(Zawgyi code)
တံခါးဖြင့္လိုက္တည္းက အခန္းထဲမွာ မီးခိုးေငြ႕ေတြက ျမဴေတြလို ခပ္ေရးေရးေလး တေငြ႕ေငြ႕ရွိေနတယ္။
အဲကြန္းအခန္းထဲ တံခါးမဖြင့္ပဲ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚထုိင္ၿပီး စီးကရက္ေသာက္ေနတဲ့ ဂုဏ္ရွိန္၀ါ။
ပိုး မေက်နပ္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာကို ထည္မထားရဲဘူး။
ေတာ္ၾကာ ႐ုတ္တရက္ အနားေရာက္လာၿပီး ဆြဲနမ္းလိုက္မွအခက္။
"ေရာက္ပါၿပီရွင့္..."
အသံေပးလိုက္တာလည္းၾကားတယ္။ ဒါမဲ့ လွည့္မၾကည့္လာဘူး။
စီးကရက္ေတြေသာက္ရင္း ျပတင္းေပါက္ဖက္ ေငးၾကည့္ေနတယ္။
ပိုးလွမ္းအကဲခတ္လိုက္ေတာ့ သူမဟာ ငိုင္ၿပီး ၿငိမ္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခုခုကို အသည္းသန္ အၾကံထုတ္ေနပံုပဲ။
"ပိုးေရာက္ေနၿပီေနာ္..."
"သိတယ္... ၾကားတယ္။ ထပ္မေျပာစမ္းနဲ႔။ အာ႐ုံေနာက္လို႔... ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ေနလိုက္ေတာ့"
စိတ္မရွည္သလိုလွည့္ေျပာတယ္။
ပိုးက ထုိင္ခံုမွာထိုင္ၿပီး စာက်က္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခန္းထဲ မီးေတြကို ပိတ္ထားၿပီး ညအိပ္မီးလို ခပ္မွိန္မွိန္မီးသီးေလး ၂ လံုးသာဖြင့္ထားတဲ့အတြက္ ပိုးက တျခားမီးသီးေတြကို သြားဖြင့္လိုက္မိတယ္။
"မင္း... ဒါဘာလုပ္တာလဲ?"
"မီးဖြင့္တာေလ... စာဖတ္ဖို႔... စာလုပ္ဖို႔ဆို အခုနမီးအလင္းေရာင္နဲ႔ဆို ျမင္ရမွာမဟုတ္ဘူးေလ..."
သူမ မ်က္ႏွာထည္သြားတယ္။ ေသာက္ေနတဲ့ စီးကရက္ကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြမွာ ကစားရင္း ပိုးဆီတိုးကပ္လာတယ္။
စားပြဲေပၚမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ စာအုပ္ေပၚကို စီးကရက္ကို ထိုးေျခလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ မီးခလုတ္ေတြနားကိုသြားၿပီးတာနဲ႔ မီးေတြကို ပိတ္ပစ္လုိက္တယ္။
အခန္းထဲမွ ခပ္မွိန္မွိန္မီးသီးေလး ၂ လံုးသာ ထြန္းထားသလိုျဖစ္ေနတယ္။
"ဒီမီးေရာင္နဲ႔ ျမင္ေအာင္ၾကည့္... ရွင္းလား?"
"ေအာ္... ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့"
သူမက ထိုင္ခံုဆီျပန္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိုင္ခံုမွာ ခပ္ေလ်ာေလ်ာထိုင္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို စာၾကည့္စားပြဲေပၚကို တင္လိုက္တယ္။
ဒီေန႔ သူမက ဟူဒီလိုအက်ႌမ်ဳိး၀တ္ထားတာဆိုေတာ့ ေခါင္းစြပ္ကို မ်က္လံုးထိေရာက္ေအာင္ အုပ္လိုက္တယ္။
"တို႔အခုအိပ္ေတာ့မယ္။ မင္းက ေပးထားတဲ့ ခက္ဆစ္ေတြကို ထိုင္က်က္ေန"
"ဟုတ္... ဟုတ္ကဲ့..."
