Mijn geheim en geluk ft // bankzitters

16. meer dan vrienden?

De deuren gaan met een klap dicht en de ambulance rijdt met gierende banden weg en verdwijnt de hoek om.

Raoul en ik hebben nog geen woord gesproken en zijn nog geen centimeter verschoven.

De stilte neemt ons over.

Matthy POV

Ik zit onderuit gezakt in een stoel, mijn handen gevouwen op mijn schoot. De deur tegenover mij is potdicht, en de gang is compleet leeg. Lucy ligt achter deze deur, misschien is ze wel dood, of weer bewusteloos. Mijn gedachte gaan alle kanten op. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat de dokters met nieuws komen. Ik wacht gespannen af. Ze zeiden dat het niet lang zou duren, dat maar gewoon voor een check was, maar ik wacht hier al zeker een halfuur. Lucy zou toch niet ernstig ziek zijn? Mijn gedachten worden onderbroken door een huilende vrouw en een zuchtende man. Daarachter slenter een jongen van iets ouder dan mij, met zijn telefoon in zijn handen. Er komen game-geluidjes uit. Ze komen aanlopen en besluiten naast mij te zitten. 'Ach, we hadden beter moeten opletten, hoe heeft het zo ver kunnen komen? Als we het alleen al een beetje in de gaten zouden gehouden hebben, was Lucy nu niet in deze toestand.' snottert de vrouw. Er gaat een belletje rinkelen. Ik draai een kwartslag, zodat ik de mensen kan aankijken.

'Sorry om jullie te storen, maar ik neem aan dat jullie de ouders van Lucy zijn?' vraag ik. De man kijkt ons vragend aan en de vrouw knikt. 'Ja jongen, dat klopt. Ken je haar?' vraagt ze. Ik knik en zeg; 'Ik was erbij.' Het blijft akelig stil. 'Wat doe je met mijn dochter op een late avond? Wat heb je gedaan? Ze heeft geen vriend. Zeg op' zegt de man ineens heel erg boos. Ik doe mijn handen omhoog. 'Ik heb niks gedaan. Ik kwam haar tegen, ze kwam van een vriend of vriendin of zoiets.' zeg ik onschuldig. 'Jaja, en toen dacht je, weet je wat ik neem haar eventjes mee, gewoon een gezellige avond hebben. Wie denk je wel niet dat je bent?' vraagt de man nog steeds boos en hij staat op zodat hij voor mij uittorent. De vrouw wil hem aan zijn arm terug trekken maar hij luistert niet. 'Doe nou niet. Deze avond ik al slecht genoeg' mompelt ze. 'Echt niet, er is niks gebeurd. Ik zit in de klas bij Lucy, we zijn vrienden!' zeg ik en ik sta ook op. Ik laat me niet kleineren door een of ander mannetje. 'Jaja, alleen maar vrienden zeker?' vraagt hij sarcastisch. 'Ja, dat zeg ik toch. Alleen maar vrienden.' Dat ik veel meer dan dat wil, zeg ik er niet bij.

'Ooh ja, en in welke klas zit ze dan precies?' vraagt de man wantrouwig. 'H4c, de mentor is mevrouw de Kop. Lucy is blijven zitten.' zeg ik verdedigend. 'Mm' zegt de man sarcastisch, maar toch gaat hij weer zitten. Dan wordt een deur aan de overkant opengetrokken, en ik verwacht de dokters te zien, maar in plaats daarvan zie ik Lucy tevoorschijn komen, met daarachter een dokter. 'Lucy-lief' zegt haar moeder en ze staat op om haar een knuffel te geven, en haar vader doet hetzelfde. Ze loopt naar ons toe, maar tot mijn verbazing loopt ze als eerste naar mij toe en geeft me een knuffel. 'Bedankt Matt, dat je er voor me was. Ik vond het lief.' fluistert ze in mijn oor en dan loopt ze naar haar ouders toe, die niet al te vrolijk lijken.

Ik denk dat ze het niet zo leuk vonden dat ze eerst naar mij toe ging, maar daar kan ik ook weinig aan doen. Haar vader tovert een nep-glimlach op zijn gezicht wanneer zijn dochter bij hem is, en trekt haar in een stevige knuffel, net zoals haar moeder. 'Meneer en/of mevrouw van den Kamp, kan ik jullie even spreken? Nú?' vraagt een dokter. 'Maar natuurlijk' zegt haar vader en hij loopt achter de dokter aan, terwijl zijn vrouw hier blijft. Wat is er in hemelsnaam aan de hand?

Haar broer geeft Lucy even een snel knikje maar gaat dan weer verder met gamen op zijn telefoon. Typisch. Dan loopt ze weer naar mij toe. 'Hoe gaat het Matt? Zijn de andere oké?' vraagt ze lief. Wacht even. Ze vraagt aan mij of de anderen oké zijn terwijl zíj degene is die in het ziekenhuis ligt? 'Hé, maak je niet teveel zorgen, ze zijn oké. Let liever op jezelf, wat is er aan de hand?' vraag ik terwijl ik een arm om haar schouder leg. Ze lijkt het niet erg te vinden. 'Gaat wel hoor.' en ze haalt haar schouders op. Lucy ontwijkt mijn vraag, ik vroeg wat er aan de hand was en niet hoe het ging. Ik neem het haar niet kwalijk, ik zou bepaalde dingen nou eenmaal ik niet aan iedereen vertellen. 'Ik had liever op de bank gezeten en een filmpje gekeken.' voegt ze nog toe.

'Ik snap het hoor. We kunnen dat alsnog doen, toch? Een filmpje ergens, of naar de bios? Gewoon, met ons tweetjes?' vraag ik en ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan. Wat denk ik wel niet? Een meisje dat je net een paar uur kent voor een date vragen? En niet zomaar een meisje, een heel leuk meisje. En wacht, een date? Ja, ik vraag haar nu voor een date. Toch? Ze draait haar hoofd naar me toe en knikt. 'Ja, dat zou ik leuk vinden, Matt' zegt ze lief. 'Deal' zeg ik en ik steek mijn hand uit, die Lucy blozend schudt.

Ik kan haar chagrijnige vader wel knuffelen van blijdschap. Ik smelt van binnen.