Guns and Roses (Caravello Nero)

Chapter 51

Nagising si Rose sa sinag ng araw na tumama sa mukha niya, napaungol siya habang hinaharang ang kanyang kamay sa tapat ng mukha niya. Gusto niya pa na matulog pero hindi na siya muling dinapuan ng antok.

Huminga siya ng malalim habang pinipilit niyang iniinda ang pagdapo ng pagod sa kanyang katawan. Hindi nga talaga biro ang magdala ng triplets sa sinapupunan. Halos hindi ka makakagalaw ng maayos kung hindi mo tutulungan ang sarili mo. Ngunit sa kabila ng mga pagsubok, determinado siya na maging malakas para sa kanyang mga anak.

Dahan-dahan siyang bumangon mula sa kanyang kama, hinahabol ang bawat hininga habang inaangat ang kanyang katawan. Eksaktong pag-upo niya ay siyang pagbukas ng pinto ng silid, pumasok si Xavion. May dala itong tray na may lamang... pagkain?

"Good morning..."

Ang aliwalas ng mukha nito at halatang gumising ng maaga. Ito ang unang beses na gumawa ito ng ganoong bagay. Syempre, nagulat siya. Pero nanatili siyang kalmado.

"Ano 'yan?" tanong niya habang inaayos ang pagkakaupo.

Inilapag ni Xavion ang tray sa kama at umupo na rin ito sa harap niya, kumunot ang noo niya habang pinagmamasdan ito. Hindi niya mapigilang purihin ang taglay nitong kagwapuhan. Suot ang white longsleeve na nakatupi ang manggas at maging ang dalawang butones ay hindi naka-attach, dahilan para sumilip ng bahagya ang kanyang dibdib.

Mapapamura ka talaga sa makikita mo.

"Done checking up on me?"

Natauhan siya nang magsalita ito at mapagtanto niya ang mga mata niya kung saan nakatuon, agad siyang napahiya. Nag-iwas siya ng tingin at pilit na umaakto na parang wala siyang ginawa.

"Ano bang ginagawa mo? Hindi ikaw dapat ang gumawa ng kanyang bagay," sabi niya.

Xavion flashed her a playful grin. "Well, someone's got to make sure you're taking care of yourself, Rose. And besides, I thought I'd surprise you with breakfast in bed."

Hindi na napigilan pa ni Rose ang pamumula ng pisngi niya dahil sa kahihiyan at sa ibang hindi niya maintindihan na dahilan. She shifted slightly on the bed, sinusubukang i-maintain ang kanyang composure.

"Hindi mo naman na kailangangmag-abala pa, Xavion. Pero salamat pa rin."

Mahinang natawa si Xavion sa naging reaksyon niya, bahagyang inaayos ang utensils sa tray at siniguradong nasa saktong init lamang ang mga pagkain.

"Consider it a token of appreciation for all the hard work you've been doing. Now, come on, eat up before it gets cold."

Bumaba ang tingin ni Rose sa tray na nasa harapan niya, narinig niya kaagad ang pagkarambulo ng tiyan niya habang tinititigan ang mga pagkaing nakahain. She couldn't remember the last time she had a proper meal without feeling queasy or exhausted. Sumilay ang matamis na ngiti sa kanyang labi, kinuha niya ang isang kutsara at sinimulang namnamin ang lasa ng bawat luto.

Habang si Rose ay tahimik na kumakain, napansin niya ang mga iba't ibang lasa ng mga pagkain na handa ni Xavion. Mayroong malasado na itlog na may kaunting ham at cheese, mainit na tinapay na mukhang bagong bake lamang, at isang maliit na mangkok ng prutas na hinati-hati ng maayos.

"Ang sarap talaga magluto ni Colet..."

Sumama ang timpla ng mukha ni Xavion sa sinabi niya. "I cook it."

"Xavion, hindi ko alam na may ganoon kang talento sa pagluluto," bulong ni Rose habang patuloy sa pagkain.

"Well, I do have a few tricks up my sleeve. Besides, it's the least I could do for you."

Naramdaman ni Rose ang muling pag-init ng kanyang pisngi. Kahit pa madalas silang magbangayan o magkaroon ng mga hindi pagkakaintindihan, nararamdaman niya ang pag-aalala at suporta nito sa pamamagitan ng simpleng bagay.

"Does it still hurts?" basag ni Xavion sa panandaliang katahimikan.

Napatingin siya rito. "Huh?"

"The doctor said if you are short of breath or the movement is very difficult, go from running to biking or walking. I'm free today, want me to accompany you?"

Kailangan niya na nga talaga 'yon dahil parang mas lalong bumibigat ang katawan niya sa palaging nasa bahay na lang at hindi masyado nakakapaglakad-lakad ng maayos. Kailangan na niya mag-exercise dahil baka kapag manganak na siya ay mahirapan siya.

Tumango siya bilang sagot.

“It helps to make the entire pregnancy comfortable and recovery faster,” he says.

Si Xavion na rin ang nagligpit ng kanyang pinagkainan pagkatapos. Sa bawat paghakbang niya ay nakaalalay ito sa kanya. Maski ang kagustuhan niyang maligo ng mag-isa ay nakontra. Hiyang-hiya siya noong time na 'yon dahil doon. She couldn't help but feel a mix of embarrassment and discomfort.

She bit her lips as Xavion continues to soap her up. Hindi niya maintindihan ang sensasyong nararamdaman sa bawat paghaplos ng palad nito sa kanyang katawan. Tila kuryenteng nanunuot sa kanyang kalamnan. Parang normal lang dito ang kanyang ginagawa. It was a level of intimacy that she wasn't entirely comfortable with, especially given their complicated relationship.

'Umayos ka, Rose...' wika niya sa kanyang sarili.

As Xavion gently washed her back, she couldn't shake off the tingling sensation that seemed to spread through her body with every touch. Napapikit siya ng mariin, pilit na kinukumbinsi ang sarili na huwag magpa-apekto sa kanyang masidhing damdamin. Their proximity, the warmth of the water cascading over her skin, and the tenderness of his touch stirred something unfamiliar within her.

With a hesitant yet longing gaze, Rose met Xavion's eyes, finding a depth of emotion mirrored in his gaze. Sa pagkakataong iyon ay tila naglaho ang lahat ng balakid na pumipigil sa pagitan nila, leaving only the raw intensity of their connection.

As if drawn by an invisible force, Xavion leaned in closer, his breath mingling with hers, sending shivers down her spine. With a soft, almost imperceptible sigh, Rose closed the distance between them, her lips meeting his in a tender, lingering kiss.

Tila sila na lamang ang taong natitira sa mundong iyon, as they lost themselves in each other, their mouths moving in perfect harmony, ang bawat paggalaw ng kanilang mga labi ay mas laong nagpapalalim sa kanilang nararamdaman. Time seemed to stand still as they explored the depths of their desire, their bodies pressed together in a silent yet passionate embrace.

In that very moment, walang salitang lumabas sa kanilang bibig, maging ang mga pagdududa ay naging bula, only the overwhelming sensation of being consumed by the flame of their mutual longing. And as they finally pulled away, breathless and exhilarated, Rose couldn't help but feel a newfound sense of intimacy and closeness with Xavion, a silent acknowledgment of the unspoken bond that had formed between them.