(Zawgyi code)
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပိုးပု၀ါဟာ ဒယ္ဒီမာမီတို႔ကိုလည္း မစည္း႐ုန္းႏုိင္၊ ဂုဏ္ရွိန္၀ါ့ကိုလည္း မတြန္းလွန္ႏုိင္။
အဲဒီေတာ့ အဆံုးမွာ ပိုးပု၀ါ စာက်က္ရတယ္ေလ။
ဂုဏ္ရွိန္၀ါေပးသမွ် အိမ္စာကိုလည္း စိတ္၀င္တစားနဲ႔ လုပ္ျပရေတာ့တယ္။
"ဘာ...ဘာ... ပိုး... နင္ဘာလုပ္ေနတယ္... စာက်က္ေနတယ္ဟုတ္လား? ဟဲ့ ဟဲ့... ကမာၻပ်က္ေနၿပီလား? လုပ္ၾကပါဦး။ ပိုးပု၀ါက စာေတြဘာေတြလုပ္ေနတယ္တဲ့ဟ!"
ပိုးပု၀ါ စာက်က္ေနတယ္၊ ဆယ္တန္းကိုျပန္ေျဖမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြအၾကားေရာက္သြားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့ၾသတႀကီးျဖစ္ၾကရတယ္ေလ။
အရင္ကဆို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အေလလိုက္ေလ့ရွိတဲ့ ပိုးပု၀ါဟာ အခုဆို လိုင္းေတာင္ သိပ္မသံုးျဖစ္။
အြန္လိုင္းေပၚတက္တာနဲ႔ ပိုးပု၀ါမွာ ျပႆနာအႀကီးႀကီးရွိေနတာေလ။
"မင္းကိုေျပာၿပီးသားေနာ္။ ေပးထားတ့ဲစာေတြ ရတယ္ဆိုမွ လိုင္းသံုး။ ၾကိဳက္တာလုပ္။ ေအး စာမရေသးပဲနဲ႔ လုိင္းတက္တာ၊ အျပင္ထြက္တာ ငါျပန္သိတာနဲ႔... က်စ္..."
က်စ္ဆိုတာ လည္ပင္းကို လက္မနဲ႔ ျဖတ္ျပတာ။
နင္ေတာ့ ေသၿပီဆိုတဲ့ပံုစံမ်ဳိး။ သိတယ္မို႔လား? ဂုဏ္ရွိန္က ေျပာတဲ့အတိုင္း တကယ္ႀကီးလုပ္တတ္တာမ်ဳိးေလ။
ဒါကို သိေနေတာ့ ပိုးက မပုန္ကန္ရဲဘူး။
"ဟုတ္... စိတ္...စိတ္ခ်ေနာ္။ ေသခ်ာက်က္ထားပါ့မယ္"
ပိုးက ေတာ္ေတာ္ေလး အပိုးက်ဳိးျပမွ ဂုဏ္ရွိန္က ေက်နပ္တာမ်ဳိး။
ဟိုတစ္ခါ ညတုန္းကဆုိရင္ ပိုးက စာက်က္ေနရင္း အရမ္းလည္း ေညာင္းညာေနၿပီ။ ေခါင္းလည္း ကိုက္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းဆီက ဖုန္း၀င္လာတယ္။ ကလပ္အသစ္တစ္ခု ေရလည္လန္းတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း လွမ္းေျပာတာ။ ပံုေတြပို႔ထားတယ္ဆိုလို႔ လိုင္းခဏဖြင့္ၿပီး ပံုေလးေတြ တက္ၾကည့္မိတာ။
ဆယ္မိနစ္ေတာင္မၾကာဘူး၊ ပိုးရဲ့ အိပ္ခန္းတံခါးႀကီး ၀ုန္းခနဲပြင့္ၿပီး ဂုဏ္ရွိန္၀ါ ေရာက္ခ်လာတာ။
"မင္း ဒါဘာလုပ္ေနတာလဲ?"
