Guns and Roses (Caravello Nero)

Chapter 40

Damang-dama ang galit ni Don Stevino nang sumulpot ito sa headquarters ng Cirrino Lazaro. Ang kanyang mga pinagkakatiwalaang tauhan ay nakatayo sa harap niya, ang mga ulo ay nakayuko sa kahihiyan, habang inaabangang ibunton nito sa kanila ang kanyang galit.

Lumapit ito sa nangunguna sa grupong iyon.

"Binigyan ko kayo ng isang simpleng gawain," nagngangalit si Don Stevino, "Isang gawain, at hindi mo man lang magawa."

Pagkuwa'y pinagsusuntok nito iyon, walang nangahas na kumibo. Nagpalitan ng sulyap ang mga subordinates ni Don Stevino, alam na alam ang kahihinatnan ng kanilang pagkabigo. Minamaliit nila ang grupo nina Xavion at Draco, at ngayon ay nahaharap sila sa galit ng kanilang makapangyarihang amo.

"G-Ginawa namin ang lahat ng aming makakaya, Don Stevino," nakipagsapalaran ang isa sa mga lalaki, nanginginig ang boses sa takot. "Pero hindi sila basta-basta. Iilan lamang sa amin ang nagawang makaligtas." pahayag nito.

Ang mga mata ni Don Stevino ay kumislap sa galit. "Excuses!" umungal siya, hinampas ang palad sa desk."Ayoko ng excuses, gusto ko ng resulta!"

Napaatras ang mga lalaki, shrinking under the weight of Don Stevino's rage. They knew that failure was not an option in his world, and they had just sealed their fate with their incompetence.

"Umalis kayo sa harapan ko," seryosong wika ni Don Stevino, ang kanyang boses ay nagbabadya ng banta. "At huwag kayong babalik hangga't hindi niyo naaayos itong gulo."

Ang mga lalaki ay nagmamadaling sumunod, nagmamadaling umatras mula sa silid habang si Don Stevino ay nagngangalit sa galit. He knew that he couldn't afford any more setbacks, especially not with his enemies closing in on him. At hindi siya titigil para masigurado na magsisisi ang grupo nina Xavion at Draco sa pagkalaban sa kanya.

Don Stevino's anger simmered as he picked up the phone, idinidial ang isang numero. Pagkatapos ng ilang ring, sumagot ang nasa kabilang linya, his voice is tentative and wary.

"Don Stevino..."

"Gusto ko ng update sa anak ko," Don Stevino demanded, his voice cold and commanding. "Nahanap mo na ba siya?"

Nagkaroon ng panandaliang katahimikan sa kabilang linya, na sinundan ng nag-aalangan na tugon. "I'm sorry, Don Stevino, but we have not have any luck so far," pag-amin nito, may bahid ng pagkabalisa ang boses. "it seems like someone is deliberately obstructing our efforts to locate your daughter. We've encountered numerous roadblocks, and it's becoming increasingly difficult to track her down."

"Ibig niyong sabihin ay may pumipigil sa ating mahanap siya?"

His subordinate shifted uncomfortably, knowing that his next words would not be well-received. "It's as if someone is covering her tracks, making it nearly impossible for us to get any leads," paliwanag niya. "Ginawa na namin ang lahat, but whoever is behind this is skilled at staying hidden."

Humigpit ang hawak ni Don Stevino sa telepono, his frustration mounting with each passing moment. "Hanapin mo siya," he growled, his tone leaving no room for argument."Gusto kong ibalik siya sa akin ng ligtas. Gawin niyo ang anumang kailangan. Huwag kayong titigil hangga't hindi siya nahahanap."

Napalunok ng mariin ang kanyang subordinate, knowing the gravity of the situation. "Yes, Don Stevino. We'll do everything in our power to find her," saad pa nito, medyo nanginginig ang boses.

Ibinaba ni Don Stevino ang telepono nang walang ng ibang salitang binitawan, ang kanyang isip ay natupok ng pag-aalala para sa kanyang nawawalang anak na babae. Alam niyang mahalaga ang oras na iyon, at hindi siya titigil para matiyak ang ligtas na pagbabalik nito. But as the minutes ticked by, his anxiety only grew, fueling his determination to bring her back home where she belonged.

Isang babae sa kanyang tabi ang naglakas-loob na magsalita. She cleared her throat nervously, drawing his attention.

"Don Stevino, maaaring may isa pa tayong option," panimula niya, bahagyang nanginginig ang boses.

Humarap si Don Stevino sa kanya, "Anong ibig mong sabihin?" kunot-noong tanong nito.

Huminga ng malalim ang babae, pinatibay ang sarili bago nagpatuloy. "There's someone who might be able to help us," nag-aalinlangan niyang paliwanag. "Ang kapatid ng inyong yumaong asawa. Kasalukuyan siyang nakakulong, siya lamang ang maaaring makapagbibigay ng ilang mahahalagang impormasyon tungkol sa inyong anak."

Kumunot ang noo ni Don Stevino habang iniisip ang iminungkahi nito. He had little patience for dealing with certain individuals, but desperate times called for desperate measures. And if there was even a chance that his sister-in-law could help them locate his daughter, he was willing to entertain the idea.

"Fine," he grunted, "Arrange for a meeting. Siguruhin mo na may aasahan akong maayos na resulta."

The woman nodded hastily before leaving the room, eager to comply with Don Stevino's orders.

Dinampot niya sa kanyang mesa ang larawan ng kanyang yumaong asawa at ang anak niyang ilang taon na nawalay sa kaniya. Isang bagay na nagdagdag ng kirot sa kanyang puso ay ang alaala ng kanilang wedding ring, ang simbolo ng kanilang pagmamahalan at pangako sa isa't isa. Ang asawa niya mismo ang nagdisenyo nito, na hinayaan niya lang na makuha ng iba. Isang malaking kabiguan para sa kanya.

Hinaplos niya ang kapares ng singsing sa kanyang daliri, ang metalikong kintab ay nagpaparamdam ng alaala ng kanyang asawa at ang matinding pagnanais na muling mabuhay ang mga masasayang alaala ng kanilang pagsasama.