Herdenkingstuin

18. Liefdeloze Lente?

Taferelen van wrede tierelantijnen.
Fruitvliegjes overal.
Een versleten schep
tegen mijn bed van
beschimmelde mandarijnen.
Hangend met mijn hoofd
over de bemodderde badrand.

Witte knokkels van mijn greep.
Een belofte aan
iedereen om de geesten
te rusten, maar men
praat over liefde
en dan denk ik alleen aan jou.

Het is als een liefdeloze lente.

Uit zelfzorg geef ik
eindelijk toe dat ik dit
niet in mijn eentje kan doen.
Huilend voor mijn laptop, bel ik
Jason en Esha op. Al mijn ramp-
verhalen. Ik kan mijn verdriet bij
ze neerleggen door alles opnieuw
uit te leggen.

Haven-nachten op de zwaan,
Lucas en ik schreeuwen jouw naam.
Mila treint van haar leuke kamer
naar mijn koude woonkamer. Door
regen en vertraging slaan ze beide
hun armen om me heen.

Die dag was Laura er
meteen met een tas vol eten.
Marlous houdt me nuchter.
Nûri en Jan-Niek vragen
hoe het met me gaat.
Lina luistert en betaalt mijn thee.
Elena neemt me mee
naar mijn favoriete restaurant.
En An en Fleur troosten mijn tranen
op het station.

Hoe is het een liefdeloze lente
als ik het niet alleen mee maak?
Mijn vrienden helen
wat ze niet hebben gebroken.
Mijn vrienden geven het hart terug
dat jij van mij hebt gestolen.

En als ik mezelf op de vloer vind dan
buigen hun bloemen liefdevol over me heen.
Zij zorgen voor me zoals jij dat ooit deed.
Ik had gewild dat jij hen een kans had gegeven.
Ik heb de beste vrienden ooit.

Ik kalmeer langzamerhand.
Eenzaamheid maakt me niet meer bang.
Ja, jij bent weg, maar ik ben niet alleen.
Ik heb veel om dankbaar voor te zijn.
Liefde wordt ook in vriendschap gevonden.
Ondanks jou, vind ik liefde deze dagen overal.