𝕳𝖆𝖆𝖙⚜️𝕷𝖎𝖊𝖋𝖉𝖊 𝖇𝖊𝖛𝖗𝖎𝖏𝖉𝖙

⚜️𝕳𝖊𝖙 𝖌𝖊𝖉𝖚𝖑𝖉 𝖎𝖘 𝖔𝖕

Een frisse aprilwind waait door de olijfgroene bladeren. Koude regendruppels vallen uit de muisgrijze wolken. De aangename lentezon is niet te zien. Wegkijkend van alle vreselijke dingen die zich beneden op aarde afspelen.
Het sombere weer laat iedereen rillen. Losse takken vallen met een kletterend geluid op de daken. Doffe donderslagen rollen over de grazige heuvels. Bliksem weerkaatst op de ijzige bergen. Niemand was onverstandig genoeg om zich buiten te wagen. Ieder levend wezen zat verborgen in hun holen, hopend dat het noodweer snel weer voorbij zou zijn. Iedereen behalve Haat...
Met een zucht kijkt Xena op naar het wezen. Zuchtend legt hij zijn voeten op de tafel. Zijn doordringende blik rust op haar. In stilte drinkt hij van zijn beker.
"Haat," fluistert ze zacht. "Kun je voor één keer eerlijk zijn?"
""Ik ben altijd eerlijk," merkt hij op met een glimlach. De heks trekt één wenkbrauw op en kijkt verontwaardigd. "Ik lieg nooit. Het is niet mijn schuld dat jij mij verkeerd begrijpt." Xena slaakt een diepe zucht.
Hoe dan ook, de leiders zijn bezorgd. Met de dood van de koning en nu zijn zoon als de nieuwe koning, zal hij ongetwijfeld willen afmaken wat zijn vader is begonnen. We hebben nog honderd heksen, bijna dertig vampiers en veertig weerwolven. De geesten waren eenmalig en we hebben geen idee van de dwergen, piraten of goblins. De minotaurussen en trollen trekken zich liever terug. Ik geef het niet graag toe, maar we hebben serieus veel verloren. Hoeveel demonen zijn er nog?"
Haat slikt. Hij zucht diep.
"Genoeg," stamelt hij. Hij zet de beker langzaam neer. Xena zucht ditmaal diep.
"Wat moet ik hen dan vertellen?"
"Dat ze zich geen zorgen hoeven te maken.
Heb je de traan al?
Ik ben ermee bezig, gromt hij en staat recht. De vorige keer hadden ze me verrast. Niet nogmaals. Vloekend zucht Xena wanneer hij verdwijnt.
""Had u iets anders verwacht?" weergalmt luid. Xena schudt langzaam haar hoofd.
"Zeg de leiders dat het doorgaat," beveelt Xena tegen Morgana, die uit de schaduwen verschijnt. "En moge Godin ons behoeden voor zijn woede als dit fout gaat."
Zijn voetstappen weerklinken luid in de koude gang. Een strenge uitdrukking rust in zijn ogen. Vastberaden klemt hij zijn lippen op elkaar. Die vervelende heks, denkt hij zachtjes.
Angstig kijkt Sheelin op. Haat, het gevreesde monster, is terug. En ze weet waarom...
""Ik geef je" begint ze, maar haar zin wordt abrupt onderbroken wanneer Haat haar strot vastgrijpt.
"Je hebt een keuze. Nu, hier en aan mij."
"Of," hoest ze. Haat glimlacht gevaarlijk.
Wraak stapt langs hem heen.
""Ik had gehoopt dat je dat zou zeggen," spot hij. Sheelin schreeuwt angstig. Haat laat haar steenhard op de grond vallen.
"Stop niet voordat je die traan hebt. Al moet je haar oog eruit snijden", bromt Haat. Wraak knikt.
"Nee, smeekt Sheelin. Nee, schreeuwt ze luid. Achteloos sluit Haat de deur, niet luisterend naar haar smeekbedes. Haat sluit zijn ogen. Dat was waarschijnlijk al één probleem minder. Op naar het volgende.
Alana staart verward uit het raam. Haat zou haar normaal meer leren vandaag. Zuchtend bijt ze op haar lip. Ze is blij dat hij niet is gekomen. Ze heeft teveel aan haar hoofd. Teveel twijfel. Teveel twijfel over hem... Was het waar? Was hij verloren? Was het allemaal nep? Maar het leek zo oprecht... Misschien was het ook echt. Maar misschien hadden de demonen zich herpakt? Was Reki verloren? Of zat hij daar nog diep vanbinnen? Met een zekere vorm van controle? Toch als hij bij haar is? Misschien was hij zo lief omdat Reki terugvocht? Misschien, heel misschien was Haat gewoon aardig geworden?