Wishchild (herschreven)

# 14 #

We hadden net ontbeten met het hele wensenleger. Iedereen was heel aardig. De meesten durfden me niet aan te kijken. Na een tijdje had ik gezegd dat het goed was en toen had iedereen me aangekeken. En nu liep ik achter Dorran aan de werkkamer in. Connor, Rino, Zebina en Balint liepen achter me. Dorran bleef in het midden staan en draaide zich om naar me. Ik wist wat hij wilde gaan zeggen dus ik stroopte mijn mouwen alvast op. 'Yaris' zei Dorran 'ik heb een wens.'

Ik knikte, 'weet ik.'

Hij knikte kort. 'Yaris, ik wens dat je mijn toverkracht terug geeft.'

Ik knikte en probeerde te toveren. Toen er niks gebeurde fronste ik. 'Dorran, Connor' zei ik 'het lukt niet.'

Connor fronste, 'Yaris ik wens een appel.'
Ik probeerde dat en het lukte weer niet. Ik keek bang naar Connor. Die fronste, 'als ik in het dorp was kon ik het opzoeken' mompelde hij.

Dorran fronste, 'weet je het dan niet?'

Connor schudde zijn hoofd, 'misschien moeten we naar de grotten.'

'Wat is daar' vroeg Balint.

'Daar kan je mediteren' zei Connor 'sommigen zeggen dat je ook boodschappen kan krijgen van geliefden die overleden zijn.'

Dorran knikte, 'dan moeten we dat maar gewoon proberen. En anders naar het dorp.'

Connor knikte, 'maar het is een lange weg en om erheen te reizen duurt een paar dagen.'

'Te voet?'

Connor knikte.

'Dan gaan we met de koets' zei Dorran 'Balint schiet op.'

Balint rende weg. Even later zaten we in de koets. Balint spoorde de paarden aan. Ik zat naast Dorran en Connor en Rino zaten tegenover ons. Ik keek naar buiten. Nadenkend over wat er met me aan de hand was. Toen we dicht bij de grotten waren keek ik pas weer naar de jongens. Connor had een denkrimpel op zijn voorhoofd en Rino en Dorran keken naar buiten. Toen stopte de koets. Dorran stapte er als eerste uit daarna ik en toen Connor. Rino als laatste. Balint sprong van de bok af. Connor liep voor ons uit naar de ingang. Er was een stijl pad naar beneden. Connor liep voorop aangezien hij wist waar we heen moesten. We kwamen in een grote grot. Connor keek me aan, 'wjj wachten hier.' 'Jij moet verder de grot in.'

Ik keek hem bang aan en deed een stap achteruit.

Hij stak zijn hand uit, 'je hoeft niet bang te zijn. Er zijn geen beesten daar alleen water.'

Ik pakte zijn hand en knikte. Hij trok me zachtjes mee naar een ingang in de wand. Hij keek me aan, 'deze gang door. De eerste gang weer links. De tweede rechts. Als het goed is is daar een vijver. Er staat een grote steen voor. Daarop gaan zitten in kleermakerszit en vuisten tegen elkaar. Ogen sluiten en nergens aan denken.'

Ik knikte, 'dus eerste links en tweede rechts.'

Hij knikte, 'ja. En kom pas weer terug als er een uur voorbij is.'

Ik knikte, 'duidelijk.'

Hij glimlachte, omhelsde me en fluisterde: 'succes.'

Ik keek hem nog een keer aan voordat ik al mijn moed verzamelde en naar binnen liep. Ik liep door schemerige gangen heen. En inderdaad zoals Connor had gezegd was er een vijver. Ik ging zitten, sloot mijn ogen en zette mijn vuisten tegen elkaar. Na een tijdje was ik het zat. Er was nog steeds niets gebeurd. Ik pakte en steen en gooide die hard in het water. Er kwamen allemaal kringen. ik keek naar mijn spiegelbeeld. Maar ik zag niet alleen mezelf maar ook twee mensen naast. Ik schrok, gaf een gil en sprong achteruit. Ik keek om me heen maar zag niemand. Ik keek voorzichtig in het water naar zag alleen mezelf. Ik zuchtte, schudde mijn hoofd en ging weer op de stenen zitten. In kleermakerszit, ogen gesloten en vuisten tegen elkaar.