MENİNA

14. Resital

"14. Resital "

Haram geceler, Cem Kısmet
Doya doya, Kalben
Shut up and listen, Nicholas Bonnin-Angelicca

Bu bölüm yazdığım en uzun bölümlerden biri hastane sahneleri tam anlamıyla bitmediği için onları da eklemek zorunda kaldım. Haliyle ikinci manas destanını yazmış oldum. Zaten bölümü iki parta ayırdım. Durup soluklanın diye çünkü bölüm uzun olduğu için çok fazla hikayeye girdik. Sindirilmesi gereken bir bölüm...

Çocukken istediğim iki şey vardı.

Birincisi herkes tarafından tanınmayı, parmakla gösterilen o kişi olmaktı.

İkincisi ise yara almaktı.

Evet, yanlış okumadınız. Yara almayı çok isterdim. Çünkü bir tek yaralandığım zaman annem benimle ilgilenirdi. Üzüldüğünden ya da kıyamadığından değil. Daha fazla canımı acıtmak için sarardı yaralarımı. Annemin bana gülümsediği çok an vardır. Bazen vücudumdaki yaralara gülümserdi, bazen kanadığımda gülümserdi ama en çok yediğim darbelerden kılımı kıpırdatamayınca gülümserdi. Çaresizken.

Bu sebeple çaresiz kalmayı sevmezdim. Kendime her daim bir çıkış kapısı bırakırdım. Öyle anlar gelirdi ki, tamam derdim. Bitti. Lakin hayır. Kader bana oynardı ve her şey tam tersine dönerdi. Yeniden başlardı.

Yine bitti demiştim. Yolun sonuna geldim. Fakat Efkan hayatıma girip her şeyi alt üst etti. Bana hayatımın altının, üstünden daha güzel olduğunu ve değişimden korkmamam gerektiğini öğretti. Beni yeniden başlattı.

Ama unutulmaması gerek bir şey daha vardı. Sizi yeniden başlatan, bin parçayken tüm haline getiren kişi her oluğu kendi elleriyle doldurduğu için sınırlarınızı bilirdi. Yani sizi her şeyden, herkesten daha kolay parçalardı...

😶

Ameliyatyaneden çıkan kadını kimse tanımamıştı. Orada bekleyen herkesle iyi kötü sayısız anı biriktiren kadını hiç kimse tanımamıştı.

Doktorlar hız kesmeden sedyeyi yoğun bakım ünitesine sürerken bekleme alanındaki herkes senkronize hareketlerle başını sedyeye çeviriyordu.

Şaşkınlığı üzerinden hızla atan Ksenia son çıkan hemşireyi durdurarak "Nadia Alaşan hangi ameliyathanede? " diye sordu. Ameliyat hemşiresi şaşkınlıkla soru soran kadına bakakaldı. Ardından hastayı tanımayan bir akraba olacağını düşünerek işaret parmağıyla giden sedyeyi işaret ederek "Yeni çıkan hasta Nadia Alaşan. " dedi. Hemşire kısa sürede gözden kaybolurken Ksenia olduğu yerde sendeledi.

Genç kadın duyduklarına inanamıyordu. Can dostunu tanıyamamış olmayı kendine yediremiyordu. Ksenia bedenini kontrol edemeyerek olduğu yere düştü. Dizlerini kendine çekip hıçkırıklara boğulurken etrafındakiler şaşkınlıkla ona bakıyordu. Ksenia için durum daha zordu. Etrafında kardeşim dediği kızı tanımayan bir sürü insan vardı. Onlara açıklama yapmak zorundaydı. Zira kardeşinin işlerini zora sokmaya hakkı yoktu. Ama şu an deli gibi acı çekiyordu ve bunu yaşamak istiyordu. Ksenia kara zorla başını kaldırdı. Hıçkırdığı için sürekli göğsü genişliyordu. "Nadia aşağıdaki kattaymış, yoğun bakım ünitesine götürüyorlarmış. " hıçkırmaktan sesi dahi çıkmıyordu. Murat ve Ateş dışında herkes yoğun bakım ünitesinin yolunu tutarken Murat merakla Ksenia'nın yanına eğildi.