Το αρχοντικό

XI

Ο γάμος της Ρηνιώς και του Μπακού ήταν ένα γεγονός που έφερε σπάνια χαρά στο πύργο. Δηλαδή, για μερικούς. Η εκκλησιά, μικρή και ταπεινή, φωτίστηκε από κεριά που τρεμόπαιζαν, γεμίζοντας τον χώρο με μια ζεστασιά. Ήταν ένας γάμος όπως τον ήθελε η περίσταση, χωρίς υπερβολές και φανφάρες, μα με βαθιά συνειδητοποίηση.

Η Ρηνιώ, μέσα στο λιτό, βαθυμπλέ νυφικό της, έμοιαζε με οπτασία. Τα μαλλιά της, δεμένα σε χαλαρές πλεξούδες, στόλιζαν το πρόσωπό της. Καθώς περπατούσε στο στενό διάδρομο της εκκλησίας, η καρδιά της χτυπούσε ήσυχα γιατί πια δεν φοβόταν. Κάθε βήμα την έφερνε πιο κοντά στον Μπακού, τον άνθρωπο που είχε καταφέρει να την κερδίσει με την αφοσίωση και την καλοσύνη του. Ένα στήριγμα. Ένας σύντροφος.

Εκείνος, ντυμένος πιο διαφορετικά από ποτέ, με το επίσημο Μανιάτικο πουκάμισο και ένα φαρδύ μαύρο ζωνάρι, περίμενε με αγωνία. Το βλέμμα του ήταν σταθερά στραμμένο πάνω της, γεμάτο θαυμασμό. Ήξερε πως αυτό που ξεκινούσε εκείνη τη μέρα δεν ήταν απλά ένας γάμος, αλλά μια νέα ζωή, γεμάτη ελπίδα και συντροφικότητα. Ήξερε επίσης πως αυτό που έπρατταν έσπαγε όρια και φραγμούς.

Ποιος να του το 'λέγε;

Ο Κανέλλος, ως κουμπάρος, στεκόταν δίπλα τους, περήφανος και με μια αίσθηση ευθύνης να τους προστατέψει και να τους οδηγήσει σε αυτή την αρχή. Η παρουσία του ήταν καθησυχαστική, μια σταθερή φιγούρα σε έναν κόσμο που πάντοτε έμοιαζε ασταθής.

Η Θεοφανώ, ντυμένη σε απλά αλλά κομψά πράσινα ρούχα, παρακολουθούσε με ανάμεικτα συναισθήματα. Ενώ η χαρά της για τη Ρηνιώ ήταν αυθεντική, ένα μέρος της καρδιάς της αναρωτιόταν αν ποτέ θα βρει την ίδια γαλήνη με τον Αντρέι. Ο Αντρέι, από την άλλη, στεκόταν δίπλα της, σοβαρός και σκεπτικός, αλλά με μια αδιόρατη λάμψη στα μάτια του που μαρτυρούσε την περηφάνια του για τον Μπακού, τον φίλο του.

Οι ψαλμοί αντήχησαν στην εκκλησία, ενώ ο ιερέας έδινε τις ευλογίες του. Η ατμόσφαιρα ήταν σχεδόν μυστηριακή, γεμάτη ευλάβεια και σεβασμό για το ιερό μυστήριο που εκτυλισσόταν μπροστά τους. Όταν ο Κανέλλος έδωσε τις βέρες, τα χέρια των νεόνυμφων ενώθηκαν με μια φυσικότητα που φαινόταν να επιβεβαιώνει πως ήταν σωστή τούτη η επιλογή τους.

Καθώς η τελετή έφτασε στο τέλος της, η Ρηνιώ και ο Μπακού γύρισαν προς τους παρευρισκόμενους, με χαμόγελα που έλαμπαν στο αχνό φως. Ήταν μια στιγμή καθαριότητας, τακτοποίησης των δυο αυτών ζωών.