"ဘာေျပာခ်င္ေသးတာလဲ?"
"ဟင့္အင္း ဘာမွမေျပာခ်င္ပါဘူး တီခ်ယ္"
"Good... အဲဒါဆို စာက်က္ရင္ တိုးတိုက်က္။ အသံမထြက္ေလ ေကာင္းေလပဲ ရွင္းလား?"
"ဟို... တျခားဘာသာေတြ ဘယ္ေတာ့သင္ေပးမွာလဲဟင္? မသိလို႔ေမးတာေနာ္... စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္"
"အခုေပးထားတဲ့ ခက္ဆစ္ေတြကို ရသြားၿပီလား?"
"ဟင့္အင္း... မရေသးဘူးေလ..."
"ေအး အာ့ေတြရရင္ တျခားဘာသာသင္ေပးမယ္။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ခက္ဆစ္ေလးေတြေတာင္ မရေသးပဲ တျခားဘယ္ဘာသာကို သင္ခ်င္ေနတာလဲ? ေတာက္... အပိုေတြ မေမးစမ္းနဲ႔ဟာ။ အိပ္ခ်င္ေျပတယ္... အာ႐ုံေနာက္တယ္"
မေက်မနပ္နဲ႔ေျပာရင္း သူမ ကိုယ္ကိုခပ္ေလ်ာေလ်ာလုပ္လိုက္ရင္း အိပ္ေနတယ္။
အိပ္ေပ်ာ္လား မေပ်ာ္လားဆိုတာေတာ့ သူမနဲ႔ သူမရဲ့ဘုရားပဲသိမယ္။
ပိုးကေတာ့ တျခားဆရာေတြသာ ဒီလိုအခ်ဳိးခ်ဳိးရင္... တစ္စစီလုပ္ျပစ္လိုက္မိမွာ။
အခုေတာ့ သူမစကားက မာမီ့ကိုေရာ ဒယ္ဒီ့ကိုပါ ေအာင္ေနတဲ့အတြက္ ပိုးက ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေနရၿပီ။
သူမ ခုိင္းထားသလို ခက္ဆစ္ကို ခပ္တိုးတိုးက်က္ရင္း သူမကို တစ္ခ်က္ခ်က္ေတာင္ လွမ္းမၾကည့္ရဲ။
-------------------------------------------
"ပိုးပု၀ါ..."
စာက်က္ၿပီး တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ သူမ ႏိုးလာတယ္။ ႏိုးလာတာနဲ႔ ပိုးကို လွမ္းေခၚတယ္ေလ။
"ရွင္..."
"မင္း စာက်က္ေနတာလား? ေငးေနတာလား?"
"က်က္ေနတာေလ..."
"အိုေက... အာ့ဆို ဒီကိုလာစမ္း..."
ခပ္တင္းတင္းေလး ေခၚလိုက္တာ သူမရဲ့အနားကို။
စာမ်ားေမးေတာ့မလားေပါ့။
ပိုးကလည္း ဒီတစ္ခါ တကယ္ႀကီးက်က္ထားတာဆိုေတာ့ ေမးလည္း ေျဖႏုိင္ေနတာမို႔ သူမေမးေစ့နဲ႔ ညႊန္ျပတဲ့ေနရာကို သြားလိုက္မိတယ္။
"လာဦး..."
"ဟယ္..."
