MİR ZEMHERİ' DEN
Hayal kırıklığı...
Canım içini hayal kırıklığına uğrattım.
Hayatımda ilk defa birine verdiğim sözü tutamadım.
Hayatımda ilk defa yaptığım bir hata yüzünden sessiz kaldım.
Yüzüm yoktu.
Peki ya o nasıl pişman olmuştu beni tanıdığına.
Canımı ne denli yakmıştı pişman olması.
Beni nasıl yıkmıştı.
Nasıl onunla huzurlu hissettiğim yeri, evimi yani kalbini benim için bir enkaza dönüştürmüştü.
Üşümüştüm buz gibi olan zifiri gözleri karşısında.
Yanmıştım onun aşkından.
Şimdi oturmuş bir sahilde hırçın dalgaları izliyordum.
Yanından ayrıldığımda gece yarısıydı.
Şimdi ise sabah olmuştu.
Hava bugün kasvetliydi, güneş olmasına rağmen.
Halbuki ne çok ihtiyacım vardı onun yanında öldüreceğim zamana şimdi.
Herşey boştu.
Onca şeyin üstesinden geldim de sevdiğim kadının derdinin üstesinden gelemedim.
Derin ve sıkıntılı bir nefes alıp başımı yeni doğan güneşe çevirdim.
En son Alper ile konuştuğumda duru' yu normal odaya almışlardı.
Birdaha aramamıştım.
Bir nevi benim yüzümden olmuştu duru'nun anne olamama ihtimali.
Alper yanıma gelmek istemişti ama izin vermemiştim.
Uraz ise sık sık beni aramıştı ama bir yerden sonra artık açmamıştım.
Beni düşünüyordu piç ama söylesen inkar etmek için götünü yırtardı.
Zaten saçma sapan şeyleri bahane ederek arıyordu.
En son ki bahanesi, "benim çamaşır makinem bozulmuş, sana göndersem yıkar mısın?" Olmuştu.
Ondan sonra açmamıştım hatta engellemek bile istedim ama uğraşmadım.
Bana ne olabilir di ki zaten dimi?
Arkamda iki veya üç adam vardı.
Beni korurlar mıydı gelen Azrail'den.
Koruyamazlardı.
Benim istediğim de buydu şuan, ansızın gelen ölüm.
Bu güçsüzlük mü?
Hayır değil, bu yorugunluk ve bıkkınlık.
Beni yoran ne peki?
Telefonum çalınca sağ tarafıma, bankın üzerinde duran telefona baktım.
ALPER yazıyordu ekranda.
Elime alıp, "Söyle" dedim.
"Mir nerdesin?" Diye sorduğunda banktan kalktım.
Adamlara dönüp bir el hareketi ile toparlanmalarını işaret ettim.
"Ne oldu Alper?" Diye sordum arabaya doğru yürürken.
"Karaca yanında mı?" Diye sorunca adımlarım durdu.
Benim yanımda olmak dışında heryerde olabilirdi.
"Hayır" dedim.
Eve, kardeşlerine gitmiştir.
"Nerde bu kız?" Diye sordu tekrar.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ZAMANA KARŞI 1.SERİ (MAFYA)
Azione"Söylesene neden hiç doğum gününü kutlamıyorsun?" Dedi yalancı bir şaşkınlıkla. "Kes sesini!"dedim. "Çünkü annen 7.yaş doğum günün de öldü" dedi acımasız bir şekilde Onun ağzından çıkan bu sözler ile herkesin saşkın bakışları bana döndü. "Abla" ded...