"ဟို.... သံစဥ္ပို႔ေပးထားတဲ့ ပံုေလးေတြၾကည့္ေနတာ..."
"ဒါဆို စာက ရၿပီေပါ့..."
"ဟို... က်က္ေနရင္းနဲ႔ေလ... ဇက္ေၾကာကလည္းအရမ္းတက္လာတာ... ေနာက္ၿပီး ေညာင္းညာေနလို႔..."
"စာက ရၿပီေပါ့..."
"အရမ္းေညာင္းညာေနလို႔... အဲ့ဒါ ခဏနားၿပီး..."
"မင္းကိုေမးေနတာပဲေျဖ။ စာက ရၿပီေပါ့..."
"ဟို... မရ... မရေသးပါဘူး..."
"စာမရေသးပဲ လိုင္းေပၚတက္တယ္ ဟုတ္လား?"
ဂုဏ္ရွိန္၀ါက စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေရွ႕တိုးတိုးလာေတာ့ ပိုးမွာ လန္႔လို ေနာက္ဆုတ္ရင္း ဆုတ္ရင္း နံရံကို ေက်ာနဲ႔မီွမိေနၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္ ဂုဏ္ရွိန္က နံရံကို လက္နဲ႔ေထာက္ရင္း ပိုးဆီ ေခါင္းက ငိုက္က်လာတာ။
ပိုးမွာ ေၾကာက္လြန္းလန္႔လြန္းလို႔ သူမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္ မဆုိင္ရဲ။
"ဟို လိုင္းေပၚတက္တာ မဟုတ္ပါဘူး..."
"ငါစကားေျပာေနရင္း ငါ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္..."
ေျပာလည္းေျပာ။ ေမးေစ့ကို ဆြဲကိုင္လွည့္လုိက္တာ။ ပိုးနဲ႔ သူမတို႔ အေတာ္ႀကီးကို နီးကပ္ေနၾကရၿပီ။
သိသိသာသာ ခုန္လာတဲ့ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔အတူ ပိုးလက္ဖ်ားေတြေအးစက္လာတာ။
"လုိင္းေပၚတက္တာမဟုတ္ပါဘူး... သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းဆက္ၿပီးတက္ခုိင္းလို႔ပါ..."
"စာမရေသးခင္ ဖုန္းေျပာတယ္ေပါ့..."
"သူက ေခၚေနလို႔ပါဆို..."
"မင္း..."
မင္းလို႔ေျပာရင္း ပိုးရဲ့ပါးႏွစ္ဖက္ကို ဖ်စ္ညွစ္လိုက္တာ၊ ႏႈတ္ခမ္းက သိသိသာသာအျပင္သို႔ ဆူထြက္သြားရတယ္။
သူမက ပိုးရဲ့ႏႈတ္ခမ္းကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
ပိုးရဲ့ အိပ္ခန္းထဲမွာ၊ ပိုးနဲ႔ သူမ ႏွစ္ေယာက္တည္း။
အခ်ိန္ကလည္း ၁၀ နာရီေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ တစ္အိမ္သားလံုး အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။
မာမီက သူမကို တစ္အိမ္လံုးရဲ့ေသာ့ေပးထားတယ္ဆိုေတာ့ ပိုးအခန္းထဲ ၀င္ခ်င္တိုင္း၀င္၊ ထြက္ခ်င္တိုင္းထြက္လုိ႔ရေနတာ။
အခု ပိုးဟာ သူမလက္ထဲမွာ။
ဒါေပမဲ့ စည္းရွိတာလား၊ စည္းေစာင့္တာလားေတာ့မသိ။
ပိုးႏႈတ္ခမ္းေတြကို မက္မက္ေမာေမာစိုက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔မွ ဖ်စ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကို လႊတ္လိုက္တယ္။
ပိုးေပၚ ကိုင္းက်ေနတဲ့ သူမက ခါးကို ျပန္မတ္လိုက္ရင္း ခပ္ခြာခြာေနရာသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္သြားတယ္။
"မင္းကို စာရေစ့ခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါ သိလား?"
