Vampire Princess

Chapter 17

Kade's Point Of View

Pagkatapos ng klase dumerecho agad ako sa cafeteria para bumili ng makakain ko at ni Sandra. Sana naman maayos na ang pakiramdam niya.

Kung gaano siya nahihirapan ganoon din ang akin sa totoo lang doble pa ang paghihirap dahil ayokong nakikita siyang ganoon.

I really love her. I can't explain how much I love her dahil kasilata hindi sapat para ipahayag ang nararamdaman ko. It was wordless but meaningful. Ang gulo pero iyon ang nararamdaman ko.

I bought tuna sandwich and coke in can for Sandra. I know she love's tuna. Kahit papaano'y nakikilala kona siya sa sandaling magkasama kaming dalawa.

Sad to know that her parent's left her pero that made way to find each other. Iyon ang daan para malamang kong kaya ko palang magmahal at maging mabuting lalake sa isang babae.

Pero alam ko namang nahihirapan pa din siya. Hindi madaling tangapin na iwan nalang siyang bigla ng mga taong mahal na mahal niya. I want to hate them pero wala ako sa lugar para kamuhian sila.

Habang naglalakad ako sa Hallway. Maraming nagtitilian.

Hindi ko alam kung bakit hinahangaan ako ng lahat. Ako lang naman si Kade. Nothing special but everyone seems make me something. Mahusay lang naman ako sa pagaaral. President din ako ng Student council at iba.

Pero sa dami man ng Babae sa mundo iisa lang ang mahal ko. Si Sandra iyon at wala nang iba pa.

Masaya akong nalalakad patungong clinis. She must be sleeping. Siguro Iniisip niya pa rin ang pagiwan sa kanya ng Magulang niya. At nandito ako para pasayahin siya.

I will make her smile always to mend the pain.

"Sandra" Nahulog lahat ng dala kong pagkain dahil sa nakita ko.

"K..kade" Sabi niya. Simulang tumulo ang luha niya habang tinitingnan ang kamay niyang puro duho at sa taong nakahandusay ngayon sa sahig na wala nang buhay.

Tumulo ang Luha niya. Lalapitan kona sana siya kaso pinigil niya ako.

"Wag kang lalapit, Kade! I'm a Monster! Wag kang lumapit!" humagulgol siya at lumalayo tuwing aabante ako at lalapitan siya.

Ang uniform niya ay punong puno ng dugo pero hindi ako nakaramdam ng takot.

I love her. Iyon lang ang tanging nararamdaman ko ngayon. Walang bahid ng takot.

"Sandra, It's ok. Calm down" I made sure na kakalma siya. Kailangan namin umalis dito ng walang nakakalam. Baka anong gawin nila kay Sandra sa oras na may makalaan nito.

"Kade, Lumayo ka! Mapapahamak ka pagnanatili ka pa sa tabi ko " Humagulgol lang siya ng humagulgol sa iyak.

"No, Sandra. Hindi ako lalayo." Sabi ko. Umiiyak pa rin siya at napaupo nalang siya sa sahig sa tapat ng taong wala nang buhay.

"Kade, Halimaw ako! Halimaw! Hindi mo ba nakikita!" Sigaw niya habang umiiyak.

Unti unti akong lumapit sa kanya. At Hinawakan ko ang magkabilang pisnge niya. Ang mukha niya'y may bahid ng dugo lalo na ang matamis niyang labi.

How a beautiful maiden can be a monster? Hindi siya halimaw. Hindi.

"Sandra, You are not a monster, Ok? Calm down please?" Inalalayan ko siyang Tumayo. Iyak pa rin siya ng Iyak.

Mabuti nalang ay alam akong labasan sa school na walang sinong may alam.

Sandra's Point Of View

Habang nakahiga ako sa kama. Hindi tumitigil sa pagagos ang luha ko. I'm a monster. Dapat kamuhian at katakutan.

Kaya kong pumatay kaya't dapat na rin akong mamatay.

Napabangon ako at luminga sa paligid at nakita iyong kutsilyo na ginamit ni Kade para balatan ako ng Mansanas. After what he saw hindi siya umimik ako nanumbat ng kung ano.

And now I realize. Hindi alo worth it sa kabaitan ni Kade. Hindi ko dapat pagsamantalahan ang kabutihan niya at pagmamahal.

