Wishchild (herschreven)

# 22 #

'Yaris' zei hij boos 'ik kan ook je broer en Rino iets aandoen!'

Ik draaide me om, 'dat doet u niet!'

'Waarom zou ik? Jij luistert toch niet naar me.'

'Als ik naar u ga luisteren.... laat u ze dan gaan?'

'Ik sluit ze op in een kamer dan. Maar ik laat ze niet gaan. Dan zouden ze het dorp kunnen waarschuwen.'

Ik zuchtte, 'goed.' 'Wat moet ik doen?'

Hij grijnsde, 'met me mee naar beneden gaan en de hele tijd dicht bij mij in de buurt blijven. O en iedere wens die ik zeg vervullen.'

Ik knikte, 'laten we dan maar gaan.'

Hij knikte en liet me voorgaan naar de werkkamer. Connor en Rino werden vastgehouden door twee planten. Ik keek kwaad om naar Dorran. Die toverde ze weg. Hij pakte me beet voordat Connor naar me toe kon rennen of Rino. Balint pakte Rino en Connor beet. 'Yaris' zei Connor 'alles goed?'

Ik haalde mijn schouders op, 'behalve dan dat ik naar Dor moet gaan luisteren is alles goed.'

Hij knikte, 'maar Yaris ik...'

'Je kan het niet verbieden' zei Dorran voordat hij zijn zin kon afmaken 'je had belooft om Yaris niet tegen te houden. Niet waar Yaris?'

Ik knikte, 'Connor ik kan niet anders. Dat weet je.'

Hij zuchtte, 'laat mij het doen.'

'Nee' zei Dorran 'jij kunt wensen weigeren. Zij niet. En Balint breng ze naar een andere kamer. Sluit ze daar op, maar nooit meer in een cel.'

Balint knikte kort en trok ze mee. Dorran liet mij los en ging weer achter het bureau zitten. Ik liep naar het raam en ging op de vensterbank zitten. Hoe dichter bij buiten hoe fijner het voelde. Dan voelde ik me niet zo opgesloten. 'Yaris' zei Dorran 'ik wens een kaart van het bos met alle mogelijke kampplaatsen rond het dorp.'

Ik toverde het voor hem op het bureau. Daarna keek ik weer naar buiten. Dorran begon een plan te bedenken met de rest. Soms als ik iets stouts had gedaan moest ik hier zitten. Vroeger. Een herinnering kwam in me op.

Ik zat op de vensterbank. Dorran was een beetje boos op me omdat ik weg was gerend. Buiten de poort. Balint had me terug gehaald. Hij had me naar Dorran gebracht en die was boos geworden. Voor straf moest ik de rest van de dag in de werkkamer blijven. Dus was ik maar op de vensterbank gaan zitten. 'Yaris' zei Dorran 'waarom wil je weglopen?' 'Dat doet een tienjarig meisje toch niet?'

'Als u me nou gewoon naar mijn thuisdorp laat gaan' zei ik 'dan loop ik niet weg.'

Hij zuchtte, 'o bloem toch. Je weet wanneer ik je laat gaan. Nadat je mijn toverkracht heb terug gegeven.'

Ik sloeg mijn ogen neer.

Hij stond op, liep naar me toe en tilde mijn kin op. 'Yaris, als je belooft om niet meer weg te lopen dan mag je nu weg. Naar Zebina toe.'

Ik knikte. Hij glimlachte, gaf een aai over mijn hoofd en zei: 'ga maar.'

Ik sprong op en rende weg.

Ik glimlachte. Toen was hij nog vergevensgezind. En nu... hij zou me niet meer laten gaan naar mijn kamer als ik het vroeg. Dorran zag het weer, 'nog een goede herrinering Yaris?'

Iedereen keek naar mij. Ze stonden allemaal om het bureau heen zodat ze de kaart konden zien. Ik knikte, 'toen was u na een paar minuten niet meer boos en liet u me naar Zebina gaan.'

Hij knikte, 'en nu ben je ouder en heb je al vaak genoeg op mijn zenuwen gewerkt.'

Ik zuchtte. Hij richtte zich weer op de kaart net als de anderen. Na een tijdje bedacht ik me dat Dorran iets was vergeten. Ik keek naar hem, 'Dorran.'

'Ja Yaris' zei hij zonder naar mij te kijken.

'U bent mijn cadeautje vergeten.'

Hij keek me fronsend aan, 'vertel.'

'Mijn ketting.'