Wishchild (herschreven)

# 12 #

Ik knikte, 'oké.' 'Mijn lievelingskleur is turquoise.'

'En je lievelingseten?'

'Bloemkool.'

'En je lievelingsdier?'

'Uil.'

'Oké.' 'Wat zijn je hobby's?'

Ik pakte het schriftje en zocht de rozen op. Ik gaf het aan hem. Hij bekeek het, 'natekenen?'

'Na' vroeg ik 'o nee. Niet na. Hij daar' zei ik terwijl in naar Dorran wees, 'laat me nooit naar buiten. Zelfs nooit in de tuin! Vroeger wel. Voordat ik negen werd.' Een herinnering kwam in mij op.

Ik rende de zaal in en ging snel achter de zuil staan. Ik haalde diep adem. Dorran en ik speelden verstoppertje. Mijn lievelingsspel. Ik verstopte me overal en nergens. In kasten, werkkamers, zelfs in bomen. Ik kon hard rennen en had dus altijd een voorsprong. De deur ging open. Ik hield mijn adem in. 'O bloempje' hoorde ik hem zeggen 'ik weet dat je hier zit.'

Ik giechelde.

Hij grinnikte, 'waar ben je kleine bloem?'

Ik giechelde weer. Ik hoorde hoe hij aan kwam lopen. 'O Yaris' zei hij 'ik weet dat je achter de zuil zit dus kom maar tevoorschijn.'

Ik sprong vanachter de zuil. Hij keek me aan. Ik lachte en probeerde langs hem heen te rennen. Hij pakte me beet en begon me te kietelen. Ik kwam uit zijn greep en rende weg, 'pak me dan als je kan!'

Hij lachte en liep achter me aan.

Ik glimlachte bij die gedachte aan toen. Toen was hij nog in voor spelletjes. Dorran zag het. Hij grijnsde, richtte zich op zijn werk en vroeg: 'goede herinnering Yaris?'

Ik keek naar hem. 'Ja' zei ik 'toen was u nog in voor spelletjes.'

Hij knikte, 'je lievelinsspel, verstoppertje.'

Ik knikte, 'toen wel.'

'Nog steeds' zei hij grijnzend.

'Ik speel het al niet meer sinds mijn negende.'

Hij keek me aan, 'o nee? Je verstopte je voor mij toen ik je vertelde dat ik had gelogen.' Hij keek weer naar zijn werk, 'weet je nog?'

'Dat was niet verstoppen! Dat was kwaad bij de vijver zitten om er vervolgens in te worden gegooid door Balint.'

'Het was niet gooien' zei iemand bij de deur.

We keken alle vier naar de deur. Balint stond in de deuropening. 'Ik pakte je beet, jij stribbelde tegen, ik kon je niet meer houden en dus viel je in de vijver. En daarna toverde je jezelf weg.'

Connor keek me aan, 'jij kan jezelf weg toveren?'

Ik knikte, 'jij niet dan?'

'Nee niemand. Alleen onze moeder kon het, maar het koste haar veel energie.'

'Nou... mij anders best weinig.' 'Helemaal niks eigenlijk.'

'Wouw' zei Dorran 'nog iets bijzonders aan Yaris.'

Ik zuchtte, 'dat hadden we moeten bespreken als hij er NIET bij was.'

Hij grinnikte en richtte zich weer op.het werk, 'maar wat kwam je doen Balint?'

'Ik kom een wachter tekort dus vroeg ik me af of je Rino kon missen.'

Rino stond op, 'ja baas.'

Balint liet hem voorgaan. Ik keek Connor aan, 'nog meer vragen?'

'Hoe lang doe je dat al?'

'Wat?'

'Dat wegtoveren van jezelf.'

'Sinds mijn negende.' 'Vanaf het moment dat Dorran me boos maakte.' 'Het lukt me trouwens alleen als ik echt ergens vandaan wil.'

'Waarom heb je jezelf dan nooit bij hem weggewenst' fluisterde mijn broer.

'Ik was nog nooit zo boos op hem zodat ik mezelf weg kon wensen' fluisterde ik met neergeslagen ogen.

'Jullie weten' zei Dorran 'dat ik jullie nog steeds kan horen.'

'Ja' zeiden we tegelijk. 'Dus zouden we naar mijn kamer mogen?'

Hij keek me waarschuwend aan, 'je weet wat ik zei. Jij blijft bij mij in de buurt.'

Ik zuchtte, 'ja dat weet ik nog.'

'Mooi zo.' Hij richtte zich weer op het werk.