သူမက အနားေရာက္လာတဲ့ ပိုးရဲ့ ကုတ္ပိုးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ လွမ္းကိုင္ရင္း အားယူကာ ထထုိင္တာ။
ပိုးႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ သူမ ႏႈတ္ခမ္းအရမ္းကို နီးကပ္သြားရတယ္။
သူရဲ့ ႏွာေခါင္းက မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ အသက္႐ွဴေငြ ပူေႏြးေႏြးေတြက ပိုးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားဆီ လာေရာက္က်ီဆယ္ေနတယ္။
ပိုး သိသိသာသာရင္ေတြခုန္လာတယ္။
ႏႈတ္ခမ္းက တစ္ခုခုကို ေတာင့္တသလိုျဖစ္လာတယ္။
ထုိင္လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ သူမက ကုတ္ပိုးဆီက လက္ေတြကို လႊတ္လိုက္ေပမယ့္ ပိုးပု၀ါ မွင္သက္မိေနတုန္း။
သူမႏႈတ္ခမ္းကို စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ပိုးကို သူမက ခပ္ေခ်ေခ်ေလး စိုက္ၾကည့္တယ္။
"ငါ့ကို ေစာက္ရမ္းေတြေၾကြေနတာလား?"
"ဟမ္... အမ္.... ရွင္... မဟုတ္... မဟုတ္ပါဘူး..."
"မဟုတ္ရင္ ဒိုးလိုက္ေတာ့... ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ထိုင္... ေအာ္ မထိုင္ခင္ သြားစမ္း... ေရတစ္ခြက္ေလာက္သြားခပ္ေပးစမ္း။ မေအးေစနဲ႔ေနာ္"
"ေဒၚႀကီးေအးကို..."
"မေဒၚႀကီးေအးနဲ႔... ငါက မင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲရွိခ်င္လို႔ အားလံုးကို ႏွင္ထားတာ။ သြား မင္းသြားယူခဲ့။ ေျပာထားတယ္ေနာ္။ မေအးေစနဲ႔"
"မွားၿပီးေအးတာယူလာခဲ့မိရင္ေရာ?"
"ေအးၾကည့္... ေအးတာနဲ႔ မင္းကို ငါ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ မင္းေစာင့္ၾကည့္လိုက္"
ပိုးေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္မိေနတာ။ မျဖစ္ဘူး။ ဒီအခန္းထဲက CCTV အျမန္ဆံုးျပင္လုိက္မွ။
ဒါဆို မာမီတို႔ ဒယ္ဒီတို႔ သူမရဲ့လုပ္ရပ္ေတြကို သိသြားမယ္။
ဒါဆို ပိုးဘ၀ေလး ေအးခ်မ္းသြားမယ္။
ခုေတာ့ သူမခိုင္းတဲ့အတိုင္း မေအးတဲ့ ေရတစ္ဗူးကို သြားယူေပးရတယ္ေလ။
ပိုးလာေပးတဲ့ ေရဗူးကို သူမ ကိုင္ၾကည့္တယ္။
ဟယ္?
သူမနဲ႔စာဆက္မသင္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ယူလာေပးမိတာ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရသန္႔ဗူးႀကီး။ ေအးစက္လို႔။
သူမ ေရသန္႔ဗူးကို ကိုင္ၾကည့္ေနရင္း ပိုးဆီအၾကည့္က ဒိန္းခနဲ ေရာက္လာတယ္။
"မင္းက လူကို ဂ႐ုမစိုက္တာလား... ဒါမွမဟုတ္ တို႔ေပးမယ့္ အျပစ္ဒဏ္ကို လိုခ်င္ေနတာလား ပိုးပု၀ါ..."
ေရသန္႔ဗူးကို စားပြဲေပၚ ၀ုန္းခနဲ ခ်လိုက္ရင္း သူမက ပိုးအနားေရာက္လာခဲ့ၿပီ။
သူမ အနားကပ္လာေလေလ ပိုးလန္႔လာေလေလ။ လန္႔လာေလေလ ရင္ေတြခုန္လာေလေလ။
"ဟင္... မဟုတ္ဘူး... ေမ့သြားတာ... ေအးတာ မယူဖို႔..."