Iba kami at hindi dapat para sa isa't isa. Kinuha ko ang kutsilyo at tinapat sa akin puso.Pumukit ako at Umiiyak.

Kade, Mahal na Mahal kita pero hindi ako nararapat para sayo. Mag kaiba ang tao sa bampira. Mamamatay tao ang bampirang gaya ko at ang Tao naman ang siyang pagkain ng tulad ko.

At kung sakaling tumagal pa ako rito baka siya na ang susunod na patayin ko.  Hindi ko kaya mangyari iyon.

Ang makita ang taong mahal ko na mamamatay dahil sa akin mas pipiliin ko nalang na ako ang mawala kaysa siya kaya dapat masolusyunan ko agad ito.

Itutusok ko na sana ang kutsilyo ngunit..

"Sandra? Fuck! Stop it!" Napadilat ako at nakita ko siya sa may pinto. Dali dali siyang lumapit sa akin at tinabig ang kutsilyo saka ako niyakap.

"Bakit mo gagawin iyon, Sandra? Kahit ano ka pa Mahal kita. Sandra, Naman! Wag mong gagawin iyon! Hindi ko alam ang gagawin ko pag nawala ka sa akin!" Namasa ang Balikat ko. Umiiyak siya.

Tumulo na rin ang luha ko at niyakap din siya nang mahigpit.

"Kade, Ang bampira at tao ay magkaiba hindi dapat" Humihikbi kong sabim

"Wala akong pakealam, Ok? Mahal na Mahal kita kahit ano ka pa"sabi niya at hinigpitan ang pagkayakap sa akin.

"Kade, Bakit mo to ginagawa? Dapat pinagtatabuyan mo ako! O kaya pinatay!" Humahangulngul na sabi ko

"Kasi nga.... Mahal na mahal kita" Pumikit ako at umiling.

"Kade, Hindi mo alam kung anong sinasabi mo" Kumalas kami sa pagkayakap.

"Alam ko, Sandra. Alam ko" Pinunasan niya iyong luha ko. Ang mga mata niya lumuluha. Hindi ko alam na may sasakit pa pala sa pakiradam lalo na pag nakikita ko siyang sobrang nasasaktan.

"Alam ko lahat ng nangyayari at wala na akong pakealam" bakas sa boses niya ng labis na pagmamahal. Alam ko dahil damang dama ko iyon.

"Kung ganoon lang sana kadali, Kade. Kaso mahihirapan ka. Mahihirapan tayo" Pinunasan niya ang luha ko.

"Madali lang iyon, Sandra. Basta dito kana muna, Ok? Wait for me" Sabi ni Kade. Tumango ako.

"Kailangan ko muna umalis tawag ako ni Dad, But please..Don't ever try to kill yourself again, Ok?" Matahan akong tumango at isang matamis na halik mula sa kanya saka ito umalis.

Makukulong nanaman ako.

Sa isang Kwarto na ako lang..

Biglanh bumukas ang pinto at pumasok ang lalakeng hindi ko kilala.

"S..sino ka?" Hindi ko alam kung bakit nakaramdam ako ng takot. Ngumisi siya.

"Well, Hindi ko nakita ang mukha mo kagabi ng kumuha ako ng dugo sayo. Hindi akalainn na maganda ka pala" Nakangising sabi niya.

Dugo?? Anong sinasabi niya?

"A..ano bang sinasabi mo? Saka sino kaba?" Tumayo ako at balak tumakas ngunit hinawakan ako ng lalake sa braso.

"Ano ba! Bitiwan mo ako!"

"Ako? Ako si Elias at kailangan ka namin" Sabi niya

Naguluhan ako at bigla ding may pumasok na mga taong naputing damit.

"Sige kunin niyo na siya" Sabi noong Elias.

"Anong gagawin niyo!? Bitiwan niyo ko!!! KADE !!!!!!!! KADE !!!!!!!!!!!!!" Tumulo mula ang mga luha ko habang sumisigaw at pilit nilang hinahawakan ang braso ko.

"Bitiwan niyo ko, KADE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" Pero napatigil ako sa pagsigaw ng may itinusok sila sa akin.

At unti unti nalang nandilim ang paligid ko.