𝕳𝖆𝖆𝖙⚜️𝕷𝖎𝖊𝖋𝖉𝖊 𝖇𝖊𝖛𝖗𝖎𝖏𝖉𝖙

⚜️𝖁𝖗𝖎𝖏𝖍𝖊𝖎𝖉

Haat stapt aarzelend achteruit. Hij gromt en kreunt als nooit tevoren. Haat kijkt haar zacht aan. Zijn ogen worden vochtig. Zijn lippen scheiden zich langzaam. Zijn huid wordt bleek. Tranen glinsteren in Alana's ogen.
Er rommelt een donder over de hemel. Bliksem schiet herhaaldelijk gevaarlijk dichtbij.
Bloed sijpelt van Haat's lip. Zijn ogen flikkeren. Zwart-blauw-zwart-zwart-blauw. Steeds sneller. Alsof er een kortsluiting ontstaat in zijn lichaam.
Met tranen in haar ogen kijkt Alana hem aan. Een hevige stormwind rukt aan ieders haar en kleding. Donkere wolken cirkelen boven zijn hoofd. Kreunend valt Haat op één knie. Zijn hand graaft diep in de aarde.
Katara komt naast Alana staan.
De dames kijken hem huilend aan.
Haat valt kuchend op handen en knieën.
"Nee", zegt Woede kalm. Hij wil naar hem toegaan, maar Eenzaamheid houdt hem tegen. De ijzeren kettingen om hun polsen rammelen zachtjes.
Diep graaft Haat zijn handen in de warme grond. Bloed sijpelt uit zijn ogen. De ridder kucht steeds dieper. Zijn huid is strak om zijn botten gespannen.
De grond beeft onder hem alsof een kudde olifanten voorbij raast. Krakend scheurt de grond open. Stoom stijgt op uit de kraters. Bloed sijpelt uit zijn neus, mond en oren.
Haat tilt zijn hoofd langzaam op.
"Alana" kreunt hij. Voordat Alana kan reageren, braakt hij een zwarte olieachtige vloeistof uit.
"Nee", roept Alana. Heinrich houdt haar abrupt in zijn handen. "Laat me los! Hij heeft me nodig!", roept ze. Stevig houdt hij haar vast in zijn armen. "Reki", roept ze.
De zwarte vloeistof, stromend uit zijn keel, loopt langzaam in de donkere kraters. Donkere schaduwen omringen Haat. Kuchend zakt zijn rechterhand door.
Tranen stromen over haar gezicht. Alana kijkt hem diep in de ogen. Kuchend kijkt Haat haar aan. Hij rilt huiverend. Zweet parelt van zijn voorhoofd. Zijn ogen worden langzaam blauw. Alana kijkt op. Reki....
Niet begrijpend kijkt hij naar de grond. Kreunend valt hij neer.
"Reki" roept ze. "Reki!!!"
Heinrich laat haar abrupt los. Gehaast rent Alana naar Reki. Weifelend om hem aan te raken kijkt ze hem aan. De krijger ligt roerloos op de hete grond. Zijn ogen turen bewegingloos naar Katara. Katara bijt wrang op haar lip. Arion slaat zijn arm om haar heen.
"Reki," fluistert Alana. "Reki," herhaalt ze voorzichtig. Ze streelt zijn ijskoude kaak.
"Reki, kom alsjeblieft terug," huilt ze. "Je had het beloofd," huilt ze. Tranen stromen uit haar ogen. "Je had het beloofd," brult ze naar Arion. Arion voelt aan zijn halsslagader. Hij zucht. Langzaam schudt hij zijn hoofd.
"Ik dacht echt dat het zou werken," fluistert hij. Huilend legt Alana zichzelf neer op zijn rug. Ze kan het niet geloven. Het is voorbij... het is allemaal voorbij.
Arion staat gehaast recht. Eenzaamheid valt op zijn knieën. Stoom stijgt op van diens huid. Woede valt grommend en hijgend op zijn knieën. Brullend duikt hij in elkaar. Arion fronst. Hij kijkt naar Darwin en Alexi die sissend hun nek vastgrijpen. Hun merktekens vervagen.
Arion staat op. Hij richt zich tot zijn mannen.
"Haat is overwonnen", roept hij. De soldaten juichen luidkeels. Alana snikt hopeloos. Ze grijpt zijn kraag vast.
"De"De wereld is bevrijd", roept Arion. "Nu... nu gaan we rusten. Maar eerst wil ik u vragen om alle wapens neer te leggen. Ook zij die aan de andere kant vochten. Alles is vergeven. We beginnen met een schone lei. Ga naar de dokters. Laat uw wonden verzorgen. We vertrekken morgen".
Arion knikt naar zijn mannen. Voorzichtig stappen ze naar Reki toe.
"Nee", roept Alana. "Nee, ik wil niet", huilt ze.
"Alana lief... het spijt me enorm, maar je moet hem loslaten", huilt Katara. Ze omarmt Alana liefdevol. Snikkend blijft ze bij Alana zitten. Hoe lang ze het ook nodig had.
Ze kon het niet geloven. Reki was weg... uiteindelijk had ze hem toch gedood... alles was voorbij....