"ေခါင္းထဲမွာရွိေနတာ ဦးေႏွာက္ေတြေလ။ ခ်ီးေတြမွမဟုတ္တာ။ အဲ့ဒီဦးေႏွာက္ေတြကို နည္းနည္းပါးပါး အသံုးျပဳရမွာေလ"
နားထင္ကို လက္ညိဳးနဲ႔ ေထာက္ရင္း ေထာက္ရင္းေျပာေနတဲ့ သူမကို ပိုး ေမာ္လို႔ပင္ မၾကည့္ရဲ။
"ဦးေႏွာက္ေတြရွိၿပီး မသံုးတတ္တဲ့ မင္းကို... လာ... အခုေတာ့ လာခဲ့?"
"အင့္... ရွင္..."
ေရသန္႔ဗူးကို စားပြဲေပၚ ၀ုန္းခနဲခ်လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ပိုးရဲ့ ရင္ဘတ္အက်ႌကို လွမ္းဆြဲေမာ့လိုက္တာ ပိုးနဲ႔ သူမမ်က္ႏွာ အနီးကပ္ဆံုးျဖစ္သြားရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ ပိုးျမင္ေနရတာ သူမရဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈရွိလွတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါပဲ။
ရႊမ္းစိုၿပီး သေျပသီးမွန္႔ေရာင္ရွိေနတဲ့ သူမႏႈတ္ခမ္းဟာ ပိုးကို ဆြဲေဆာင္လြန္းေနတယ္။
ပထမတစ္ခါအနမ္းခံၿပီးတည္းက ပိုးဟာ ထိုအနမ္းကို ထပ္မံလိုခ်င္ေနတာလား၊ မလိုခ်င္ဘူးလားဆိုတာ မခြဲျခားႏုိင္ခဲ့။
အခု အဲဒီႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးေနရာကို ေရာက္ေနရျပန္ၿပီ။
တကယ္လို႔... တကယ္လို႔ သူမက အျပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ နမ္းမယ္ဆိုလည္း နမ္းလိုက္ပါေစေတာ့။
ပိုးသာမွားမိ အျပစ္ရွိသည္ေပါ့။
ပိုး မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
မ်က္ႏွာခ်င္း ဘယ္ေလာက္နီးကပ္လဲဆို သူမႏွာဖ်ားမွ အသက္႐ႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ ေလပူေငြ႕ေလးေတြက ပိုးႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကို လာေရာက္ထိေနတဲ့အထိေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ စကၠန္႔အေတာ္မ်ားမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားရတယ္။
ပိုးရင္ဘတ္ကိုဆြဲေဆာင့္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းသာနီးစပ္ေနတာ၊ သူမက ဘာဆိုဘာမွမလုပ္။
ဒီတိုင္းႀကီးၿငိမ္သက္ေနတာၾကာေတာ့ ပိုးမ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္မိသြားတယ္။
အဲဒီအခါ မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳးရင္း ပိုးကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူမရဲ့မ်က္ႏွာကို အနီးကပ္ျမင္လိုက္ရတယ္ေလ။
"ဘာလို႔မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထားရတာလဲ?"
"ဟင္? ရွင္?"
"မင္းမ်က္လံုးေတြကို ဘာလို႔မွိတ္ထားရတာလဲလို႔ ေမးေနတာ?"
"ဟို... ဟို မသိဘူးေလ... ရွင္ ပိုးကို ဘာမ်ားလုပ္မလဲဆိုၿပီး..."
"အဟက္..."
သူက သေဘာက်သလိုမဲ့ၿပံဳးခ်လိုက္ၿပီး "ေဖာက္"ခနဲျမည္ေအာင္ ပိုးနဖူးကို ေတာက္ခ်ပစ္တယ္။
"အ! နာလိုက္တာ..."
"ပိုမေနနဲ႔ မိပိုးပု၀ါ... မင္းကို ခပ္ဖြဖြပဲ ေတာက္တာ။ တကယ္ေတာက္ရင္ မင္းနဖူးေတာင္ ေပါက္ထြက္သြားဦးမယ္။ ကဲ ျပန္ထုိင္ေတာ့..."
