''အန်တီပိုးရေ....ကျွန်တော်ပြောတာကြားလား''
''လာပါပြီဟယ်၊ တကယ်တည်း...ဒါနဲ့ တီချယ်ဆိုတာ ရိုးရိုးမှဟုတ်ရဲ့လား...''
''တကယ်ပေါ့ဗျ....မဟုတ်ရင် အန်တီပိုးကို အဖော်ခေါ်ပါ့မလား...ကျွန်တော့်ဘာသာသွားပြီတာကြာပေါ့''
''ငနာလေး....ဒါမျိုးဆို ရုပ်က....''
တူတော်မောင် လင်းထက်အောင်၏ ပခုံးကြီးကို
ဖြောင်းခနဲရိုက်၍ ပိုးပိုးက မျက်လုံးပိတ်အောင်ရယ်သည်။ သူ့တီချယ်အိမ်က ရေပိုက်ပျက်တာကိုသွားပြင်ပေးမလို့တဲ့။ ရိုးရိုးသွားတာမဟုတ်၊ အန်တီအဖော်လိုက်ခဲ့ပါတဲ့။ သူ့တီချယ်ဘက်က တစ်ယောက်တည်းမလာနဲ့လို့ မှာလိုက်လို့ဆိုပြီး
ဂျီတိုက်နေတဲ့ကောင်လေး။
ဘယ်လောက် အမြင်ကပ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့တူတော်မောင်လဲ။ သူ မျက်နှာလုပ်ချင်တာများ၊
ကြားထဲက အဒေါ်က ငြိမ်ငြိမ်မနေရပါ။
''လာစမ်းပါ...နောက်ရက် အန်တီပိုး မြို့ပြန်ရင်
သားမှာတစ်ယောက်တည်းဖြစ်တော့မှာ...''
''အေး...စောစောပြန်မှာ၊ နင့်ဒဏ်ကိုကြောက်လွန်းလို့''
''ဟားဟား...''
တူအရီးနှစ်ယောက် ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဆိုင်ကယ်နဲ့ထွက်ခဲ့သည်။ ပိုက်ပြင်ကုလားခေါ်ဖို့ပြောတော့လည်း သူကိုယ်တိုင်လုပ်တက်လို့အာမခံပြီးပြီတဲ့။
''နေပါအုံး....နင့်တီချယ်က အသက်ကြီးကြီးလား၊
တော်ကြာ ငါပါလာလို့ကြိုက်ပါ့မလား''
''ဘယ်ကသာ...တီချယ်က အန်တီပိုးတို့လောက်ပဲ၊
ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတာ...အရမ်းလှတာ၊ ရုပ်လေးကလည်းချော သဘောကလည်းကောင်း...မန္တလေးက ပြောင်းလာတာတဲ့''
''ဟုတ်လို့လား...ငါ့လောက်ချောလို့လား...''
''အန်တီပိုးကတော့ ကမ္ဘာမှာ အလှဆုံးလေ...''
''ငါမသိရင်ခက်မယ်....နင်နော် ''
''လာပါ...အပေါ်တက်ရအောင်၊ တီချယ်မျှော်နေမှာဗျ''
''အေးပါဟယ်....''
တိုက်၏ သုံးလွှာမြှောက်ကို တက်လိုက်ရသည်။
ပိုးပိုးတစ်ယောက် တူတော်မောင်ကို ချစ်လွန်းလို့သာ လိုက်လျောတာ၊ မသိဘဲလိုက်လာရတာကို
စိတ်ထဲတော့သိပ်မကြည်ပေ။