"ဟုတ္... သိပါတယ္"
"အိုေက... အာ့ဆို စာဆက္က်က္။ မဆိုးနဲ႔။ လိမၼာခ်င္စမ္းပါဟာ..."
ဟယ္... ပိုးကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို ထိုးသြင္းပြတ္သတ္သြားတာ။
ၿပီးေတာ့ သူမ အိပ္ခန္းထဲက ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း ႏႈတ္လည္းမဆက္သလို၊ သြားေတာ့မယ္လို႔လည္းေျပာမသြား။
ပိုးရင္ထဲ လႈိက္ဖိုၿပီးက်န္ခဲ့ရတယ္ေလ။
ပိုးအနား သူမေရာက္လာရင္ သိသိသာသာစိတ္ေတြလႈတ္ရွားၿပီး ထူပူေအးစက္မိေပမယ့္၊ သူမ အနားက ထြက္သြားတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ လူက အခြံလြတ္တစ္ခုလို ဟာၿပီးက်န္ခဲ့ရတာ။
ေျခလက္ေတြ အားအင္ေတြကုန္ခမ္းသြားရသလိုေပါ့။
ပိုး ကုတင္ေပၚ ျပစ္ထုိင္မိသြားတယ္။ အမယ္ေလး ကုတင္နားေလွ်ာက္ဖို႔ေတာင္ မနည္းအားယူၿပီးေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ။
သူမ မ်က္၀န္းေတြက မဲေမွာင္နက္႐ႈိင္းလြန္းတယ္။
အဲဒီမ်က္၀န္းေတြကေလ ပိုးအိပ္စက္သြားရင္ေတာင္ အာ႐ုံထဲအထိလုိက္ေပၚေနတတ္တဲ့ မ်က္၀န္းမ်ဳိးေတြပါ။
-------------------------------------------
"ပိုးရာ... မင္းကို သူက ဘာလို႔အဲ့ဒီေလာက္ေတာင္ အႏုိင္က်င့္ေနတာလဲ။ မင္းကေရာ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္သီးခံေနရတာလဲ?"
ပိုးနဲ႔ သူမ အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို ရင္ဖြင့္မိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ မခံမရပ္ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။
ေဒါသထြက္ၾကတယ္။
"ျပန္ေျပာ... ျပန္လုပ္ေလ..."
"သူက မေက်နပ္ရင္ ငါ့ကို လာလာနမ္းေနတာႀကီး..."
"အဲ့ေတာ့ ျပန္နမ္းျပစ္ေပါ့..."
"မသာေကာင္... ျပန္နမ္းေတာ့ ငါပဲထပ္နာမွာေပါ့..."
မေက်မနပ္နဲ႔ ပိုးက မင္းသစ္လက္ေမာင္းကိုလွမ္းထုမိတယ္။
"ပိုး... ငါေမးဦးမယ္။ အဲဒီဂုဏ္ရွိန္၀ါဆိုတဲ့ မိန္းမက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတာလား?"
"ေခ်ာတယ္ဆိုတာထက္ ခန္႔တာ။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ... တမ်ဳိးပဲ ေမမီရဲ့။ ငါ မေျပာတတ္ဘူး..."
"နင္က ေၾကာက္ေနလို႔ပါဟာ... ငါ့စိတ္ထင္ေတာ့ သာမာန္ေလာက္ပါပဲ..."
ရွယ္လီက ဂုဏ္ရွိန္၀ါ့ကို မသိပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ေနေသးတယ္။
"ေတြ႕ၾကည့္လိုက္ၾကမလား... အဲဒီမိန္းမကို..."