"ေအာ္.... ဟုတ္.... ဟုတ္ကဲ့..."
ပိုးထိုင္ခံုမွာျပန္ထုိင္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမ ေပးထားတဲ့ ခက္ဆစ္ေတြကို ထုိင္က်က္ေနရတယ္။
သူမကေတာ့ ေက်ာကို ခပ္ေလ်ာေလ်ာထိုင္ၿပီး စားပြဲေပၚ ေျခေထာက္တင္၊ ထိုေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ိတ္ထားရင္း အိပ္ဖို႔ ဆိုင္းျပင္ေနေလတယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး။ သူမ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ပိုးစာက်က္ရင္းစဥ္းစားမိတယ္။ ေအာ္ငါကေတာ့ လံု႔လ၀ီရိယေတြနဲ႔ စာကထိုင္က်က္ေနရတယ္။ သူကေတာ့ ၾကည့္ပါဦး။ အိပ္ေနလုိက္တာ သိုးလို႔။
ဒီအခန္းထဲမွာ လူသား ၂ ေယာက္ရွိေနတယ္။ ပိုးကေတာ့ ပင္ပန္းေနရတယ္။
သူမကေတာ့ ဇိမ္နဲ႔ႏွပ္ေနတယ္။
ေတြးရင္းနဲ႔ မေက်နပ္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားထြက္ေပၚလာရတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ က်က္ေနတဲ့စာကိုရပ္ၿပီး သူမ တကယ္အိပ္ေနတာလားဆိုတာကို သြားၿပီး ငု႔ံၾကည့္၊ စပ္စုမိတယ္။
အသက္ကေတာ့ ပံုမွန္႐ွဴေနတာပါပဲ။
မ်က္လံုးကလည္း မွိတ္တုတ္တုတ္ျဖစ္မေနျပန္ဘူး။ ေသခ်ာေအာင္ အနီးကပ္တိုးၾကည့္မိေသးတာ။
ဟုတ္တယ္ေတာ့။ ဒီေလာက္ လူတစ္ေယာက္နီးနီးကပ္ကပ္လာၾကည့္ေနတာေတာင္ သူမ လႈတ္ေတာင္ မလႈတ္။
ေသခ်ာပါတယ္။ အိပ္ေနတာ။
စေတြ႕တည္းက ဒုကၡေတြေပးတဲ့ သူမကို ပိုးတစ္ခုခု လုပ္ဖို႔ အိုင္ဒီယာရသြားတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ Marker Pen က ရွိေနတယ္။
ဟား ဟုတ္ၿပီ။
ပိုးဟာ Marker Pen ကို လွည့္ယူၿပီး သူမဖက္ ျပန္လွည့္လုိက္တာနဲ႔။
"အေမ့..."
ပိုးကို မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူမမ်က္ႏွာဟာ ခက္ထန္ၿပီး တင္းမာလြန္းေနတာ။
ပိုး သူမကိုေတြ႕ၿပီး တကိုယ္လံုး ဆတ္ဆတ္ခါတုန္ယင္ လန္႔ဖ်န္႔သြားရတာ။
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ..."
"ရွင္... ဟင့္အင္း... မလုပ္..."
"မင္းလက္ထဲက ဘာလဲ ျပစမ္း..."
၀ုန္းခနဲပဲ။ သူမ ေျခေထာက္ကို ခ်တယ္၊ ခါးမတ္ထိုင္လိုက္ရင္း ပိုးလက္ထဲက Market Pen ကို ဆြဲလုလုိက္တယ္။
"တို႔အိပ္ေနတယ္ထင္ၿပီး မင္းက တို႔မ်က္ႏွာေပၚ တစ္ခုခုဆြဲလိုက္ဖို႔ မဟုတ္လား?"
