ඊයෙ ගෙදර ආවට පස්සෙ මට කිසිම දෙයක් කරන්න මූඩ් එකක් තිබ්බෙ නෑ අඩුම තරමෙ මම ෆෝන් එකේ data on කරලා online ගියෙවත් නෑ ආපු වෙලේ ඉඳන් මම කරේ guitar එකත් අරන් balcony එකට ගිහින් වෙච්ච දේවල් හිත හිත හිතට එන එන සිංදුව play කරපු එක.
අද මං ඉස්කෝලෙට එද්දි වෙනදට වඩා ටිකක් පරක්කු උනා, මං ක්ලාස් එක ඇතුළට යද්දි සශේරා ඇවිත් හිටියා. මාව දැක්කම එයා එයාගෙ අර ලස්සනම ලස්සන හිනාව කිසිම ලෝබකමක් නැතුව මට පෙන්නුවා. මට නම් එයා තරම් ගොඩම් හිනා වෙන්න බෑ ඒත් මාත් ළාවට එයා එක්ක හිනා උනා.
"ආරණ්‍යා... අනෙහ් ඔයා ආවද.?"
හනීන්... එයා අද ඉස්කෝලෙ ඇවිත්, ඉන්න තැන ඉඳන් මහ හයියෙන් කෑ ගහන්නෙ නැතුව මං එතනට ආවට පස්සෙ ඕක ඇහුවා නම් ඉවරයිනෙ. අනික ඒක අහන්න ඕනෙත් නෑනෙ මං ඇවිත් ඉන්නෙ කියලා පේනවනෙ.
"මං හිතුවෙ නෑ ඔයා දැන්ම ඉස්කෝලෙ එයි කියලා."
"මං ඊයෙත් ආවා."
"ඊයෙ...? ඔයා මට කිව්වෙ නෑනෙ ඊයෙ ඉස්කෝලෙ එනවා කියලා"
"මම කිව්වා"
"අහ් ම්ම්හ් මට අමතක වෙන්නැති එනම්, ඒත් ඔයා හවසවත් කිව්වෙ නෑනෙ... මගෙන් ආවෙ නැත්තෙ ඇයි කියලා ඇහුවෙත් නෑනෙ."
"මං ඔන්ලයින් ආවෙ නෑ."
"ඔව් මං දැක්කා ඔයාට නෝමල් කෝල් එකක් ගන්න ෆෝන් එකේ සල්ලි තිබ්බෙ නෑ... ඇයි ආරණ්‍යා ඔන්ලයින් ආවෙ නැත්තෙ."
"නිකන්"
"හ්ම්ම්ම්, ඔයාට හොඳයි නේද දැන්"
"ඔව්"
"එනම් කමක් නෑ"
YOU ARE READING
Inseparable 🤍 | GL | ON HOLD
عاطفية"ආදරේ කියන දේ මිනිස්සුන්ගෙන් මිනිස්සුන්ට ලැබෙන විදිහ වෙනස්, ඔයා කාගෙ කවුරු උනත් ඔයාට දෙයක් නැති වෙන්න තියෙනවා නම් ඒක අනිවාරෙන් නැති වෙනවා. ඒ වගේම ඔයාට හම්බෙන්න තියෙන දෙයක් නම් අනිවාරෙන්ම හම්බෙනවා"
