𝕳𝖆𝖆𝖙⚜️𝕷𝖎𝖊𝖋𝖉𝖊 𝖇𝖊𝖛𝖗𝖎𝖏𝖉𝖙

Helder schitterende sterren fonkelen aan de donkere hemel. Een ronde parelmoerwitte maan verlicht de duistere wereld.
Hoog in de ivoren toren doorbreekt een zilveren bel de stilte. Dong... Dong... Dong...
Zijn luide klank weergalmt door Arat Kal. De prachtige stad van de koningen.
De heldere stad, gezegend met sterrenlicht, was de veiligste plek in deze verduisterde wereld. Tenminste, dat was het.... Maar zelfs nu, nadat de oersterke magie was verbroken, bleef Arat Kal magisch. De prachtige stad, gevuld met rust, vrede en welvaart, was een waar kunstwerk.
De hoge parelmoer witte muren van de stad zijn prachtig versierd met olijfgroene klimplanten, waaruit hier en daar fleurige bloemen groeien. De witte kasseien zijn smetteloos schoon en vrij van enig spoor van onkruid. De heldere waterval is zo zuiver dat men moeiteloos de enorme vissen erin kan bewonderen. Het sierlijke marktplein is netjes georganiseerd en vrij van enige ordeverstoorders. De kaarsrechte huizen en appartementen zijn perfect in orde, afgewerkt met sierlijke daklijnen en zilveren regenpijpen. De stad was werkelijk betoverend.
Het imposante paleis, bewaakt door een select gezelschap van wachters, troont majestueus op de bergtop. Met een panoramisch uitzicht over de stad en haar inwoners. De dorpelingen waren tevreden met hun leven aldaar. Er was voldoende werkgelegenheid en niemand leed honger. Zelfs nu, in de meest uitdagende periode die de stad ooit had gekend, bleven de dorpelingen optimistisch.
Enkele elegant geklede dames snelden haastig over de marmeren treden. Vandaag was het zover. De dag waar iedereen naar had uitgekeken... De kroning! Koning Leonidas was overleden en begraven. Het was tijd voor een nieuwe koning. Na een respectvolle rouwperiode van wel drie lange maanden was het hoog tijd voor een nieuw begin. Een nieuwe periode onder het bewind van koning Arion. De hele stad had hier zo lang opgewacht. Iedereen was opgewekt. En nu was eindelijk het moment aangebroken. Iedereen in deze stad was overenthousiast. Tenminste... bijna iedereen.

Zuchtend kijkt Arion nogmaals in de zilveren staande spiegel. Heldere diamanten sieren de zware zilveren rand. Blazend plaatst hij zijn handen in zijn nek. Hij sluit zijn ogen enkele ogenblikken. Hij kan het niet geloven! Vandaag was het dan zover. Hoe kon dit gebeuren in hemelsnaam?! Het leek alsof ze gisteren nog maar zijn vader hadden begraven. Zuchtend opent hij zijn ogen opnieuw. Hij masseert zijn voorhoofd. Nee, hij kan dit niet. Wat maakt hij zichzelf wijs. Het zijn erg grote schoenen die hij moet vullen. Hoe in godinsnaam kan hij dat? Nee, Arion zou falen. Hij kan dit niet. Hij is niet de koning die zijn volk verdient. Maar zijn vader geloofde in hem...
Ja, en toen werd hij vermoord door jouw schuld, idioot, denkt hij verwijtend. Zuchtend gaat hij weer op bed zitten.
Een zachte klop weerklinkt door zijn heldere kamer. Zijn ogen rusten op de kristallen kroonluchter. Hoe moet hij dit in hemelsnaam doen?
"Binnen," stamelt hij verward. Blazend kijkt hij op naar zijn moeder.
"Arion, we wachten allemaal op jou," zegt ze bezorgd. Arion draait zich langzaam om.
"Ik denk dat jij de kroon moet behouden," stamelt Arion. Loriel kijkt hem niet begrijpend aan.
"Arion," zucht ze, maar Arion geeft haar geen kans om te spreken.
"Moeder, ik kan dit niet. Ik ben niet goed genoeg, ik..." Loriel neemt voorzichtig zijn schouders vast. Ze bekijkt haar zoon.
Ze kan het nauwelijks geloven dat hij al zo groot is geworden... Ze herinnert zich nog hoe klein hij ooit was. Een kleine, fijne pasgeboren baby, voorzichtig in zijde gewikkeld. Rustend op haar arm. En nu... Nu is hij groter dan haar, gespierder dan haar man ooit was en zo wijs. Haar knappe jongen...
"Arion," zei ze zacht. Ze leidde hem naar de spiegel. "Kijk, dit is wie ik zie. Wie uw vader ziet. Wie het volk ziet en belangrijker, wie u ziet. Een knappe, jonge prins. Een prins die geboren is om koning te worden. Een prins die kan leiden."
"Moeder," stamelde Arion. "Ik weet dat u denkt dat ik perfect ben. U bent tenslotte mijn moeder, maar alstublieft. Ik... Ik kan het niet. Ik ga iets doms doen en alles verpesten."
"Uw vader heeft mij iets gezegd. Voordat hij stierf. Wilt u weten wat het was?" Arion knikt. "Hij zei, ik ga vandaag heen. Dat weet ik, maar morgen... morgen is een nieuwe dag. Een dag waarop het volk eindelijk een koning krijgt die meelevend, dapper en goed is. Een met het hart op de juiste plaats. Morgen of overmorgen, wie zal het zeggen, zal ik trots neerkijken wanneer mijn zoon de kroon overneemt." Arion kijkt haar stomverbaasd aan.
"Heeft hij dat gezegd?" Hij bijt op de binnenkant van zijn kaak. Loriel knikt. Arion haalt een diepe ademteug.
"Hoe weet ik of ik het juiste doe?"
"Dat weet je niet", zucht Loriel. "Niet totdat je het hebt gedaan. Maar je zult weten of het juist of fout is.
""Hoe?" Loriel plaatst haar hand op zijn borstkas.
"Door het te voelen, hier," fluistert ze. Arion zucht opnieuw. Loriel kust zijn voorhoofd. Zijn haar is netjes naar achteren gekamd. Zijn sterke lichaam is gehuld in een maagdelijk witte tuniek, sierlijk afgewerkt met zilverdraad. Aan zijn schouders draagt hij een lange witte cape.
"Moeder, ik wil u laten weten dat ik trots op u ben." Arion's blik verzachtte. Hij omhelsde zijn moeder voorzichtig.
"Net zoals ik trots ben op jou." Loriel sluit haar ogen even. Ze inhaleert zijn aangename lavendelgeur. "Dankjewel mama, voor alles" fluistert Arion. Loriel knikt erkentelijk. Ze neemt zijn hand.
"Laten we die kroon op uw mooie hoofd plaatsen", zegt ze spottend. Nerveus knikt Arion. Hij kijkt nog eenmaal in de spiegel voordat hij naar buiten stapt.