သံစဥ္က ဆရာႀကီးအထာနဲ႔ အၾကံျပဳတယ္။
"အိုေက ေတြ႕ၾကည့္လုိက္ၾကမယ္..."
"ပိုး မနက္ဖန္ သူ စာလာသင္မယ့္အခ်ိန္ ငါတို႔လာခဲ့မယ္..."
"ဟဲ့ မရဘူး မရဘူး..."
ပိုးအလန္႔တၾကားနဲ႔ျငင္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အံ့အားသင့္ကုန္တယ္။
"ဟ့ဲ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ေအးေလ... နင္ကလည္း ျငင္းတာ အလန္႔တၾကားနဲ႔... နင္ သူ႔ကိုေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ရတာလား ပိုး?"
"ေအးေလဟာ... ထေအာ္တာ ငါေတာင္လန္႔တယ္..."
သူငယ္ခ်င္းေတြက ပိုးရဲ့ေၾကာက္လန္႔ေနမႈႀကီးကိုျမင္ၿပီး သူမကိုေတာ္ေတာ္ေလး မေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။
"သူက သူစာသင္ရင္ အနားမွာ လူရွိတာ မၾကိဳက္ဘူး"
"ကဲပါ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္... သူပဲ ငါတို႔ကို ပညာေပးမလား၊ ငါတို႔ပဲ သူ႔ကို ပညာေပးမလားဆိုတာ..."
ဆရာႀကီးအိုက္တင္နဲ႔ေျပာလိုက္သူက ရွယ္လီ။
ရွယ္လီဆိုတာ ခပ္ျပည့္ျပည့္၊ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း။ သူမနဲ႔ဆို အရပ္တန္းတူေလာက္ရွိမယ္ထင္ရတယ္။
ဒါမဲ့ ရွယ္လီက နည္းနည္းေလးပိုပုမယ္။
အေနာက္တိုင္းေသြးေနွာဆိုေတာ့ စကားေျပာရင္ ၀ဲတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွယ္လီ့အလွက ဘိုဆန္တယ္။
သူမကို မေက်နပ္တဲ့လူေတြထဲ ရွယ္လီကထိပ္ဆံုးက။
သူမရဲ့ ျပတ္သားတဲ့အမူအရာတစ္ခ်ဳိ႕ကို ပိုးေျပာျပတည္းက ေတာက္ တေခါက္ေခါက္နဲ႔ေလ။
ပိုးက အေၾကာင္းသိဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်က္ႏွာမပ်က္ရေလေအာင္ တားျမစ္ေနပါေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ မရဘူး၊ အဲဒီဆရာမကို ပညာေပးမယ္ဆိုၿပီး အသည္းသန္ေတြ အားတက္၊ ေသြးၾကြေနၾကေလေတာ့ ပိုးလည္း ခြင့္ျပဳေပးလိုက္မိတယ္။
"ေအး အဲ့ဒါဆို မနက္ဖန္ သူစာလာသင္မယ့္အခ်ိန္ နင္တို႔ လာခဲ့လိုက္ၾက..."
