Słodka Tajemnica I ZAKOŃCZONE I

Rozdział XVIII

Amili

Kilka dni później...

Na przerwie między lekcjami podeszłam do pokoju nauczycielskiego. Serce biło mi jak szalone, gdy zapukałam do drzwi. Pani Beret spojrzała na mnie przez okulary, unosząc brwi w geście zaciekawienia.

– Dzień dobry, pani profesor. Czy mogłabym zająć chwilę? – zapytałam nieśmiało.

– Co cię sprowadza? – odpowiedziała nauczycielka.

– Chciałam zapytać o możliwość poprawy ocen z matematyki. Pracowałam nad tym
i chciałabym spróbować jeszcze raz – zaczęłam mówić, ale cała drżałam ze stresu.

Pani Beret skinęła głową, przyglądając mi się uważnie.

– Rozumiem. Wspominałam, że oceny muszą być poprawione przed studniówką. Proponuję więc, żebyś napisała test obejmujący trzy rozdziały, nad którymi miałaś problemy. Test będzie trwał dwie godziny lekcyjne, z przerwami. Jeśli uzyskasz ponad 50%, zaliczę ci rok
i dopuścimy cię do egzaminów końcowych.

Poczułam ulgę, ale i ciężar odpowiedzialności.

– Dziękuję, pani profesor. Kiedy mogłabym przystąpić do tego testu?

– Co powiesz na przyszły poniedziałek? Będziesz miała jeszcze kilka dni na przygotowanie – zaproponowała matematyczka.

Przyszły poniedziałek...

– Tak, to będzie idealne. Dziękuję bardzo – odpowiedziałam, uśmiechając się
z wdzięcznością.

W drodze na lekcję, czułam mieszankę ulgi i stresu. Przyszły poniedziałek dawał mi wystarczająco dużo czasu na przygotowanie, ale również oznaczał, że mam tylko kilka dni na dopracowanie swojej wiedzy, a właściwie niewiedzy. Postanowiłam, że ten weekend poświęcę całkowicie na naukę.

Teraz czas na lekcję francuskiego. Tak bardzo nie miałam ochoty na konfrontację
z Niles'em ani z Noah. Zastanawiałam się czy po prostu nie opuścić francuskiego, ale ostatecznie zdecydowałam, że pójdę. Dlaczego miałam zrezygnować z mojego ulubionego przedmiotu, tylko i wyłącznie przez nich? Weszłam do klasy nieco spóźniona.

– Dzień dobry, można wejść? – spytałam profesora Herberta.

– Siadaj Amili. – Nakazał mi. Wydawało mi się, że jest lekko spięty. – Coś się stało profesorze? – spytałam zaciekawiona.

– Tak! Sprawdziłem wasze pracę, jestem zdruzgotany waszą wiedzą. – Odpowiedział gniewnie.

– Noah, wstań. – Mężczyzna zwrócił się do bruneta z gniewnym tonem.

Chłopak mimowolnie wstał.

– Możesz mi wytłumaczyć, dlaczego twoja praca jest taka sama jak praca Niles'a. I dlaczego nie ma go dziś na zajęciach. – Zaakcentował słowo ,,dlaczego".

Klasa zamarła, a Noah spuścił wzrok. Siedziałam cicho, czekając na rozwój wydarzeń.

– Nie wiem, profesorze – wymamrotał Noah, nerwowo przechodząc z nogi na nogę. – Niles dał mi swoje notatki, powiedział, że mogę z nich skorzystać...

– Skorzystać czy skopiować słowo w słowo? – przerwał mu profesor Herbert, uniesionym głosem. – To jest niedopuszczalne, Noah. Ty i Niles macie tydzień na napisanie tych prac od nowa. Jeśli nie dostanę ich w terminie, obaj dostaniecie oceny niedostateczne.

Noah usiadł ciężko na krześle, wyraźnie przygnębiony. Profesor Herbert spojrzał na klasę
z gniewnym wzrokiem.

– I żeby było jasne, nie toleruję żadnego oszukiwania. To jest lekcja dla was wszystkich – powiedział stanowczo. – Teraz przejdźmy do dzisiejszego materiału.