You're the ONLY ONE (KathNiel ) -HIATUS-

<47> Tristan

Chapter 47. Maraming nag tatanong kung sino po si Tristan. Kaya ayun! Sa wakas at natapos ko narin. Ang shunga ko lang buti sana kung mahaba. Maiksing update lang po to!  Ako na yata ang magiging champion sa Most Tamad Writer dito. :3 hehehe. Anyway, Thank you sa mga nag fan at nag VOTE sa YTOO! HAPPY 160K! YAAAY! 40K TO GO! SALAMAT PO! AYLABYUUU ALL! :* 

===================================================================

Tristan’s POV

“Kuya extend! Potek!” sigaw ko. Nakaka ilang extend na ako. Mauubos nanaman ang pero ko. Aish. -,-

“Ohh.. Nagagalit nanaman si Trissy! Hahaha.” Mas nakaka pikon. -,- “Aish. Tumahimik ka nga. Bobo! Tirahin nyo! Ang weak nung Maliken mo brad! Agh shyt!” konti nalang matatalo na kami. Aish.

“WOOOHOOOH!” sabay tayo ni Ira. “Aish! Ayoko na! Talo nanaman!” sabay tayo ko. “Huy! Tristan!” “Ayoko na nga! Ubos nanaman pera ko!” Pumunta ako sa counter. “Magkano kuya?” “100” Naman! -,- pamasahe nalang ang meron ako ngayon eh. Kainis. Dapat pala sa bahay nalang ako nag laro. Kinuha ko na yung pera sa bulsa ko sabay labas ng com shop.

Ako si Tristan Remolar. 19. Gangster. May pamilya. May kaibigan. High school.

“Nang iiwan ka na sa ere ngayon Tristan! Ayheytchu!” binabae nanaman tong si Ira. Lakas ng trip. “Bahala ka sa buhay mo!” sabay tawa ko. Minura naman niya ako. Tsss.

*krrriiing krriiinng* si mama nanaman siguro tong tumatawag. >_> dinukot ko yung telepono, tama nga ako. ‘mama’ yung naka lagay sa caller Id eh.

“Ano nanaman ma?!” iritadong sagot ko.  “Ay? Galit?” tanong niya na may halong tawa. “Aish. Ano?!” sabay kamot sa batok ko. Nakaka irita rin talaga to si mama paminsan eh. “Umuwi k---“ “KUYA! KUYA! KUYA!” di natuloy ni mama yung sinasabi niya kasi suminti Trisha. Haha. Kapatid ko. Ang cute noh? Natawa naman ako.

“Hello Baby!” masaya kong bati sa kanya. “Kuya. Uwi ka na daw. pupunta na tayong sementeryo!” sigaw ni Trisha. Eto ang ayaw ko eh. 3 taon na rin, kaso masakit parin para sa’kin.

“Okay baby. Uuwi na si kuya.” Naka ngiti kong sabi. “Yaay! Mama! Uuwi na daw si kuya!” “Sigi kuya! Baba ko na. ingat ka pauwi ah. Aylabyu!” tas binaba na niya. Haaay. Bunsong kapatid ko yung tumawag. Napansin nyo naman siguro kung ba’t nag iba kaagad yung mood ko nang nakausap ko yung batang ‘yun, si Trisha ang isa sa pinaka mahalagang tao sa tanang buhay ko. ‘Di ko talaga kakayanin pag pati siya… ay nawala.

May konting kirot nanaman akong naramdaman sa puso ko. Okay na sana eh, kaso bumabalik ulit yung alaalang ayaw ko nang balikan pa. Alala nang pagkamatay ng Ate ko. 3 years ago. Tatlong taon na ang naka lipas nang iwan kami ni Ate Trayla. 18 siya nung mga panahong ‘yon, ako naman 16 lang. Mahal na mahal ko siya. Mahal na mahal na mahal. Siya ang nag tayong ate,kaibigan, at mama ko. Namatay siya ng dahil sa isang gang war. Oo, gangster din siya. Kaya nga idol na idol ko yun eh. Para sa’kin, siya ang pinaka matapang sa lahat. Nung bata pa ako, sinabihan ko na siya na pag lumaki na ako, papasok din ako sa isang gang kasi gusto ko maging katulad niya. Pero ang tanging sinagot lang niya sa’kin ay “Wag. Ayoko’ng mapahamak ka.”

Alam kong para akong batang nag mumukmok dito, pero di ko naman kasi talaga maiwasan na ma-miss yung ate ko. Siya rin ang dahilan kung bakit ko napatawad si mama. Nung bata palang daw ako, iniwan na kami ni mama. Kaya si ate lang ang naging pamilya ko nun. Si Papa naman, wala din. Kaya nung namatay siya… Nung nakikita ko siyang naka higa sa hospital bed. Walang malay. Walang malay na masyado na akong nasasaktan sa mga nakikita ko. Sabay nun ang pag hiling niya sa’kin na patawarin na si mama. Kasi siya, tanggap na niya. Umalis lang pala daw si mama para mag trabaho’t makapundar para sa amin. Sabi ko sa kanyang hinding hindi ko yun magagawa. Pero dahil sa nangyari, inutusan ko ang sarili ko na tuparin yun. Narealize ko naman na mama ko parin siya eh, kahit anong mangyari.