-------------------------------------------
ပိုးက စာသင္ခန္းထဲမွာအဆင္သင့္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
အာကာ၊ မင္းသစ္၊ ေမမီ၊ သံစဥ္၊ ရွယ္လီတို႔က ဧည့္ခန္းထဲမွာ။
ဒီေန႔ သိသိသာသာ ရွယ္လီက အလွဆံုးျပင္ဆင္ထားတယ္။ ဘာသေဘာလဲဆိုတာေတာ့ ပိုးမသိ။
သူတို႔ဘာသာ သူမနဲ႔ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ၾကမလဲဆိုတာ ပိုးမသိဘူး။
ပိုးအတြက္ကေတာ့ စာကိုေသခ်ာက်က္ရမယ္ဆိုတဲ့အတြက္ ဒီေန႔ သူမ က်က္ဖို႔ေျပာထားတဲ့ Physics ေတြကို ေသခ်ာ ေၾကညက္ေအာင္ ၾကည့္ေနလိုက္ရတယ္။
သူမက စာသင္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အိမ္ထဲ၀င္ခဲ့လိုက္တယ္။
ဧည့္ခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္ကိုျမင္ေတာ့ သူမ နည္းနည္းေလးေတာင္ ေျခလွမ္းတံ့ျခင္း၊ လွမ္းၾကည့္ျခင္းမရွိပဲ စာသင္ခန္းထဲတန္း၀င္ခဲ့လိုက္တယ္။
ပိုးက အေျခအေနကို ၾကည့္ေနမိတယ္။
သူမကိုျမင္ေတာ့ ျပႆနာရွာမယ္ဆိုတဲ့ ၅ ေယာက္လံုး ၿငိမ္သက္႐ႈေမာေနၾကတယ္။
ရွယ္လီက အဆိုးဆံုးေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ သူမအနားကို သူတို႔ေတြေရာက္လာတယ္။
ရွယ္လီက ျပႆနာရွာမယ္သာေျပာတာ၊ တကယ္လည္း လူခ်င္းေတြေတာ့ သူမကို ထိုင္ၿပီး ငမ္းတာ၊ ငမ္းတာ။
ပိုးစိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ကသိကေအာင့္ ႏုိင္လာခဲ့ရတယ္။
ရွယ္လီက သူမကို ျပဴျပဴငွာငွာပဲ ၀င္ႏႈတ္ဆက္တယ္။
"ရွယ္လီပါရွင့္... ပိုးရဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ"
"ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့... က်မက..."
"ရတယ္ခ်ယ္... ခ်ယ့္ကိုရွယ္လီသိတယ္။ ဟို... ပိုးေျပာျပလို႔။ ဂုဏ္ရွိန္၀ါဆိုတဲ့နာမည္ကို ပထမဆံုးတစ္ခါၾကားဖူးတည္းက နားထဲကကိုမထြက္ေတာ့တာ။ နာမည္က ထည္၀ါခန္႔ညားလိုက္တာ ခ်ယ္ရယ္..."
ဟယ္... ရွယ္လီလမ္းခင္းတာ သိသာလြန္းလိုက္တာ။
သူမကေတာ့ ေသြးေအးသူပီပီ ရွယ္လီ့ကို ဒီတိုင္းပဲေအးစက္စက္တုန္႔ျပန္တယ္ေလ။
ရွယ္လီက သူမအနားကို အတင္းပဲကပ္လြန္းတယ္။ ပိုးအေရွ႕မွာေတာင္ မခ်န္ဘူး။
"တစ္ခုခုသြားစားၾကမလားခ်ယ္... ရွယ္လီေကၽြးခ်င္လို႔ပါ..."
ရွယ္လီတင္မဟုတ္ဘူး။ အာကာ၊ မင္းသစ္၊ ေမမီ၊ သံစဥ္တို႔အားလံုး သူမကို ေငးေမာကုန္တာ။
"ခ်ယ္က မိမိုက္ေနတာႀကီးေနာ္... သေဘာက်လိုက္တာ..."
အာကာက မက္ေမာစြာေမးေသးတာ။
"ခ်ယ္... ရည္းစားရွိလားဟင္... တကယ္ေတာ့ေလ ေမမီက ခ်ယ္လို႔ပံုစံမ်ဳိးကို တြဲခ်င္တာသိလား... ေအာ္ ေမမီလည္း ရည္းစားမရွိဘူးေနာ္..."
