CHAPTER TEN:

170 49 17
                                    


BLAIR'S POV:

"I'm okay lang diri, Mom."
Kausap ko ngayon si Mommy sa cellphone dahil kauuwi ko lang galing Wisteria Mall kasama ang mga bago kong kaibigan sa school.

'Are you sure, baby girl? Sorry gyud kay Mom is very busy man.' sagot ni Mommy na nasa kabilang linya.

"Yes, kasabot man ko."

'Is Manong Ben still with you? Please ayaw gyud kalimot maglock dira ba. And make sure you stay alert ha. I'm planning to hire bodyguards and send them there after my business trip.'

"No, wala na siya diri Mom. Gihatod lang ko niya tapos he left na."

Nandito na ako ngayon sa room ko and I am trying to read some of my notes pero it's just that there's something in me na pumipigil isink in sa utak ko lahat ng binabasa ko.

This started when that horrible thing happened to me. I lost my focus, confidence, and everything. I feel like I am constantly drowning.

'Alright, baby. Take care gyud ka dira ha. Basta I'll call you often. I love you. Good night na. Sleep well, baby.'

"I love you too, Mom. Ikaw pud, take care dira." At binaba ko na ang cellphone saka nilagay sa side table ko.

Itinaas ko ang blanket ko up to my neck kasi gusto ko covered almost 80% ng body ko whenever I am sleeping. Hindi naman gaano malamig ang aircon pero after what happened, it feels like there's always someone watching me and it creeps me out every time.

Whenever the blanket reaches my neck, it feels like I am covered and protected enough from those creepy eyes that I think are consistently watching me.

Nakatulala lang ako sa kisame, watching the stars and constellations coming from my night lamp. Comforting iyon for me and it helps me calm down whenever I am overthinking.

*Ding!Dong!*

I looked at my bedroom door, bigla akong kinabahan sa narinig. Ang doorbell iyon sa labas. Bumalik ba si Manong Ben? But sa ilang beses niyang paghatid sundo sa akin at isang beses lang siyang pumasok dito sa unit ko.

*Ding!Dong!*

Mas lalo akong kinabahan nang marinig ko ulit ang tunog ng doorbell. I turned on the lights and looked at the wall clock.

11:35pm na, and it's impossible for Manong Ben to come this late.

I am starting to panic! Hindi ko alam ang gagawin ko at sobrang bigat ng nararamdaman ko. I know someone is outside, at sana hindi siya. Sana mali ako, sana umalis na kung sino man yang nasa labas.

I closed my eyes and prayed to God.

Please, please, please...

*Ding!Dong!*
*Ding!Dong!*
*Knock!*Knock!*Knock!*
*Ding!Dong!*

It's getting aggressive! At ako naman ay mas lalong hindi na mapakali. Natataranta kong inabot ang cellphone ko sa bedside table.

 Natataranta kong inabot ang cellphone ko sa bedside table

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Clinging to DeathTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon