Herdenkingstuin

20. Emotionele Erfenis

De geschiedenis zal ons vergeten, maar ik ons niet.
Hoe is het nou mogelijk om ooit nog zo
voor een ander te vallen? Pollen in oliezwarte haren,
zwaantjes die varen en wadend gras tussen mijn tenen. Het is hooikoorts. Het is lente.
In deze warande schaduwt mijn vrees
dat ik nooit meer verliefd zal worden.
Het is slechts een hoge heg. Een stom hek.
Toegegeven, de wortels waren al rot.
Mijn jongen, jij leek op de rest van mijn leven. En ik
was jouw mooie meisje voor even.

Het staat al in steen geschreven.
Ik weet zeker dat jouw vrouw ergens daar al wacht,
op Kerst met sneeuw en warme strandvakanties.
Mijn knieën bruin van modder. Een begraafplaats
van woorden. Een halve maan, want ik laat je pink nog niet gaan.
Ik stel me jullie gesprekken voor. In de trein en op vakantie. Om tien uur voor het slapen. Onze herinneringen en jouw openbaringen.
Hoe je zo blij bent,
ongelooflijk dankbaar bent,
dat je haar eindelijk na mij hebt gevonden.

Er is geen twijfel mogelijk. Het negeren
is godsonmogelijk. Zij zal vast prachtig zijn.
Jouw familie zal haar kennen;
zij zullen ook van haar houden.
Ik hoop dat er snel een meisje komt
die je wel durft voor te stellen, want
ik was alles, maar nog steeds niet genoeg.
Noodlottig lekt mijn lichaam op de badkamervloer,

zittend naast mijn hartgebroken tiener.
De geschiedenis zal ons vergeten, maar ik ons niet.
Ik zal haar vertellen over de jongen die mij mijn dromen liet vergeten. Dit houd ik voor me: die ene jongen voor wie ik bijna mijn dromen wilde opgeven.
Dit zeg ik dan wel, namelijk dat haar hart zal genezen, want de heler zal zichzelf altijd helen. En daarna kan ik haar mijn glimlach geven, omdat ik zonder zwaar hart eindelijk dit verhaal kan delen.

Voor nu lig ik dan nog even
in mijn herdenkingstuin, denkend
aan het huis dat we nooit zullen opbouwen. Aan
de kinderen die we niet zullen krijgen. Wandelend
door man-gemaakte dromen. De vrouw die ik voor jou wilde zijn, kan ik nooit meer zijn. Zij zal wel altijd van jou zijn.
Onze oudste zal wachten tot hun vader van de supermarkt komt. Onze jongste weet niet eens meer
hoe je eruit ziet. En de kleine moest nog geboren worden.
Dit is niet wat we samen voor ogen hadden,
maar wel wat we nodig hadden.
De geschiedenis zal ons vergeten, maar ik ons nooit.
Ik houd nog altijd van je.
Ik hoop dat je snel krijgt waar je naar verlangt.

De wortels hebben hun weg al gegraven. Ik
zal je niet vergeten, maar wel minder van je houden,
dat is zeker. Maar ach, hoe ontzettend veel ik van je heb gehouden.
Oude liefde, eerste liefde. Met beide handen begraaf ik onze resten in de aarde. Een gedeelte van mij
zal je altijd blijven missen. Er zullen altijd
momenten zijn dat ik glimlachend
naar ons terugkijk. Het water staart me
met jouw ogen aan. Dit is een lied. Dit is een lofrede.
Nu mag ik je langer herinneren dan liefhebben.
Oude liefde, mijn eerste liefde.
In de duisternis zal ik nog altijd naar jou toe draaien.
Ik zal nooit van jou wegkijken.