ေမမီလည္း ေပၚတင္ႀကီး ၀င္ေအာင္းတာ။
သံစဥ္လည္း ဘာထူးလဲ။
"ခ်ယ္က ၿပံဳးတာ ရယ္တာ က်ဲတယ္ေနာ္။ ေကာင္းတယ္သိလား။ အဲ့လို သိပ္မၿပံဳးပဲ ခပ္တည္တည္ေလး ေနေပး။ ခုလို ခပ္တည္တည္ေနတာေတာင္ လူက မူးေမ့ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနတာ... ခ်ယ့္အၿပံဳးကိုသာျမင္ရရင္ အသက္ပါထြက္သြားမလားပဲ... ဟူး...?"
သူတို႔ေတြက သူမကို မေက်နပ္လို႔၊ ျပႆနာရွာဖို႔ ေရာက္လာတာ။ ဒီေရာက္ေတာ့ သူတို႔အားလံုး သူမကို ၀ိုင္းေၾကြကုန္ၾကတာ။
ဖုန္းနံပါတ္ေတြေပး၊ အေကာင့္ေတြဖလွယ္ကုန္ၾကတာ။
"တို႔ ခ်က္တင္ထုိင္ရတာမုန္းတယ္ေနာ္"
"အာ့ဆို စိတ္ခ်... ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္။ ၾကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ ေခၚလို႔ရတယ္ေနာ္..."
"ေခၚ... ကိုင္ခ်င္ရင္ ကိုင္မယ္..."
သူမဖက္က ျပတ္သားေနတာေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အရမ္းႀကီးေတြ ေၾကြျပေနၾကလို႔ ပိုးမွာ ၀င္ထိန္းရေသးတာ။
စာသင္ခ်ိန္ၿပီးေတာ့ သူမျပန္သြားတယ္။
အမယ္ေလး လုိက္ပို႔ခ်င္လို႔ နင္ပို႔၊ ငါပို႔နဲ႔ လုေနၾကေသးတာ။
"တို႔သြားစရာရွိေသးတယ္ေလ။ ေနာက္ၾကံဳရင္ ပို႔ေပးေပါ့"
ေနာက္ဆံုးသူမ ျငင္းလို႔သာ သူတို႔ေတြ လက္ေလ်ာ့လိုက္ၾကရတာ။
"နင္တို႔ေျပာေတာ့ သူ႔ကိုပညာျပမယ္ဆို... ငါ့ကို မတရားလုပ္လို႔ မေက်နပ္ဘူးဆို..."
"နင့္ကိုလုပ္တာ နင္ခံေပါ့။ ငါေတာ့ ခ်ယ့္ကို ၾကိဳက္တယ္..."
"ငါလည္းသေဘာက်တယ္..."
"ဟဲ့ဟဲ့... ခ်ယ္က ငါ့အတြက္ေနာ္"
အာကာနဲ႔ မင္းသစ္ကလည္း ခ်ယ့္ကို ေၾကြသြားၾကသည္တဲ့ေနာ္။
"ခ်ယ္က ဘယ္သူ႔ကိုပဲေရြးေရြး... ငါတို႔ နားလည္ေပးေၾကးေနာ္။ ငါတို႔ ၅ ေယာက္လံုးေတာ့ အၿပိဳင္လုိက္ၾကမယ္..."
"ဒါေတာ့ မတရားဘူး အာကာနဲ႔ မင္းသစ္ရာ။ နင္တို႔က ေယာက္်ားေလးဆိုေတာ့ ခ်ယ့္ကိုေပၚတင္ လုိက္လို႔ရတယ္။ ငါတို႔က မိန္းကေလးေတြ... ခ်ယ့္ကို လမ္းေၾကာင္းခင္းေပးလို႔ပဲရမွာ"
"ခ်ယ္က ဒီေလာက္ေတာင္ မိမိုက္ေနတာႀကီး... အဲ့အတြက္မပူနဲ႔ ရွယ္လီ... ခ်ယ္က သူတို႔ေယာက္်ားေတြကို ၾကိဳက္မယ္မထင္ဘူး..."