"ရွင္... ဟင့္အင္းပါဆို..."
"လိမ္မေနစမ္းနဲ႔။ ကဲ ေမးတာပဲေျဖ... မင္း တို႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဘာပံုဆြဲဖို႔လဲ? ေျဖေနာ္ အမွန္တိုင္း..."
"ဟို... ဟို... ဘာပံုရယ္လို႔ေတာ့ မေတြးရေသးပါဘူး"
"ေအာ္ ဆြဲဖို႔ေတာ့ စဥ္းစားၿပီးၿပီေပါ့..."
"ရွင္?"
"မလိမ္နဲ႔ေနာ္... အမွန္တိုင္းပဲၾကားခ်င္တယ္"
"ဟုတ္... စဥ္းစားမိသြားတယ္..."
"အိုေက... အာ့မ်ဳိးမွ ဂုဏ္ရွိန္္၀ါတို႔က ၾကိဳက္တာ... ကဲ... လာခဲ့စမ္း..."
"ဟင့္အင္း... မလုပ္နဲ႔..."
ပိုးျငင္းလည္း အလကားပါပဲ။
ဇြတ္တရြတ္သူမဟာ ပိုးမ်က္ႏွာကို...။
"မင္းမာမီနဲ႔ ဒယ္ဒီေမးတဲ့အခါ ဘယ္လိုေျဖမလဲဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာ စဥ္းစားထားေပေတာ့..."
-------------------------------------------
"ခြီး... ဟင္း... ဟင္း... ဟင္း... ဟင္း...ဟင္း..."
မ်က္ႏွာမွာ marker pen ရာ ဗရပြနဲ႔ ပိုးမ်က္ႏွာကိုျမင္ၿပီး မာမီ့မွာ သနားစိတ္ျဖစ္ရမယ့္အစား ရယ္မဆံုးႏုိင္ေတာ့။
"ဟင္း...ဟင္း...ဟင္း... ပိုးေလးရယ္ျဖစ္ရတယ္ဟယ္... ငါ့သမီးေလးႏွယ္...ဟင္း...ဟင္း...ဟင္း..."
"မာမီ..."
ကိုယ့္ကိုသနားမလားလို႔ ငိုပါ ငိုျပေနတဲ့ ပိုးကို မာမီက ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာေနတာႀကီးက တကယ့္ကို ဘ၀င္ငယ္စရာ။
"မာမီ... ပိုးေအာ္ငိုလိုက္ရမလားေျပာ..."
"ၾကည့္ပါဦး... မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ေပပြေနတာပဲဟယ္..."
"မာမီရာ... ပိုးအိမ္ေပၚလာၿပီး ပိုးမ်က္ႏွာကိုအခုလို ပံုေပါင္းစံုဆြဲသြားတဲ့ အဲဒီဆရာမကို မာမီ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူးလားေျပာ?"
"ညည္းစာမက်က္လို႔လုပ္တာဆို... ဘယ္လိုသြားေျပာမလဲ?"
"ေအာ္ စာမက်က္ဘူးဆိုတိုင္း မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ေပပြေနေအာင္ သူက marker pen နဲ႔ဆြဲသြားစရာလာ?"
"ေနစမ္းပါဦး။ မာမီေမးဦးမယ္။ ပိုးရဲ့ အဲဒီ marker pen ကို ပိုးက ဘာလုိ႔ စာသင္စားပြဲဆီယူသြားရတာလဲ? White board နဲ႔ သင္ေနတယ္ဆိုလည္းထားေတာ့... အစတည္းက အဲဒီေဘာပင္ကို ယူသြားတယ္ဆိုတည္းက ပိုးမွာ အၾကံဆိုးတစ္ခုခုေတာ့ ရွိကိုရွိေနရမွာေလ... ဟုတ္လား မာမီေျပာတာ..."
