Wishchild (herschreven)

# 2 #

Rino

'Zeven' mompelde ze terwijl ze haar mouwen opstroopte.

'Yaris' zei hij waarschuwend.

'Jaja, vertel nou maar.'

Hij zuchtte, 'ik wens dat je zes nieuwe soldaten tovert.'

Ze knikte en er kwam een gloed uit haar handen. Het vormde een grote roze wolk. Toen die verdween stonden er zes soldaten waar de wolk was. 'Kan ik gaan' vroeg ze terwijl ze haar mouwen weer naar beneden deed.

Hij knikte.

Ze knikte kort en liep weg. Ik liep snel achter haar aan, terwijl Dorran zich op de soldaten richtte. 'Yaris' riep ik haar op de trap achterna, 'wacht!'

Ze bleef stilstaan en draaide zich om, 'wat?'

'Wa... wat deed je daar?'

Ze wende haar blik af, schudde haar hoofd en liep door. 'Dat zou je moeten weten' riep ze 'iedereen weet het!'

Ik bleef stilstaan en keek haar verbaasd na. 'Ik wist het niet!'

Geen reactie.

Ik schudde mijn hoofd en liep naar beneden. Daar ging ik naar de keuken. Zebina was bezig met het eten. 'Ah zijn jullie weer terug' vroeg ze zonder op te kijken.

'Kan Yaris toveren' vroeg ik verbaasd.

Ze keek op, 'o jij bent het.'

Ik zuchtte, 'Zebina kan Yaris toveren?'

Zebina richtte zich weer op het werk en knikte.

'Hoe doet ze dat?'

Ze keek me aan, 'Rino laat me je dit vertellen... begin daar nooit over als Hij in de buurt is.'

'Wie is Hij?'

'Sir Dorran' fluisterde ze.

'Waarom niet?'

Ze schudde haar hoofd, 'alleen ik, hij en Balint weten het.' 'Maar alsjeblieft begeef je niet op glad ijs.'

'Zebina' zei ik smekend 'alsjeblieft.' 'Hij is er nu niet.'

'Hij is overal en nergens.'

De deur ging open Sir Dorran kwam binnen, 'Zebina hoe laat eten we?'

'ik ben zo klaar Sir.'

Hij knikte en keek mij aan, 'waar is Yaris?'

'in haar kamer.'

Hij knikte en liep weg.

Ik keek haar aan, 'bedoelde je dat?'

Ze knikte, 'ja.'

Yaris

Ik lag op mijn bed. Ik pakte het schriftje uit mijn nachtkastje en een potlood. Ik zette een streep erbij bij wensen. Nu al meer dan duizend wensen. Goed gedaan Dorran. Ik ging een paar bladzijden verder en zette zes nieuwe streepjes bij soldaten. Al meer dan honderd soldaten. Ook weer goed gedaan. Ik zuchtte en keek in het rond. Ik moest hier weg! En snel. Over een paar weken werd ik achttien en dan moest ik zijn grootste wens vervullen. Zijn toverkracht terug. Als ik die wens had vervult kon hij alles doen en niemand kon hem tegen houden. Er werd geklopt. Ik verstopte het schriftje snel onder mijn kussen en zei: 'binnen.'

De deur ging open en Dorran kwam binnen. Ik stond op en liep naar het raam, 'vertel de wens maar.'

Hij schudde zijn hoofd en liep naar me toe, 'bloempje toch. Wat is er aan de hand?'

'Wilt u dat echt weten... want dan zijn we nog wel even bezig.'

Hij zuchtte, 'gaat het omdat ik je opsluit hier?'

Ik zuchtte diep, 'wat denkt u zelf?'

Hij legde zijn handen op mijn schouders, 'bloem wil je me even aankijken.'

Ik draaide me om. Zijn ogen stonden boos, 'luister Yaris. Ik laat je gaan als je mijn toverkrachten hebt teruggegeven. Dat weet je.'

Ik zuchtte en knikte, 'ja maar dat duurt nog heel lang.'

'Zeventien april. Het is nu 3 april.'

'Zoals ik al zei: dat duurt nog heel lang!'

'Yaris' zei hij waarschuwend 'ik kan je ook om een schild vragen dat je hier houdt.'

Ik sloeg mijn ogen neer, 'sorry.'

'Laten we gaan eten.'

Ik knikte. hij tilde mijn kin op, 'nog heel even.'

Ik knikte. Hij glimlachte en liet me voorgaan naar de eetkamer. Ik at, zoals gewoonlijk, met Dorran en Balint. Ze waren aan het praten terwijl ik een beetje met mijn eten aan het spelen was. Na een tijdje zei Dorran: 'Yaris niet met je eten spelen.'

Ik zuchtte en at het op. Daarna vroeg ik: 'kan ik gaan?'

Hij keek me aan, 'ik wil je nog even spreken bloem.'

Ik zakte onderuit en sloeg mijn armen over mekaar. Balint stond een tijdje later op en verliet de kamer. Ik keek Dorran aan, 'ja?'

'Als je achttien word... wil je dan een cadeuatje?'

Ik keek hem vol ongeloof aan, 'oké u maakt geen grappen maar ik vraag het nog een keer... u maakt zeker een grapje.'

Hij schudde zijn hoofd, 'nee bloem. Ik ben bloedserieus.'

Ik haalde diep adem en ging rechtop zitten, 'waarom?'

Hij fronste, 'wat bedoel je?'

'Waarom geeft u me nu opeens een cadeau?

'Je wordt achttien.' 'En je hebt zoveel wensen voor mij vervult dat ik nu iets voor jou wil doen.'

Ik knikte, 'ik weet een wens.'

Hij keek me nieuwsgierig aan, 'vertel.'

'Laat me terug gaan naar waar ik vandaan kom.'

Hij keek me kwaad aan, 'je weet dat ik dat niet kan.'

'Waarom niet?!' 'Ik vervul iedere wens voor u die u zegt!' 'En u kunt niet eens één wens van mij in vervulling laten gaan?!'

'Yaris!'

'Nee' riep ik. Ik stond op, 'dat is het enigste wat ik wil!' 'Meer niet!' Daarna liep ik weg.