ပိုးပု၀ါအတြက္ တရားမွ်တမႈကိုယူေပးမယ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သူမဆီလာေတြ႕ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုး သူမဖက္ကို ပါသြားၾကေလၿပီ။
ပိုးဘယ္လိုပဲ သတိေပးေပး၊ မရႏုိင္ေတာ့။
"ဟား... ပိုးပု၀ါ... အားက်တယ္ဟာ... ခ်ယ္က နင့္ကို နမ္းတာေနာ္... အီးးးး ခံခ်င္လိုက္တာ..."
သူမမွာ အစြမ္းတစ္ခုေတာ့ရွိမယ္။
ျမင္သူတိုင္း ေၾကြမိတဲ့ခံစားခ်က္ကို ကိန္းေအာင္းေစႏုိင္တာ သူမရဲ့ အားသာခ်က္လား၊ အစြမ္းတစ္ခုလား။
-------------------------------------------
ပိုးကိုေက်ာ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြက သူမဆီပိုခ်ဥ္းကပ္ၾကတယ္။
ဖုန္းေတြလည္းဆက္ၾကတယ္။ စာေတြလည္း မျပန္မွန္းသိသိရက္နဲ႔ ပို႔ၾကတယ္။
ပိုးကိုစာလာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတာင္ သူမဆီ ဖုန္းေတြ ခဏခဏဆက္ၾကတာ။
သူမ ျငင္းေနတဲ့ၾကားက သူငယ္ခ်င္းေတြက အၿပိဳင္ဆိုင္ သူမကို မုန္႔လုိက္ေကၽြးမယ္၊ အျပင္တူတူသြားမယ္ေတြ လုပ္ၾကတာ။
အာကာနဲ႔ မင္းသစ္ကေတာ့ သူမကို ခ်စ္ေရးဆိုလိုက္ၾကၿပီတဲ့။
ေမမီ၊ သံစဥ္၊ ရွယ္လီတို႔ကေတာ့ ေရလာေျမာင္းေပး႐ုံတင္မကဘူး၊ ကိုယ္တိုင္ပါ ေျမာင္းဆင္းေဖာက္ေပးေနၾကတာ။
ဒါေတြသိရေတာ့ ပိုးရင္ထဲ တစ္မ်ဳိးပဲ။
မနာလိုတာလား၊ ဘာလားေတာ့ မခြဲျခားတတ္ဘူး။
"ဒီမွာ စာသင္မွာလား ဖုန္းထုိင္ေျပာမွာလား?"
ရွယ္လီေခၚတဲ့ဖုန္းကို သူမ လက္ခံၿပီးေျပာေနတာကိုျမင္ရတာ ပိုးအဆင္မေျပေတာ့ဘူး။
ပိုးနဲ႔ဆို ခက္ထန္ေနတဲ့ သူမက ရွယ္လီနဲ႔ဆို ၿပံဳးတတ္ရယ္တတ္ေနလိုက္တာ။
"အဟင္း... အိုေကေလ... တို႔နဲ႔သြားခ်င္တယ္ဆို သြားတာေပါ့။ ဒါမဲ့ အျပင္လူေတြပါရင္ အဆင္မေျပဘူးေနာ္... တို႔ လူမ်ားတာ မၾကိဳက္ဘူး"
ရွယ္လီက ဘယ္ကိုခ်ိန္းတယ္မသိဘူး။ အဲဒါကို အဲ့ဟာႀကီးက သြားခ်င္ေနတာ။
အံမယ္ တျခားလူေတြပါမွာစိုးလို႔ေတာင္ သူမက သတိေပးေနေသးတာ။
ပိုး ပ်က္ယြင္းေနတဲ့မ်က္ႏွာထားကို မနည္းထိန္းထားရတယ္။
"အဟင္းဟင္း... အိုေကေလ... ရွယ္လီ့သေဘာ...အဲဒါဆို ဒါပဲေနာ္။ ဖုန္းခ်မယ္ေနာ္..."
