Karavan Hırsızları

Evden Kaçış 1

{ELÇİN}

Hoplaya zıplaya annemin yanına gitmiştim. Tabi ayağım kayınca buna bir son vermem gerekmişti. ah şu yerler. Hep onların suçu. Ben hiç sakar değilim her şey mobilyalarda bitiyor. Sonuçta kaygan olan yer, değil mi ? Herneyse.

O gün büyük gündü.. Kızlarla kararlaştırıp, beraber yaşamak için izin istemeye karar vermiştik. Yıllardır arkadaştık ve ailelerimiz bazılarımızı tanıyordu. İzin vereceklerine o kadar emidik ki olmayınca hayal kırılklığıyla karışık ağır bir üzüntü bastırmıştı.

Whatsapp grubundaysa yine Gül mallik yapıp kendini göstermişti.
Aptal kız, bir de bana bit beyinli der. Biraz sinirlenmistim çünkü bu kadar önemli bir birseyi unutacak kadar sorumsuzdu.

Bu yazışmalardan sonra, gidip anneme sormuştum. Tamda konuşma bitiminde başlamış olan göz yaşlarım, kızlarla ortak bir çözüm bulana kadar devam etmişti...

Yanağından kocaman öpüp, yağ çekmeye başladım. O da gülüp 'Ne istiyorsun bakalım şımarık?' dedi. 'Anne, hani bizim grup var ya. Şu wattpad sayesinde arkadaş olduklarım.'

'Evet var, eee? Sadede gel.'

'Hah işte ben artık onlarla beraber kalmak istiyorum.'

Birden gülen yüzü solup, kaşları çatıldı. Hayır diyeceğinden korkarak devam ettim. 'Hani sonuçta artık 17 olmak üzereyim. Zaten oldum olası buradan kurtulmak istemişimdir. Hadi be anacığım. Yap bir güzellik kızına. Söz hiç size yük olmayacağım. Kendi paramı, kendim çalışıp, kendim kazanacağım. Babamda birazcık gönderir hem. Sana hiç yüküm kalmaz' Bir çırpıda söylemiştim işte hepsini.

O sırada, kalbim sanki uzun mesafe koşucusuymuşum gibi, hızlıca çarpıyordu. Kafamı biraz eğip baksam, kalbimle beraber, tişörtümünde haraket ettiğini söyleyebilirdim.

'Hayır. Saçmalamayı bırak. Okul ne olacak?'

'Orda okuyacağım işte. Arkadaşlarımla beraber. Hem bak Eleni ve Gül zeki, inek onlar. Notlarım yükselir, onlar çalıştırırlar beni. Daha iyi bir üniversiteyi kazanırım, daha mutlu olurum. Mezun olup işe girincede bol bol para kazanıp, sana bir ev tutarım.'

Ev konusu... Annemin zaafı. Büyüyünce onu bırakacağımdan korktuğunu farkındaydım. Küçüken doktor olup onu evimde yanıma alacağımı ve ona hizmetçi tutacağımı söylerdim. Çok sevinirdi.

'Hayır. uzatma.'

'Anne! Lütfen ama! Bak kaç yaşına geldim. Evde mı bırakacaksın beni? Dizinin dibinde mi oturacağım evlenene kadar? Sürekli yanında olamam anla artık!' Bağırmaya başladım. Sinirlenince çenem düşüyor ve gözüm kararıyordu. Beni bir tek bu hal getirebilende annem ve üvey babam oluyordu. Biri eski kafalı, diğeri evlensem adamla işi pişiremeden aramıza girecek neredeyse.

Annem sessizliğini koruduğu sıralarda dahada sinirlenmiştim. Fakat uzatmama kararı aldım.

Annemin fikrini değiştiremeyeceğime ikna olmuştum. Bu yüzden ısrar etmeden odama gittim. Bir çözüm yolu arıyordum fakat o sırada aklıma hiç bir şey gelmedi. Burnumu çeke çeke kızlara kötü haberi vermek için telefonu açtım.

-WP KONUŞMA BAŞLANGICI-

Elçin : Annem, çok kesin bir dille hayır dedi.

Birgül : Benimkide.

Gül : Daha çok küçük olduğumu söyledi. Sanırım Buse'nin ailesi izin vermiştir.