaarheid. Zo blijven we nog even staan en ik leg mijn hoofd op zijn schouder, zo moe ben ik. Hij lijkt het niet erg te vinden en ik doe mijn ogen dicht. Zijn geur geeft me een comfortabel gevoel. Dan hoor ik voetstappen en doe mijn ogen weer open. Raoul is teruggekomen met de telefoons en we lopen richting onze fietsen, waarvan ik inmiddels weet waar 'ie staat omdat we weer op de straten zijn die me bekend voor komen.

Ik loop de hoofdstraat in terwijl de jongens naar een ander straatje slaan waar ze hun fietsen hadden geparkeerd. Ik ga naar de lantaarnpaal waar ik mijn fiets had geparkeerd, om er vervolgens achter te komen dat er geen spoor meer van is, hij is ineens weg. Huh, hoe kan dat? Hier was ik gevallen en toen heb ik hem vastgemaakt aan de paal met een extra slot voordat ik weg ging. Toch? Ik wil de jongens roepen maar ze zijn al te ver weg het hoekje omgeslagen. Is mijn fiets nou serieus gestolen?

Dus sta ik hier maar wat hopeloos en ik heb zin om weer te gaan huilen. Mijn adem slaat op hol en het wordt langzaam zwart voor mijn ogen en het enige wat ik kan denken is; niet weer, niet weer...