ပိုးနဲ႔ဖုန္းေျပာရင္ေလ ဘယ္ေတာ့မွ ဖုန္းခ်မယ္ဆိုတာကိုမေျပာတဲ့ သူမက ရွယ္လီနဲ႔က်ေတာ့ ဖုန္းခ်မယ္၊ ဘာညာႏႈတ္ဆက္ေနေသးတာ။
ပိုး စိတ္ထဲ သိမ္ငယ္သလိုလိုျဖစ္မိေတာ့ အမွန္ပဲ။
ဖုန္းကိုေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထည့္လိုက္ရင္း ပိုးေရွ႕မွာလာထိုင္တဲ့သူမကို ပိုးအသာေလး ခိုးၾကည့္မိတယ္။
ရွယ္လီနဲ႔ဘယ္သြားၾကမွာလဲဆိုတာ ေမးခ်င္တယ္။
ေမးလည္း မေမးရဲဘူး။
ရွယ္လီအပုတ္မကိုေမးရင္လည္း ေျဖမယ္မထင္ဘူး။
ပိုးဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲစဥ္းစားေနမိေတာ့ လတ္တေလာ သူမရွင္းျပေနတဲ့ စာထဲ အာ႐ုံမရွိႏုိင္။
"ပိုးပု၀ါ..."
နားရြက္နားကပ္ၿပီး ေလသံသဲ့သဲ့နဲ႔ေခၚလိုက္တဲ့ သူမအသံေၾကာင့္ လူက တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားရင္း အာ႐ုံျပန္ကပ္သြားမိတယ္။
"မင္းဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ။ စာထဲ အာ႐ုံမရွိဘူး..."
"ရွယ္လီနဲ႔ ခင္ဗ်ားဘယ္သြားဖို႔လဲ?"
"မင္းအပူလား?"
"ရွယ္လီက ခင္ဗ်ားကိုက်ိတ္ခိုက္ေနတာ သိတယ္မို႔လား?"
"မင္းအပူပါလားလို႔?"
"ရွယ္လီက ရည္းစားမ်ားတယ္ေနာ္။ ေတာ္ၾကာ အသက္ႀကီးမငယ္မရြယ္နဲ႔ အသည္းကြဲေနမွ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနမယ္..."
"ပိုးပု၀ါ... အဲဒါေတြ မင္းအပူပါလားလို႔..."
"ပါခ်င္တာေပါ့လို႔..."
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ အဲဒီစကားကို ေျပာလိုက္ခ်င္တာ။
ေျပာလိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကိုလည္း နားမလည္ႏုိင္ျဖစ္ရျပန္တယ္။
ပိုးပု၀ါဟာ ခပ္မိုက္မိုက္အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို သေဘာက်ေနၿပီတဲ့လားဟင္?
အရင့္အရင္က ဒီလိုခံစားခ်က္ေတြ မခံစားဖူးတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
ပိုးကို ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့သူလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့တာပဲ။
ပိုးရင္လည္းမခုန္မိသလို၊ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မရွိခဲ့ဖူးတာ။
အခု ဒီအမ်ဳိးသမီးနဲ႔မွ။
ဒီအမ်ဳိးသမီးစိတ္ထဲ ရွယ္လီျဖစ္ျဖစ္... တျခားဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိေနမွာ ပိုးေသမတတ္စိုးရိမ္မိေနတာကို ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္ရမလဲ?
YOU ARE READING
မက်မောစွဲလန်းရပါသော... သူမ
Romanceသူမရဲ့နှုတ်ခမ်းမှာ အဆိပ်တစ်မျိုးရှိတယ်။ အဲ့အဆိပ်သင့်ရင် အမှားမှန်၊ အရှက်သိက္ခာ၊ ကိုယ်ကျင့်တရားတွေကိုမေ့ပြီး သူမကိုပဲ မက်မောစွာ လိုချင်မိစေတာမျိုး။