"ဘယ္လိုအၾကံဆိုးပဲရွိရွိေလ... ေတာ္ၿပီမာမီရာ။ မာမီတို႔ကို ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး"
"ေအး မာမီေျပာမယ္။ ပိုးေျပာသလိုဆို ပိုးကို ဂုဏ္ရွိန္က အရမ္းအႏုိင္က်င့္ေနတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား?"
"မာမီမေတြ႕ဘူးလား။ ဒီမွာမ်က္ႏွာကိုလည္းၾကည့္ဦး..."
"ခြီး..."
"မာမီ... မရယ္နဲ႔ေနာ္။ ေအာ္ငိုလိုက္ရမလား?"
"ေအးေအး မငိုနဲ႔ မငိုနဲ႔။ ကဲပါ မာမီေျပာတာနားေထာင္။ အခု ပိုးေျပာသလိုဆို ပိုးကို ဂုဏ္ရွိန္က အရမ္းေတြအႏုိင္က်င့္ေနတယ္ပဲထားပါေတာ့..."
"ေအး ထားပါေတာ့ပဲ လုပ္ေနလိုက္။ ဒီမွာ ပိုးကျဖင့္ ေသမလိုရွင္မလိုျဖစ္ေနၿပီ..."
"ကဲပါ ပိုးရယ္။ မာမီ့စကားေလး ဆံုးေအာင္ေျပာပါရေစဦး..."
"ေျပာ မာမီရာ။ ေျပာပဲ ေျပာေနလိုက္ေတာ့..."
ပိုးတကယ္ ကမ္းမျမင္၊ လမ္းမျမင္ စိတ္ညစ္မိေနတာ အမွန္ပဲ။
"ေအး ပိုးေျပာသလို သူက ပိုးကို အႏုိင္က်င့္ေနတယ္ဆို... အဲ့လို အႏုိင္က်င့္မခံခ်င္ဘူးဆိုရင္ ပိုးက စာကို ဖိက်က္ရမွာမဟုတ္ဘူးလား? သူေပးသမွ် စာေတြကို အကုန္က်က္မယ္၊ အကုန္လံုး ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ သူဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ပိုးကို အႏုိင္က်င့္လို႔ရေတာ့မလဲ?"
"အဲ့လို က်က္ေနတာကိုမွ သူက အခုလို မေတာ္မတရားႀကီး အႏိုင္ထပ္က်င့္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ေရာ?"
"ေအး အဲ့လို အႏဳိင္က်င့္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ မာမီကိုယ္တိုင္ ဂုဏ္ရွိန္႔ကိုေျပာမယ္။ မမရဲ့သမီးစာေတြရေနတာေတာင္ မင္းကဘာလို႔ သမီးကို အႏိုင္က်င့္တာလဲ၊ အဲ့လိုသာ အႏဳိင္က်င့္ေနမယ္ဆို ပိုးေလး စိတ္ဒဏ္ရာရသြားႏုိင္တယ္၊ မင္း ဒီမွာ စာဆက္သင္စရာမလုိေတာ့ဘူးလို႔ မာမီေျပာမယ္..."
မာမီ့စကားလံုးေတြက ပိုးအတြက္ အာ႐ုံထဲလင္းလက္သြားတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္လိုပါပဲ။
အရမ္းလည္းေက်နပ္သြားမိတယ္။
သူမကို ပိုးအနားက ေမာင္းထုတ္ႏုိင္မယ့္ အခြင့္လမ္းေလးကို လွမ္းျမင္လုိက္ရၿပီေလ။
"မာမီတကယ္ေျပတာာေနာ္?"
"အမယ္ေလး ဒီစကားက တကယ္ေတာ့ မာမီေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဂုဏ္ရွိန္ေျပာတာ..."
"သူက ဘာေျပာတာလဲ?"
"သူ ပိုးကို အႏုိင္က်င့္ေနတယ္လို႔ ပိုးက ထင္ေကာင္း ထင္ေနလိမ့္မယ္တဲ့..."
