Herdenkingstuin

8. Herdenkingstuin

Lila-blauwe geheimen vallen als viooltjes over
mijn beurse lichaam. Het was meer dan lupine.
Vroege, overdrijvende twijfels lieten mij
de kaarten raadplegen.
Misschien was ik je
tien maanden geleden al kwijtgeraakt.
Misschien was jij niet de mijne om te verliezen.

We hadden samen
een gaarde kunnen aanleggen.
Maar in griste, grijze zomer
bouw ik een tuin van memories.

Schoppend met mijn schop
tegen de grond. Toen onze
liefde nog bestond. Toen jou kwijtraken
slechts een nachtmerrie was.
Snikkend met mijn hoofd
tegen jouw armen.

Zie je niet
wat je met me doet?
Hoe kijk je zo makkelijk toe?
Vermoeide ogen steken van verdriet.
Volhardend blijf ik hopen
dat jij degene bent die
mijn botten bij elkaar raapt.

Alleen liggen de lelies al
op onze lakens. Mijn litanie
klinkt uit haar revoltante misthoorn.
Jij gaat mijn hart zo hard breken
dat ik zal vergeten dat ik ooit
van een ander heb gehouden.

Maar voor jou zal ik slechts een geheim worden.

Overmacht glimlacht. Gouden
ketenen littekenen mijn
stekende spieren. Schimmige
wazigheden zijn voorbij. Wij
zijn al voorbij. Toch blijf ik geboeid.
Alsof het jou wat boeit.
Duistere ogen doden mijn verte.

Rode bloeddruppels springen
als lente-rozen. Het is een
helse zomer zonder jou.
Denkend aan de ring die je me gaf
en ons gelach, urenlang, elke dag.
Turende kikkers in het avondgras,
en hoe ik bovenop je lag.

Voor mij werd je meer dan een geheim.

Onze kaarten werden niet eerlijk verdeeld.
Ik had wat te verliezen
en jij niet. Het was Brute.
Dus ik kan wensen wat ik wil,
maar dat brengt ons niet samen.
Wat ik wil is dat jij me wilt. Ik kan wensen
wat ik wil, wensen wat
ik wil. Ik giechel. Ik gil. Gedoemd
in aarde en moeras,
herdenk ik iets wat ooit was,
iets wat ons ooit dierbaar was.

Mijn tuin van onze memories.
Toen ik meer dan alleen
een geheim voor je was.