Met een mengeling van opwinding en anticipatie kijkt Desam door het immense glazen raam. Een prachtige Noordster, stralend in zeven levendige kleuren, siert het midden van het raam. De marmeren vloer, wit als sneeuw, lijkt bijna te gloeien. De sierlijk versierde pilaren zijn omhuld met hemelsblauwe zijde, en langs het gangpad zijn kleurrijke bloemen zorgvuldig gerangschikt. Naast hem staat zijn trouwe kapitein, die nerveus van het ene been op het andere huppelt. Desams blik glijdt naar de smaragdwitte kroon, rustend op een kussen van helder zilver. De kristallen troon is versierd met goudsbloemen en zilveren sjerpen, een bewijs van de toewijding en inspanning van de dienaren. Het orkest wacht geduldig tot het signaal wordt gegeven om te beginnen.
Duizenden mensen hadden zich verzameld in de immense zaal, in de hoop een glimp op te vangen van de nieuwe koning. Honderden stonden geduldig buiten te wachten. De kapitein keek opgelucht op en tikte Desam op zijn schouder. Nerveus rechtte Desam zich op. Het stevige verband was zachtjes zichtbaar door zijn helderwitte blouse. Zijn strakke witte broek en witte laarzen waren onlangs gepoetst. Zijn donkere lokken waren zorgvuldig achter zijn oren gekamd. Voor een moment leek het alsof hij nooit gewond was geweest. Hij had zijn gezonde kleur terug en de schittering in zijn ogen fonkelde opnieuw. Zijn lippen rustten in een ontspannen glimlach. Desam was duidelijk weer de oude.
Maar zijn zenuwen blijven hem parten spelen. Hij was de zoon van de verdoemde koning. Waarom zouden ze hem anders bekijken? Waarom zouden ze hem verwelkomen? Hij wist dat de bevolking hem wantrouwde. Waarom zouden ze dat niet doen? Hij had dingen gedaan voor Haat waar hij niet trots op was. Maar nu.. Eenmaal vrij. Voelt hij zich rustiger, gelukkiger. En toch... Toch treurt hij. Hij treurt om haar... Alana...
Met een droevige blik kijkt hij door het raam.
Zijn aandacht wordt abrupt terug naar de zaal geroepen wanneer de zware deuren opengaan.
Loriel houdt haar hoofd fier omhoog. Ze glimlacht vriendelijk terwijl ze haar volk bekijkt. Af en toe knikt ze groetend. Arion daarentegen kijkt enkel naar de troon. Zijn lippen zijn samengeknepen. Het is duidelijk dat de prins onder druk staat.
"Ontspan" fluistert Loriel. Arion tovert een beleefde glimlach op zijn lippen. Voorzichtig kust ze hem op de wang alvorens ze naast Desam komt staan. Arion kijkt respectvol naar de priester. De priester, die dit al veel te vaak heeft gedaan groet hem beleefd.
"Alles in orde", fluistert Loriel zachtjes. Desam knikt beleefd.
Een gedempt geluid weerklinkt wanneer iedereen plaatsneemt. Arion knielt op één knie en buigt zijn hoofd.
"Prins Arion", roept de priester. Hij neemt de kroon met beide handen op. "Zweert u het volk te dienen zoals het hoort? Rechtmatig en juist. Justitieel correct en welvarend?"
"Arion antwoordt: "Ik zweer het."
"Zweert u de plicht van koning te respecteren en te behouden tot de dood?"
"Ik zweer het", zegt Arion opnieuw.
"Bij deze kroon ik u, Prins Arion", begint de priester. Hij houdt de kroon boven Arions hoofd.
"Hij roept: "Lang leve koning Arion!" Hij plaatst de kroon langzaam op het hoofd van Arion. "Sta op, koning Arion."
Arion staat langzaam op. Iedereen volgt zijn voorbeeld.
"Ik presenteer u, koning Arion", roept de priester, waarop Arion zich naar het volk draait. Luid juichend springen de omstaanders op. Een gewoel weergalmt tussen de witte muren. Klappend in hun handen begroeten ze hun nieuwe koning. Een glimlach kruipt op Arions lippen. Het was voorbij. Eindelijk...
Hij was koning...