"အမယ္ေလး ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲက်န္ေတာ့တာကို သူက ထင္ေကာင္းထင္ေနလိမ့္မယ္တဲ့လား?"
"ပိုးပု၀ါ... မာမီေျပာတာေလး ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ေလဟယ္..."
"ေအာ္... ဟုတ္ ဟုတ္..."
"ေအး ဂုဏ္ရွိန္က သူေပးတဲ့စာေတြကိုသာ ပိုးကို ရေအာင္လုပ္ခုိင္းလိုက္ပါတဲ့။ သူေပးတဲ့စာေတြ ပိုးသာရတယ္ဆိုရင္ သူဟာ ပိုးကို လက္ဖ်ားနဲ႔တို႔ဖို႔ေနေနသာသာ မ်က္လံုးနဲ႔ေတာင္ ၾကည့္မိမွာမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ခုက ပိုးမလိမ္မာလို႔ သူ႔မွာ ဆံုးမေနရတာပါတဲ့။ သူလည္း သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္ကို အခုလို မဆံုးမခ်င္ပါဘူးတဲ့"
အမယ္ေလး အမယ္ေလး... မဆံုးမခ်င္လို႔ေပသာပဲ။
ေအးေပါ့ေလ။ သူ႔အႏုိင္က်င့္မႈက လြတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ စာပဲဖိလုပ္ရေတာ့မွာေပါ့။
ေပးတဲ့စာကိုလည္း ေမးဦးေလ။
တစ္ႏွစ္လံုးစာအတြက္ ခက္ဆစ္ေတြကိုတစ္ပတ္အတြင္း ရေအာင္က်က္တဲ့။
"မင္း ဒီခက္ဆစ္ေတြကို ေသခ်ာျပန္မဖတ္ၾကည့္လို႔ပါ။ အရင္ကလည္း က်က္ဖူးထားတာ။ နည္းနည္းေလး ထပ္ေႏြးလိုက္တာနဲ႔ မင္း မွတ္မိသြားမွာ။ တို႔ က်က္နည္းလည္းေျပာထားတာပဲေလ... တစ္ပတ္အတြင္းမရလို႔ကေတာ့... အဟက္..."
ေအး... ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခ်က္မဲ့ခနဲျဖစ္ရင္း၊ မ်က္လံုးကို အနည္းငယ္ေမးစင္းရင္း၊ ပိုးဆီမွ အၾကည့္ကို တစ္ျခားတစ္ေနရာကို ဆတ္ခနဲ လႊဲပစ္လုိက္ရင္း ရယ္လိုက္တဲ့ အဲဒီ သူမရဲ့ အဟက္ဆိုတဲ့အၿပံဳးႀကီးကို ပိုးဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္တာ။
အဲဒီအဟက္ဆိုတဲ့ အၿပံဳးေနာက္ကြယ္မွာ သူမဟာ ဘာကိုမဆို လုပ္ရဲတယ္၊ လုပ္၀ံ့တယ္ဆိုတာ ပိုးသိေနတာႀကီးေလ။
ဟုတ္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ပိုးပု၀ါမွာ ဒီဆယ္တန္းစာေတြကို အေသအလဲက်ဖို႔ကလြဲၿပီး တျခားဘာနည္းလမ္းမ်ားရွိဦးမွာတဲ့လဲ?
-------------------------------------------
ဆက္ရန္...
-------------------------------------------
(Uni code)
YOU ARE READING
မက်မောစွဲလန်းရပါသော... သူမ
Romanceသူမရဲ့နှုတ်ခမ်းမှာ အဆိပ်တစ်မျိုးရှိတယ်။ အဲ့အဆိပ်သင့်ရင် အမှားမှန်၊ အရှက်သိက္ခာ၊ ကိုယ်ကျင့်တရားတွေကိုမေ့ပြီး သူမကိုပဲ မက်မောစွာ လိုချင်မိစေတာမျိုး။
